Έχουμε και λέμε...πρώτη φορά ξενύχτισα για να τελειώσω βιβλίο.Κι όχι επειδή μου άρεσε,αλλά επειδή δεν άντεχα να περάσω άλλη μια μέρα διαβάζοντάς το.Το διάλεξα γιατί ήθελα κάτι χαλαρό για αυτή την περίοδο.Στο χαλαρό δεν μπορώ να πω, έπεσα μέσα.Βασικά μου θύμισε μια ατάκα της Σαπφώ Νοταρά "εδώ μέσα γίνονται σόδομα και γόμορα".Χαρακτήρες εντελώς επιφανειακοί,εκνευριστικοί (ούτε έναν δεν βρήκα να μου κινήσει το ενδιαφέρον).Το μόνο συναίσθημα που μου δημιουργούσε ήταν βαρεμάρα και νεύρα.Όλα τα συμβάντα ήταν συνδεδεμένα με τρόπο μη ρεαλιστικό,οι κινήσεις των πρωταγωνιστών εντελώς αψυχολόγητες.Με άλλα λόγια εδώ μέσα θα βρεις την Άρτα και τα Γιάννενα.Πρωταγωνίστριες τις ιστορίας 5 φίλες οι οποίες χωρίστηκαν στα 20 τους δίνοντας την υπόσχεση να ξαναβρεθούν σύντομα και αυτό το σύντομα τελικά έγινε 20 χρόνια μετά.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί.Είχαν λοιπόν τις "ευτυχισμένες" τους ζωούλες,ήταν καταξιωμένες και μόλις βρέθηκαν ήρθαν τα πάνω κάτω.Εδώ μέσα θα βρεις από κέρατο μέχρι αγάπες και έρωτες μεταξύ ανθρώπων που δεν είχαν προλάβει να βρεθούν καν από κοντά απλά και μόνο από ανθοδέσμες που λάμβαναν (εδώ έχω γελάσει πολύ).Σε αυτό το μήκος κύματος κινείται.Θα βρεις και την Κοκόνα (άκου όνομα) τη μασκότ που μέσα σε όλη τη ντόλτσε βίτα που έχει το βιβλίο νοιάζεται για το καλό της πατρίδας και μας κάνει κήρυγμα για τους πολιτικούς και την κατάντια μας.Λοιπόν για να μην κουράζω,δεν ξέρω για ποιον λόγο εκδόθηκε,ούτε και ξέρω να πω έναν λόγο για να το διαβάσει κανείς.

Μια ιστορία ρομαντική, λυτρωτική και απόλυτα καθηλωτική, γεμάτη έρωτα και ανατροπές. Πέντε γυναίκες, φίλες από το σχολείο ξανασυναντιούνται είκοσι δύο χρόνια μετά και αναπολούν, θυμούνται και εξιστορούν αναμνήσεις και γεγονότα της ζωής τους τις ιστορίες τους, μέσα από τις οποίες θίγονται τα ζητήματα της αξίας της ζωής, της οικογένειας, των δυσκολιών των διαπροσωπικών σχέσεων, της ανασφάλειας, αλλά και της δύναμης της φιλίας και του έρωτα.