Ο Λαός του Θεού πορεύθηκε στον κόσμο για αιώνες μόνο με πνευματική καθοδήγηση. Την εποχή του Αγίου Προφήτου Σαμουήλ από αδυναμία και ολιγοπιστία ο Λαός ζήτησε να έχει και κοσμική/πολιτική αρχή. Ο Θεός δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Ήθελε ο Λαός Του να είναι ελεύθερος από κοσμικές εξουσίες. Ο Λαός όμως επέμεινε και ο Θεός συγκαταβαίνων απεδέχθη την ύπαρξη και κοσμικής αρχής στο Λαό Του. Ο Λαός του Θεού έχει έκτοτε αφενός μεν την Εκκλησιαστική Αρχή για την πνευματική καθοδήγηση και αγιασμό και παράλληλα την Κοσμική/Πολιτική Αρχή για την επίλυση των ποικίλων, καθημερινών, κοσμικών προβλημάτων. Οι δύο αρχές οφείλουν να βρίσκονται σε συνεχή αγαστή συνεργασία με στόχο τη διακονία και πρόοδο του λαού.

Ο κόσμος της νεωτερικότητας στον οποίο ζούμε οδεύει ολοταχώς στο τέλος του καταρρέοντας υπό το βάρος των πολλαπλών του συστημικών, δομικών αδιεξόδων. Ανοίγεται μια νέα περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητος. Σε αυτήν ακριβώς την κρίσιμη περίοδο ο Ορθόδοξος Λαός, ο Λαός του Θεού καλείται σε αναστοχασμό, αυτοσυνειδησία, ωρίμανση και χάραξη σωτηριώδους και φωτοφόρου πορείας στο ιστορικό γίγνεσθαι προς χάριν της όλης ανθρωπότητος. Η πίστη εκ μέρους του Λαού του Θεού και η εκτυπώτερη παρέμβαση του Θεού στην ιστορία θα ανατρέψουν τα πλαίσια και τα δεδομένα. Ο Λαός του Θεού οφείλει να αγρυπνεί και να προετοιμάζεται καταλλήλως. Κατά την γνώμη μου μια τέτοια προετοιμασία προϋποθέτει και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενότητα του Ορθόδοξου Λαού και την αυτοσυνειδήσία του Ενός Ενιαίου Σώματος σε οικουμενικό επίπεδο. Στο παρόν βιβλίο και κυρίως στα δύο του πρώτα κεφάλαια κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο οι αφετηριακές μου σκέψεις και προτάσεις ως προς μια τέτοια κατεύθυνση.