Το δοκίμιο αυτό ανοίγεται από την Αισθητική της πρόσληψης σε μια Ποιητική της συγγραφής που η καταγωγική ρίζα της εντοπίζεται στην "Ποιητική" του Αριστοτέλη, στο "Περί Ύψους" του Λογγίνου και στις στοχαστικές μεταστοιχειώσεις τους μέσα στη σύγχρονη σκέψη. Αντιμέτωπη με βασικά θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία, όπως ελευθερία, λόγος, δομή, μορφή, νόημα, αισθητικά κριτήρια-αξίες, αισθητική αγωγή, η συγγραφέας συζητά τη σχέση του έντεχνου πεζού λόγου με την ιστορία και τη φιλοσοφία, του πραγματικού με το κείμενο, της τέχνης με την τεχνική, της γραφής με τη συγγραφή. Ανοίγει έτσι τον προβληματισμό πάνω στα ζεύγη αντιθέτων λογοτεχνίας-παραλογοτεχνίας, αυθεντικής και δήθεν λογοτεχνίας, ομορφιάς-βάθους, ιερού-βέβηλου, επαρχιωτισμού-κοσμοπολιτισμού, ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας· σχέσεις που αποκρύπτονται ή παραβλέπονται με την τάση αποφόρτισης από το παρελθόν και την ευκολία που καθοσιώνει. Ό,τι, όμως, θετικό μπορεί ακόμη να προσφέρει ο σύγχρονος πολιτισμός, μέσα στην αυτοκαταστροφική περιδίνησή του, έχει τον σπόρο του στο βαρύ φορτίο του παρελθόντος που ζητούμε κακήν κακώς να ξεφορτωθούμε ή να απαξιώσουμε.