Ένα παραμύθι για μεγάλους που περνάει τόσα πολλά μηνύματα (δεν πάει ο νους όταν διαβάζεις τον τίλο του βιβλίου ότι θα διαβάσεις για την κυστική ίνωση με τόσο ανάλαφρο τρόπο) με εκπληκτικό χιούμορ, παιδικότητα αλλά και ωριμότητα ταυτόχρονα (πως το έκανε πραγματικά!), ταξιδιάρικα και πολύ παραμυθένια!

Ένα ανάγνωσμα εντελώς διαφορετικό και μοναδικό με ιδιαίτερα διασκεδαστική και συγκινητική και τόσο απλή παράλληλα γραφή που σε κάνει να ονειρευτείς, να πετάξεις σε άλλους κόσμους και να δείς τη ζωή αλλιώς,μέσα από τα μάτια της Προβιντάνς και κυρίως της μικρής Ζαερά που πραγματικά σου μένουν αξέχαστες.

Πραγματικά με συνεπήρε. Η μεγάλυτερη αναγνωστική έπληξη του καλοκαιριού. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που κρύβει την ουσία όλου του βιβλίου.

"Το σημαντικότερο είναι το τι πιστεύετε. Είτε είναι η αλήθεια είτε όχι. Η πίστη είναι καμιά φορά πιο δυνατή από την πραγματικότητα. Κι επιπλέον πρέπει να δεχόμαστε τη ζωή όπως έρχεται. Με την ομορφιά της και με το πιο μεγάλο της κουσούρι".

"Το πιο μεγάλο της κουσούρι;"

"Τον θάνατο. Διότι ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Έχουμε την τάση να το ξεχνάμε. Όπως και να'χει, ας συνεχίσουμε λίγο ακόμα να ονειρευόμαστε".

Ένα μικρό «αριστούργημα»……Ο τίτλος …παράδοξος (τουλάχιστον), και η περίληψη στο οπισθόφυλλο, με τίποτε δεν προιδεάζουν τον αναγνώστη, για την υπέροχη και μοναδική ιστορία της Προβιντάνς Ντυπουά, της Ζαερά και του Λεό. Πως θα μπορούσε άραγε να εξελιχθεί μία ιστορία, της οποίας ο καθοριστικός παράγοντας είναι η έκρηξη του ηφαιστείου της ….Ισλανδίας ;; (πραγματικό γεγονός) και ο αποκλεισμός των ….αιθέρων ;; σίγουρα όχι με τον σύνηθη τρόπο της αναμονής, της υπομονής και της εγκαρτέρησης… για την Προβιντάνς και το κοριτσάκι της που «….είχε καταπιεί ένα σύννεφο μεγάλο σαν τον πύργο του Αιφελ…», και θα έκανε τα πάντα για να τη συναντήσει. Ένα κοριτσάκι επτά χρονών, ένα παιδί της «καρδιάς» που δεν έχει γνωρίσει τον έξω κόσμο, θέλει να γίνει ….»ζαχαροπλάστρια – αστροναύτης» (!!!!!!), η οποία με την αθωότητα της ηλικίας της «πολεμούσε για να δει το τέλος της ταινίας, το αίσιο τέλος, σαν γυναίκα, δυνατή και ωραία…μια γυναίκα μοναδική που δεν έχει ακόμα απαρνηθεί κι ούτε ποτέ θα απαρνηθεί την ομορφιά του να είναι ζωντανή…». Ένα κοριτσάκι που ευχαριστεί τους ….Κινέζους «για τους τόνους αστεριών που εκτοξεύουν στον ουρανό για να φωτίζουν τους κατοίκους της μαροκινής ερήμου…..για την τόση τους γενναιοδωρία…», και αδημονεί να συναντήσει την μητέρα της, έως την τελευταία στιγμή. Αστάθμητοι παράγοντες όμως (πχ. Ηφαίστειο) θα εμποδίσουν (προσωρινά και μόνο) την ατρόμητη Προβιντάνς από την συνάντηση….η σκέψη, ο τρόπος, η σφοδρή επιθυμία που φαντάζει απίθανη και όμως γίνεται πραγματικότητα (από τους όχι και τόσο συνηθισμένους μοναχούς ενός Θιβετιανού μοναστηριού, που διασκευάζουν …Χούλιο Ιγκλέσιας !!!!!!), η απόφαση και το συναρπαστικό ταξίδι, με εφόδια την άδολη αγάπη, την αφοσίωση, την ισχυρή θέληση και την πίστη, όπως και οι απρόσμενες συναντήσεις με τους ηγέτες του Κόσμου (!!!!!!!), πάνω από τα σύννεφα, είναι ελάχιστα από εκείνα που θα συναντήσει κανείς σε αυτό το πρωτότυπο και έξοχο βιβλίο, σε συνδυασμό με τα μηνύματα, που μεταδίδει όσο προχωρά η αφήγησή του. Και αν το τέλος, είναι απρόσμενο και ανατρεπτικό, μας αποδεικνύει ότι ακόμα και στα δύσκολα της ζωής, και ενώπιον της αναπόφευκτης ανθρώπινης φθοράς, τα όνειρα έχουν τη δύναμη να προκαλούν (για λίγο) τη λησμοσύνη, να αψηφούν τη θνητότητα και να μας ταξιδεύουν μακριά, αφού, «…..η πίστη είναι καμιά φορά πιο δυνατή από την πραγματικότητα. Και επιπλέον πρέπει να δεχόμαστε τη ζωή όπως έρχεται. Με την ομορφιά της και με το πιο μεγάλο της κουσούρι…τον θάνατο. Διότι, ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Εχουμε την τάση να το ξεχνάμε. Όπως και να’χει, ας συνεχίσουμε λίγο ακόμα να ονειρευόμαστε».