Στην αρχή φαίνεται μια συνηθισμένη ιστορία με γάμο, διαζύγιο και ένα παιδί στη μέση, το οποίο διεκδικούν και οι δυο γονείς και στο τέλος μεγαλώνει με την μητέρα του. Το διαφορετικό όμως στην όλη υπόθεση είναι ο τρόπος που με μαεστρία η κ. Βαηνά μας παρουσιάζει το όλο θέμα και μας κάνει να το εξετάσουμε από ένα διαφορετικό πρίσμα. Μου άρεσε πολύ η γραφή της, οι ήρωές της, ο άρτια δομημένος λόγος της, οι διάλογοι, το χιούμορ, ο σαρκασμός, η αφήγηση και η περιγραφή της. Για να μην μακρηγορώ, το βιβλίο αυτό είναι εκπληκτικό και σου δίνει άπειρη τροφή για σκέψη.

* Οι γυναίκες που δεν αφήνουν ελεύθερα τα παιδιά τους ζουν μέσα από την δική τους ζωή, ανασαίνοντας το οξυγόνο τους. Αδυνατούν να διακρίνουν πόσο εγωιστικό είναι να ζητούν από τα βλαστάρια τους να εκπληρώσουν τα δικά τους όνειρα, που έμειναν απραγματοποίητα, απομυζώντας την ευτυχία τους. ------------------------------------> σελίδα 71

** Ποιος είπε ότι ακόμη και οι μεγάλες αγάπες ξεχνιούνται; Λάθος, δεν ξεχνιούνται ποτέ, απλώς κάποια στιγμή σταματούν να μας πονούν. Ο άνθρωπος που μας ενέπνευσε παραμένει μέσα μας ως ανάμνηση με γεύση γλυκόπικρη, σαν γλυκό περγαμόντο που λίγο πικρίζει. -----------> σελίδα 228

*** Τρία είναι τα συναισθήματα που αποσαθρώνουν τη βάση της ανθρώπινης ύπαρξης: η οργή, ο φθόνος και η δυστυχία. Τα τοξικά αυτά συναισθήματα κατατρώνε τα κύτταρα, καταστρέφουν την υγεία και εντέλει αποβαίνουν μοιραία. --------------------------> σελίδα 253

**** Ο έρωτας είναι παιχνίδι, χορός, τέχνη. Παιχνίδι γιατί απαιτεί ευφυΐα, μύηση, ικανότητα, φαντασία. Χορός γιατί απαιτεί συγχρονισμό, αρμονία, ισορροπία, εξάσκηση. Τέχνη γιατί απαιτεί επιθυμία εκμάθησης, εκπαίδευση, παιδεία, πολιτισμό και, πάνω απ’όλα, ανθρωπισμό.-------> σελίδα 257

***** Κανένας έρωτας δεν συντηρείται με χρήματα, δόξα και μεγαλεία. Χρειάζονται κοινά όνειρα, επιθυμίες και συνήθειες. Να μοιράζεσαι τη ζωή σου, τα καλά που έχεις, τα προβλήματα, τις λύπες, τις χαρές, το κρεβάτι σου. --------------------------->σελίδα 334

Ακουμπώντας με ευλάβεια σε γεγονότα παρμένα από αληθινή ιστορία, η Ελένη Βαηνά μάς δίνει το πιο ώριμό της βιβλίο! Το σημαντικό λοιπόν στοιχείο που παίρνουμε από την "Ολέθρια σχέση" είναι ότι εκτός από τους κοινωνικο-ψυχολογικούς παράγοντες που αγκαλιάζουν τους χαρακτήρες, παρουσιάζεται και η δομή μιας μεσοαστής αλλά και μιας πιο εύπορης οικογένειας (το λεγόμενο συγγενολόι, που αδυνατεί να μείνει έξω από το γάμο!). Το βιβλίο αποτελεί ενός είδους «οδηγού προς ναυτιλομένους», γεμάτος από συμπεράσματα, διδάγματα και αρχές.

Περισσότερα εδώ: http://bookniagr.blogspot.gr/2017/01/blog-post_1.html

Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ελένης Βαηνά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα και είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Μια ιστορία καθημερινή που μέσα στην απλότητά της, δημιουργεί προβληματισμούς στον αναγνώστη και θίγει πάμπολλα ζητήματα της εποχής.

Με γλαφυρότητα και καυστικότητα η συγγραφέας καταγράφει γεγονότα ενός έγγαμου βίου ο οποίος καταλήγει σε ψυχολογικό θρίλερ. Γεγονότα που προκαλούν το γέλωτα αλλά και γεγονότα που θέτουν προβληματισμούς σχετικά με τους οικογενειακούς δεσμούς, στους οποίους καταλογίζονται πολλά από τα προβλήματα της ενήλικης ζωής.

Οι ολοκληρωμένοι, απτοί και ταυτόχρονα υπερβολικοί χαρακτήρες της Ελένης Βαηνά, δέσμιοι των ψυχονευρωτικών σκέψεών τους, δράστες, θύτες και θύματα ταυτόχρονα, ασθενούν, ζουν, αναπνέουν μα δείχνουν να μην υπάρχουν.

Με περιγραφές γλαφυρές, γραμμένες με χιούμορ και στακάτους διαλόγους η συγγραφέας καταφέρνει και δημιουργεί μια κινηματογραφική αίσθηση στον αναγνώστη, ο οποίος πραγματικά αναγιγνώσκει με πάθος κάθε σελίδα θέλοντας να φτάσει γρήγορα στο τέλος της ιστορίας.

Ένα από τα λίγα βιβλία στα οποία τελειώνοντας τα, σκεφτόμουν για καιρό τους ήρωες και τα παθήματά τους σκεπτόμενος ταυτόχρονα πόσο το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει την ενήλικη ζωή των ανθρώπων. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα, η οποία κατάφερε να μετατρέψει μια ιστορία εύκολα προβλέψιμη σε ένα ανάγνωσμα που με χιούμορ και καυστικότητα θίγει σημαντικά προβλήματα της εποχής του νεοπλουτισμού και της μεγαλομανίας.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δεν είναι ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα, όπως ίσως θα βιαστεί να συμπεράνει κάποιος. Μπορεί το θέμα που πραγματεύεται να μην είναι πρωτότυπο, δυστυχώς, όμως αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει για το στόχο του.

Τι πραγματικά επιδιώκει μέσα από την "Ολέθρια σχέση" η Ελένη Βαηνά; Μέσα από αυτή την πραγματική ιστορία προσπαθεί να εστιάσει στο χειρισμό των ερωτικών, συζυγικών και οικογενειακών σχέσεων, και το κάνει με έναν απίστευτα πετυχημένο τρόπο.

Μιλώντας ανοιχτά χωρίς να μασάει τα λόγια της, θίγει αφορμές και αιτίες προστριβών στις σχέσεις των ζευγαριών προκαλώντας τον προβληματισμό. Είναι η κατάθεση ψυχής ενός πληγωμένου ανθρώπου που της εκμυστηρεύτηκε το βίωμά του, ενός ανθρώπου που έζησε ότι περιγράφεται στο μυθιστόρημα ο οποίος προσπαθεί στα πενήντα του χρόνια να δημιουργήσει οικογένεια. Στη προσπάθειά του να απαγκιστρωθεί από τη δεσποτική μητέρα του, παντρεύεται μία εξίσου δεσποτική γυναίκα. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο, όπως εύστοχα προϊδεάζει και ο τίτλος.

Ο ήρωας, αν και έξυπνος επιχειρηματίας που ξέρει να ελίσσεται στον επαγγελματικό του χώρο, στην προσωπική του ζωή, και ιδιαίτερα στο γάμο του, αποτυγχάνει. Ο έγγαμος βίος του εξελίσσεται από το πρώτο χρόνο σε πεδίο μάχης. Ο αναγνώστης παρασύρεται στη δίνη των συγκρούσεων, τις ζει έντονα, συμπάσχει με τον κεντρικό ήρωα Στέφανο Κιοσέογλου, νιώθει την οργή, την αγωνία, την απόρριψη, την απογοήτευση. Προβληματίζεται συνεχώς πάνω στο "αιώνιο ερώτημα", "γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι τόσο περίπλοκες". Γιατί να μην κυριαρχεί η λογική και η κατανόηση; Πόσος εγωισμός κρύβεται σε ανθρώπους οι οποίοι μόλις νιώσουν την απόρριψη και την αδικία (κατά την άποψή τους), χρησιμοποιούν ακόμα και τα ίδια τους τα παιδιά ως μέσο εκβιασμού και εκδίκησης προς τον-ην σύζυγο, παραβλέποντας τις παρενέργειες που μπορεί να έχει αυτή η συμπεριφορά στις αθώες ψυχές τους.

Τέλος, με αυτό το έργο, η συγγραφέας αποκτά το δικαίωμα να προσθέσει μία ακόμη γραμμή στο βιογραφικό της, την ιδιότητα της ψυχολόγου-συμβούλου γάμου. Οι τεκμηριωμένες συμβουλές-προτάσεις που περνάει μέσα από την ιστορία της πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν απ' όλους, απ' όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα ώστε να μπορέσουν να τα διαχειριστούν αλλά και από τους άλλους για να τα αποφύγουν!

Ο Στέφανος, αυτοδημιούργητος πλοιοκτήτης, γνωρίζει την Όλγα και τυλίγεται στα δίχτυα της. Η φτωχή Όλγα θέλει μόνο τα λεφτά του αλλά δεν είναι αρκετά έξυπνη για να τον χειριστεί σωστά κι έτσι σύντομα ο γάμος τους οδηγείται σε αδιέξοδο, ειδικά από τη στιγμή που έρχεται κι ένα παιδί. Η Όλγα, σκυλιασμένη, κάνει τη ζωή του Στέφανου κόλαση: του απαγορεύει να δει το παιδί, τον εκβιάζει συναισθηματικά, τον οδηγεί στα δικαστήρια, ένα χάος. Τι θα απογίνει αυτή η σχέση; Πώς θα εξελιχθεί η ιστορία τους; Ποιες είναι οι συνέπειες των επιλογών των πρωταγωνιστών;

Στην αρχή νόμισα ότι διάβαζα άλλη μια χιλιοειπωμένη ιστορία, ευτυχώς με νότες χιούμορ που έσωζαν την κατάσταση. Σύντομα όμως, και ειδικά μετά το διαζύγιο, κατάλαβα ότι η συγγραφέας έκανε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Αντί να γράψει ένα βιβλίο αυτοβοήθειας για ανθρώπους που δυσκολεύονται στην έγγαμη ζωή τους και στην επιμέλεια του παιδιού τους, που θα μπορούσε να είναι γεμάτο περιστατικά, συμβουλές και γνώμες, έγραψε ένα μυθιστόρημα γι’ αυτό το πρόβλημα, εμπλουτισμένο όμως με αυτές ακριβώς τις σκέψεις και τις συμβουλές της, τόσες όσες να μη βαρεθεί ο αναγνώστης. Υπήρξε κλιμάκωση στην πλοκή και μια ανατροπή δύσκολη μεν, συνηθισμένη δε στις ζωές των ανθρώπων, υπήρξαν όμορφοι και αληθινοί διάλογοι, υπήρξαν καλά στημένες σκηνές οπότε και ένιωθα σα να καβγάδιζαν οι διπλανοί μου.

Η ένστασή μου είναι στην εξέλιξη του χαρακτήρα της Όλγας, η οποία ήταν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα αλλά δε χρειαζόταν να γίνει «αυτό» (δε λέω τι) ώστε να ανακρούσει πρύμναν. Δε θα ήθελα ούτε αναμενόμενη λύση (η κακιά της υπόθεσης τιμωρείται δικαίως) αλλά ούτε κι αυτό. Πάντως, η λύση του δράματος από τη συγγραφέα είναι επίσης γραμμένη με αγάπη και ενδιαφέρον και όχι με πρόχειρο και κακοφτιαγμένο τρόπο, κάτι που δείχνει ότι επελέγη εσκεμμένα αυτή η εξέλιξη και θα υποστηριχτεί όπως πρέπει. Όντως, η ιστορία με παρέσυρε από την αρχή ως το τέλος με αντιφατικά αισθήματα, δε βαρέθηκα πουθενά, δεν υπήρξε τίποτε περιττό και παρ’ όλο που δε μου αρέσουν τα βιβλία που οι συγγραφείς «τα ξέρουν όλα», η κυρία Βαηνά με κέρδισε ακριβώς γιατί δεν κάνει τίποτα κοινότοπο και συνηθισμένο: τοποθετεί με ενδιαφέρον τις γνώσεις της από την ανατροφή παιδιών και την ψυχολογία στην ιστορία, χωρίς ένταση και εγωισμό, κάτι που βελτιώνει αισθητά το σύνολο του μυθιστορήματος.

Περιγράφονται δυνατές και τραγικές στιγμές ως προς τον χειρισμό της κηδεμονίας, δίνονται ανάλγητα οι σκοτεινές πλευρές ενός γάμου, κάπου κάπου μια εσάνς χιούμορ ελαφρύνει την κατάσταση, οι χαρακτήρες έχουν αγαπηθεί από τη συγγραφέα και σε γενικές γραμμές αυτό το μυθιστόρημα θα στηρίξει ψυχολογικά και ουσιαστικά το κοινό του. Ούτε μακροσκελές είναι, ούτε βαρετό, ούτε «βαρύ». Ελπίζω μόνο να χρησιμοποιηθεί σωστά από τον αναγνώστη, να εντοπιστούν τα συνήθη λάθη ενός γάμου και να διορθωθούν εγκαίρως τα πράγματα, για την ψυχική ηρεμία του ζεύγους αλλά πρωτίστως του παιδιού!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Αυτή θα αποφάσιζε για ό,τι αφορούσε τη ζωή του, δικό της παιδί ήταν. Μόνο που στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες, ούτε υποθηκοφυλακεία για να μεταγραφούν» (σελ. 114).

«Τελικά, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ήταν στην πλειονότητά τους στερημένες σεξουαλικά, κι επειδή δεν χαίρονταν τον έρωτα, γέμιζαν τις ώρες και τις μέρες τους όπως μπορούσε η καθεμία. Όταν έπεφταν στο κραβάτι τους ήταν εξαντλημένες κι έτσι κατάκοπες μπορούσαν να κοιμηθούν πιο εύκολα, να ξεχάσουν τις ορμές τους, να κατευνάσουν το θυμωμένο τους σώμα, το καταδικασμένο σε αναγκαστική αποχή. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι αν, τελικά, αυτή η ανάπηρη ζωή μπορεί να μεγαλώσει υγιή παιδιά. Μπορεί μια μάνα να είναι καλή όταν αρνείται τη γυναιικεία της φύση;» (σελ. 168).

«Η ευτυχία είναι απόφαση» (σελ. 238).

«Ο έρωτας είναι παιχνίδι, χορός, τέχνη. Παιχνίδι γιατί απαιτεί ευφυία, μύηση, ικανότητα, φαντασία. Χορός γιατί απαιτεί εκσυγχρονισμό, αρμονία, ισορροπία, εξάσκηση. Τέχνη γιατί απαιτεί επιθυμία εκμάθησης, εκπαίδευση, παιδεία, πολιτισμό και, πάνω απ’ ολα, ανθρωπισμό. Δεν τα καταφέρνουν όλοι, τα καταφέρνουν μόνο οι ικανοί και οι αποφασισμένοι» (σελ. 257).