Οι άνωθεν στίχοι είναι από το ποίημα «Φαντασιακό δημιουργείν», το πρώτο της ποιητικής συλλογής που σας προτείνω. Πληροφορήθηκα ότι είναι το πρώτο ποιητικό  βιβλίο της Κατερίνας Θανοπούλου αφού  ήδη είχα διαβάσει όλα τα ποιήματα της όμορφης αυτής ποιητικής συλλογής. Για το βιβλίο «Λαβύρινθος μνήμη» από τις εκδόσεις Άπαρσις με καλλιτεχνική συμβολή  και  επιμέλεια του Ζαχαρία Ρουστάνη ο λόγος, γιατί τα όμορφα βιβλία πρέπει να διαβάζονται. Να αγγίζονται από τον αναγνώστη.

Σήμερα που η Ποίηση έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού  είναι πραγματικά νίκη και τόλμη να εκδίδεται στις ημέρες μας μια ποιητική συλλογή. Έτσι είπε η συγγραφέας και πολιτικός Νάντια Βαλαβάνη στην κεντρική παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου και το δανείστηκα.

Πρωτόλεια λοιπόν η ποιητική συλλογή της Κατερίνας Θανοπούλου, με ποιήματα της που δεν έχουν  ημερομηνία δημιουργίας. Ποιήματα ερωτικά και πολιτικά -προσωπικά βιώματα της ποιήτριας- αγωνιώδη και αμφισβητήσιμα μπλέκονται ελεύθερα. Τα ποιήματα αφήνονται  στον αναγνώστη να κυλήσουν ελεύθερα στο νου και την καρδιά του και να τον ταξιδέψουν. Ίσως σκόπιμα τον αφήνει να πλάσει  τα δικά του μοτίβα, χωρίς να πάρει την άδειά της για το ποια μονοπάτια θα περπατήσει.

Από το λευκό χρώμα ο αναγνώστης μπαίνει στο λαβύρινθό της και παίρνουν σάρκα, οστά  και χρώμα τα επόμενα ποιήματά της. Το κόκκινο είναι το χρώμα που χρησιμοποιείται πολύ στη ποίηση της. Που έχει γεμίσει τις άσπρες σελίδες της. Πάθος; Αγώνας; Δεν ξέρω. Υπάρχει όμως και το ξεθωριασμένο ροζ στα πολιτικά της ποιήματα, και η  ελπίδα πιο κάτω που μετουσιώνεται στο γαλάζιο του ουρανού. Και το δαμασκηνί.

Η πρώτη  σκέψη του μια απορία
Ένα γιατί
Και το γιατί δεν απαντήθηκε.
Έγινε χρώμα κόκκινο σε στήθος
που φτιάχτηκε.
Έγινε παπαρούνες πέρα ως πέρα
Θλιμμένες, άναρχες, γυρτές
δαμασκηνί
Κι έγινε η σκέψη δειλόχρωμα
Δαμάσκηνου απόχρωση
Ρυτίδα στο κορμί του.
Εσχάτη σκέψη του η ελπίδα
Όλα καλύτερα θα γίνουν είπε.
Κι έγινε χρώμα μπλε του ουρανού,
Της θάλασσας
που δημιουργήθηκαν……..

Ξαφνιάστηκα γιατί δεν  το περίμενα. Ως σπείρα χώθηκα στον λαβύρινθο της μνήμης της. Διάβασα με προσοχή κάθε στίχο της κι έγινα κομμάτι των συναισθημάτων της. Ο χρόνος που γράφτηκαν τα ποιήματα δεν είναι προσδιορισμένος. Άλλωστε όπως λέει η ίδια η ποιήτρια, γράφει όπου βρει - σε πακέτα τσιγάρων ή σε χαρτιά, όποτε η έμπνευση την κυριεύσει. Περίτεχνα λοιπόν έχει πλέξει τον ιστό της ζωής της μέσα στους στίχους με μια δυναμική, μια ανάσα, μια συνέχεια. Μας βάζει στον ποιητικό της κόσμο και μας οδηγεί με ανάλαφρο βάδισμα στο λαβύρινθό της για να γίνουμε κοινωνοί σε τούτη τη δημιουργία της. Είναι πράγματι δύσκολο να κρίνεις μια ποιητική συλλογή που δρα στον κόσμο του  κάθε αναγνώστη διαφορετικά. Τα συναισθήματα ποίκιλλα, αναπτύσσονται από την πρώτη κιόλας σελίδα και οι στίχοι γίνονται εφαπτόμενα σημεία επαφής με τα συναισθήματα της ποιήτριας.

Ο στίχος της «Γεννηθήτω φως» φέρνει μπροστά μας την ποιήτρια που μοιάζει σα να φωνάζει μέσα στο χάος. Βουτά στον ποιητικό της εαυτό, ενώ ο αναγνώστης αισθάνεται ότι βλέπει γύρω του να γεννιούνται λουλούδια, να προβάλλουν θάλασσες, κάμποι, δειλινά, αλλά και φυλακές, όρια, ρυτίδες. Και ο φόβος θανάτου. Και σ’ αυτή τη συναισθηματική κατάδυση ο ταξιδιώτης ρίχνεται ξανά στα βαθιά νερά και διαπιστώνει ότι γίνεται μέρος της δημιουργίας. Το πέρασμα στην έκφραση του σώματος  αλλά  και  στην αναγέννηση της  γυναικείας  ύπαρξης το ανταμώνουμε διαβάζοντας τα τρία επόμενα ποιήματα.  Εκστατικές παγανιστικές ιέρειες υψώνουν το βλέμμα τους στην πανσέληνο και  δηλώνουν «γεννήθηκα για να αγαπώ».

Το χώμα έγινε ένα με το κορμί μου
κι ολόκληρη μ’ αγκάλιασε.
Βαθιά, τόσο βαθιά ανάσανα
που πήρα το αύριο με την πνοή
κι απ’ τα ρουθούνια έβγαλα όλο το χθες. …
-Στάσου. Γιατί σφίγγεις τα χέρια σου;
-Μού ’μεινε λίγος κόσμος απ’ τον κόσμο που κρατούσα.
Δε θέλω άλλος να μου πέσει.
Δε γελώ πια με τον κόσμο που χάνεται.
Γελώ με την αγάπη που περνά μέσ’ απ’ τα σκέλια μου.
-Πώς σε λένε;
-Γυναίκα. Φίλησέ με.

Πόσες φορές αλήθεια έχουμε ομολογήσει διαβάζοντας μια ποιητική συλλογή ότι θέλαμε να δραπετεύσουν από μας τούτοι οι στίχοι; Εγώ ομολογώ ότι το ένιωσα. Από τα ποιήματα που δηλώνουν την γυναικεία φύση και ευαισθησία της δημιουργού, προχωρούμε στα πολιτικά της ποιήματα.  Τα προσωπικά πολιτικά βιώματα της είναι πολύ εμφανή στην ποίησή της. Τις εποχές που ζούμε, άλλωστε, δεν μπορεί να απέχει η πολιτική από τη ποίηση. Γράφει για το φόβο που έχει κυριεύσει τις ψυχές μας όπως στο ποίημα Σκιές,  όπου διαβάζουμε «Σβήστε το φως, Ίσως οι φόβοι ντραπούν και βγούνε στο σκοτάδι. Στους φόβους –άλλωστε- αρέσει να κρύβονται.» ή στο ποίημα «Στον φίλο της Καισαριανής» που γράφει «….Κι όσοι βαλθούν να σας σκοτώσουν, Απαξιώστε τους, Είναι νεκροί και δεν το ξέρουν. Δεν θα μπει άνοιξη ποτέ αν δεν τη κουβαλάτε!

Ενώ στο ποίημα «Συμβιβασμός του Γενάρη» αντιδρά, χτυπά τη πένα της στο χαρτί γεμίζοντας το με ξεθωριασμένο κόκκινο. Ένα κόκκινο που έχασε τη ζωντάνια του και πλήγωσε συναισθήματα και σκέψεις. Που έγινε ξεπλυμένο ροζ. Αισθάνεται θυμωμένη  και το φανερώνει στους στίχους της.  

……Στόχοι που ξεγελούν
Τα χρόνια ζωγραφίζουν
Ξεπλυμένα ροζ τα κόκκινα να θυμίζουν.
Πώς να πετάξεις..
Κρέμασες τα φτερά,
Δίπλα στην πόρτα ασφαλείας.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, μα θέλω να αφήσω τον αναγνώστη να διεισδύσει ως σπείρα στον λαβύρινθο που μας καλεί η ποιήτρια Κατερίνα Θανοπούλου για να ανακαλύψει το δικό του κόσμο.

Θα κλείσω τούτη τη πρόταση προς ανάγνωση  με στίχους από το ποίημα της Συμφωνία σε σολ(ο) με την ευχή να είναι καλοτάξιδη και να συνεχίσει να γράφει σε χαρτιά και σε πακέτα τσιγάρα όπως εδώ και τριάντα χρόνια για να χαρούμε κι άλλα ποιήματα της. 

Αγάπησα, αγαπώ, με αγαπούν
Δεν είμαι μόνη