Το "έγκλημα χωρίς δολοφόνο" είναι το 2ο μυθιστόρημα ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας που έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα και οφείλω να ομολογήσω ότι αποτελεί μια αξιόλογη προσθάθεια.

Ως προς το βιβλίο:

Τι μου άρεσε: (1) Ο τίτλος ήταν το βασικό κίνητρο για να το πιάσω στα χέρια μου και να το διαβάσω, (2) το ότι η διήγηση εστιάζεται περισσότερο στη ζωή και στα βιώματα του δολοφόνου

Τι δε μου άρεσε: (1) Το βιβλίο είναι αμιγώς αστυνομικό, με την έννοια ότι μπορεί να διαπραγματεύεται έναν φόνο, εντούτοις αποδικτύεται ότι ο αστυνομικός (ήρωας) βρίσκει το δολοφόνο ουσιαστικά κάνοντας τίποτα. (2) Το βιβλίο θα το θεωρούσα περισσότερο ιστορικό, μιας και ένα (μεγάλο) μέρος του αναφέρεται στο ολοκαύτωμα και στο βασανισμό των αιχμαλώτων. (3) Θεωρώ σε κάποια σημεία η πλοκή ήταν αναμενόμενη, εως προβλέψιμη. (4) Το τέλος του ήταν αδιάφορο, παρόλο που σου δίνει το αίσθημα της κάθαρσης.