«Αν ήξερα αλλιώς να σ’ αγαπώ», ο τίτλος του βιβλίου της Γιόλας Δαμιανού – Παπαδοπούλου, με κεντρικό θέμα αυτό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης τόσο σωματικής όσο και ψυχολογικής και λεκτικής που ασκείται στην ηρωίδα του βιβλίου από τον σύντροφο της.

Πως μια γυναίκα όμορφη, δυναμική, μορφωμένη με σωστό οικογενειακό υπόβαθρο γίνεται έρμαιο στα χέρια και στα λόγια ενός ανθρώπου που έχει στερηθεί την αγάπη της οικογένειας του και ίσως γιαυτό είναι τυφλός μπροστά στην αγάπη και την φροντίδα που του δίνεται, και τα ξεσπάσματα του είναι τόσο έντονα;

Πως γίνεται μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα να φτάνει να γίνεται έρμαιο μαζί του γεμάτο ανασφάλειες και φοβίες και να μην σπάει τα δεσμά που την κρατούν κοντά του;

Η Γιολάντα, κόρη πλούσιας οικογένειας, μοναχοπαίδι μεγαλωμένο μέσα σε μια οικογένεια δεμένη με πολλή αγάπη, ευγενική, με πολλούς φίλους από τα παιδικά της χρόνια, δεν ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα της στην οικογενειακή επιχείρηση αλλά το μεγάλο της όνειρο το χορό. Σπουδάζει σε μια σχολή χορού παγκοσμίου φήμης με σκοπό να κατακτήσει όλες τις μουσικές σκηνές του κόσμου. Στα μάτια του Νίκου βρίσκει τον κεραυνοβόλο έρωτα και παγιδεύεται σε μια σχέση – γάμο που θα γίνει ο χειρότερος της εφιάλτης. Πως θα καταφέρει να βγει από αυτή την ζωή που την πνίγει;

Η κάθαρση που έρχεται στο τέλος είναι λυτρωτική για όλους; Τι σημάδια έχει αφήσει στην ψυχή της ηρωίδας;

Η συγγραφέας παρουσιάζει μέσα από το βιβλίο της, μια συγκλονιστική ιστορία με χαρακτήρες πολύ καλά δομημένους και ρεαλιστικούς και με τον περιγραφικό τρόπο της αφήγησης της, μου έβγαλε έντονα συναισθήματα. Θυμός και οργή για τα όσα ζούσε η ηρωίδα, και γιατί δεν έκανε κάτι για να βγει από αυτήν την αρρωστημένη σχέση. Η γραφή της με τις έντονες περιγραφές αλλά απλή και κατανοητή μας δίνει μηνύματα αναγκάζοντας μας να δούμε το πρόβλημα αυτό από πιο κοντά γνωρίζοντας πως είναι καταστάσεις που δυστυχώς συμβαίνουν και σήμερα όλο πιο συχνά και τα θύματα δεν μιλούν από φόβο και ντροπή και περιμένουν κάποιον να τους βοηθήσει για να βγουν από αυτό το τέλμα, πριν υπάρξουν δραματικές συνέπειες…..

Μπράβο στην συγγραφέα για το χειρισμό αυτού του τόσο ευαίσθητου θέματος.

Ένα αξιόλογο κοινωνικό μυθιστόρημα της κας Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου. Το θέμα του, η ψυχολογική, λεκτική και σωματική κακοποίηση μιας γυναίκας. Μιας γυναίκας δυναμικής, αυτάρκους, καλόβολης, με ηθικές αρχές, από καλή και ευκατάστατη οικογένεια η οποία μετατρέπεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αναγνώστη σ' ένα ράκος και υποχείριο ενός καταπιεσμένου και στερημένου από αγάπη, άντρα.

Η ηρωίδα, εγκλωβισμένη σ' έναν προβληματικό γάμο και πιστεύοντας ότι για όλα φταίει εκείνη. Τα βασικότερα ερωτήματα που τίθενται στην ιστορία ταλανίζουν τον αναγνώστη, γιατί η ηρωίδα δεν αποχωρεί από την αρρωστημένη αυτή κατάσταση και γιατί επιτρέπει να της φέρεται κατά αυτόν τον τρόπο ο σύντροφός της; Η ανασφάλεια ίσως, ο φόβος. Παρ' όλες τις αμφιβολίες της για τη συμπεριφορά αυτού που την πολιορκεί, λυγίζει και βυθίζεται στο ψεύτικο έρωτά του.

Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι ο θυμός και η οργή που νιώθει ο αναγνώστης για τη κατάσταση που βιώνει η κεντρική ηρωίδα. Τα γεγονότα που περιγράφονται στις αναδρομές των παλαιότερων χρόνων δένονται πολύ όμορφα με τα σημερινά, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η γραφή μεστή και κατανοητή. Τα μηνύματα πολλά, μιλάνε στην καρδιά του αναγνώστη αναγκάζοντάς τον να προβληματιστεί και να αφυπνιστεί. Δυστυχώς αυτές οι κακοποιήσεις συμβαίνουν και στην πραγματικότητα με δραματικές συνέπειες. Όπως και στην ιστορία, που πολύ έντεχνα χειρίζεται η συγγραφέας, έτσι και στην πραγματικότητα, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η αγκαλιά και η στήριξη του περίγυρού μας.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταπατά κατά αυτό τον άνανδρο τρόπο, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της γυναίκας.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πώ γιαυτό το βιβλίο.. Μου έβγαλε πολλά και διαφορετικά συναισθήματα... Είναι πράγματα που γίνονται δίπλα μας καθημερινά,μπορεί να γινομαστε και εμεις οι ιδιοι μάρτυρες τετοιων καταστασεων και παλι να σιωπούμε...δυστυχως!Πολλαα μπραβο στην κ.Δαμιανου!

Η Γιολάντα Θεοδωρίδη, μια δυναμική, όμορφη και με αυτοπεποίθηση γυναίκα, γόνος οικογένειας βιομηχάνων του Βόλου, δίνει όλο της τον εαυτό στον χορό, φτάνοντας μέχρι την ίδρυση διεθνώς αναγνωρισμένης και καταξιωμένης σχολής χορού. Όλα αυτά όμως αρχίζουν να φθίνουν στα μάτια της όταν ο σύζυγός της, Νίκος, αρχίζει να την κακοποιεί σωματικά, να την εκβιάζει και να την απειλεί. Γιατί η δυνατή Γιολάντα κατάντησε σκιά του εαυτού της; Γιατί έκανε παιδί μαζί του; Ως πού θα φτάσει η σχέση αυτή; Γιατί δεν έφυγε από αυτόν τον γάμο; Γιατί τα δέχτηκε όλα αυτά; Γιατί δε μίλησε στους δικούς της ανθρώπους;

Ένα υπέροχο κοινωνικό μυθιστόρημα, γεμάτο μηνύματα και συναισθήματα, που δεν επικεντρώνεται μόνο στην ιστορία του Νίκου και της Γιολάντας. Η συγγραφέας με υπομονή και με το εξαιρετικά καλοφτιαγμένο υφάδι της γλώσσας της και του στυλ της ξεδιπλώνει την ιστορία της Γιολάντας και του Πέτρου, την οικογένεια των επιχειρηματιών από τον Βόλο από τη μια και την οικογένεια των προσφύγων από την Καππαδοκία από την άλλη. Εκείνη έχει μεγαλώσει μες στην άνεση και τα πλούτη, εκείνος μες στη φτώχεια, μάρτυρας κακοποίησης της μητέρας του από τον πατέρα του. Πουπουλένιες στιγμές από τη μια, βάναυσες από την άλλη. Χωρίς να τους δικαιολογεί, η κυρία Δαμιανού ξεδιπλώνει την ιστορία τους με ισομέρεια και ενδιαφέρον, χωρίς να με έκανε να νιώσω πουθενά ότι διαβάζω κάτι περιττό. Τα ψυχογραφήματα των πρωταγωνιστών είναι ολοκληρωμένα και αληθοφανέστατα.

Η Γιολάντα παρουσιάστηκε αρχικά τόσο δυναμική και αυτάρκης που έφτασα στο σημείο να πω ότι αυτά δε γίνονται και πως αν ήμουν στη θέση της, με στιβαρό οικονομικό υπόβαθρο, γεμάτο κοινωνικό περίγυρο και σχέδια για το μέλλον μου έναν άντρα σαν τον Νίκο θα τον παράταγα από την αρχή. Κι όμως, χωρίς να το καταλάβω, σελίδα τη σελίδα η πρωταγωνίστρια κατάντησε κουρέλι μπροστά μου! Οι σκηνές της κακοποίησης διαδέχονταν η μία την άλλη κι ένιωσα να ασφυκτιώ σε αυτό το ανθυγιεινό περιβάλλον.

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο του βιβλίου είναι ότι από κει που έχουμε μια σχετικά στατική εικόνα της πλοκής (με την έννοια ότι αυξάνεται η κακοποίηση αλλά το θύμα παραμένει κοντά στον θύτη του) σταδιακά διακρίνεται μια αγωνία γιατί η σχέση του ζευγαριού περνά σε μια τελείως διαφορετική φάση! Το κοινωνικό κομμάτι αντικαθίσταται από το αστυνομικό και η συγγραφέας ξεδιπλώνει με τις ανατροπές, τις εκπλήξεις και τον χειρισμό της υπόθεσης όλη της τη μαεστρία.

Η κυρία Δαμιανού παίρνει μια ιστορία που συμβαίνει στα διπλανά μας σπίτια, μέσα στις ίδιες τις ζωές μας, και την κανει κτήμα πολλών. Με καλοδιαλεγμένα λόγια, με ωραίες αλλά και τραγικές σκηνές σε κάνει να θες να ντυθείς με αυτές τις λέξεις της και να βγεις να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητά σου. Και μόνο που ασχολήθηκα με τη Γιολάντα, θέλοντας αρχικά να τη σώσω, μετά να τη σφαλιαρίσω, μετά να τη γλυτώσω δείχνει πόσο καλά ξέρει να γράφει η αγαπημένη συγγραφέας και να κρατά κοντά της τον αναγνώστη.

Η κακοποίηση δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι η σιωπή. Δεν είστε μόνες σας, μη φοβάστε, σώστε τον εαυτό σας και τα παιδιά σας από τη μάστιγα του άντρα-αφέντη που στην πραγματικότητα δε βλέπει πέρα από τη μύτη του κι αν τον φυσήξετε θα κάνει στην άκρη. Μιλήστε!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Ποιος είναι χειρότερος φονιάς; Αυτός που σκοτώνει μια φορά, ακαριαία, ή αυτός που μπήγει αργά το μαχαίρι, ύπουλα, και σκοτώνει πρώτα την ψυχή, ενώ το κορμί σπαρταράει για χρόνια αβοήθητο; Στους δολοφόνους της ψυχής και του μυαλού η δικαιοσύνη δεν αποδίδει κανενός είδους τιμωρία, τους επιτρέπει να κυκλοφορούν ανενόχλητοι, έχουν κύρος και χαίρουν εκτίμησης από την κοινωνία, γιατί είναι ευρηματικοί, είναι έξυπνοι, σκαρφίζονται ένα σωρό τεχνάσματα για να καλύπτουν τα νώτα τους και δεν τους παίρνει μυρωδιά κανείς. Όμως δεν ξέρουν πως αυτοί που βιάζουν τις ψυχές των άλλων έχουν ήδη βιάσει τη δική τους» (σελ. 256)

«Τα θύματα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γείτονες του πάνω ή του κάτω ορόφου, τα συναντάμε καθημερινά στις σκάλες, στον ανελκυστήρα, χαιρετούν με χαμόγελο, κι εμείς, που γνωρίζουμε, δε μιλάμε γιατί δε μας αφορά...» (σελ. 314).