Το βιβλίο αυτό του ιατροφιλόσοφου Νίκου Φωτιάδη με τίτλο "Ένας κύκλος κλείνει - Διάλογος με τον εαυτό μου" αξίζει να διαβαστεί ακριβώς διότι είναι φιλοσοφικό και μάλιστα πάρα πολύ άξιο και αντάξιο του τίμιου ονόματος της φιλοσοφίας. Εύστοχα ο Νίκος Φωτιάδης υποτιτλοφορεί το πόνημά του "Διάλογος με τον εαυτό μου" συστοιχώντας στην πεμπτουσία του φιλοσοφικού λόγου που είναι διαλογικός. Δεν πρόκειται για μονόλογο με τον εαυτό του, αλλά για διάλογο, επειδή ο Άλλος της συνομιλίας του αντικρούει το Εγώ του ομιλητή μας κι έτσι από τον αντίλογο προκύπτει ο διάλογος αντί για τον μονόλογο. Με αυτόν τον τρόπο τελεσιουργείται ο λόγος στην ελληνική φιλοσοφική αυθεντικότητά του. Ο συγγραφέας μας κλείνει το έργο του δηλώνοντας απλά και ταπεινά, σεμνά και σοβαρά, χωρίς σοβαροφάνεια και δίχως ταπεινολογία, έτσι καθαρά και ειλικρινά: "Χαίρομαι γιατί στην πλειονότητα των πράξεών μου στην ζωή ακολούθησα το σωκρατικό ‘μηδαμώς αδικείν’". [...]