Ένα αφήγημα σαν περίπατος
Πολλές φορές, όταν ο καιρός το επέτρεπε, στο κενό της ημερήσιας δουλειάς, από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στην "Καθημερινή" ή στη Βουλή, κατά τις τρεις με πέντε το απόγευμα, έπαιρνα το δρόμο και περπατούσα. Κατά κανόνα πήγαινα προς την Πλάκα και την Ακρόπολη. Ήταν όμως και κάποιες άλλες φορές που, σχεδόν ασυναίσθητα, βρισκόμουν να περπατώ στο Παγκράτι, στους δρόμους της "γειτονιάς". Πλατεία Πλαστήρα - Πλατεία Βαρνάβα - Αρχιμήδους - Αρδηττός - Στάδιο - Μετς ήταν η "γειτονιά". Με επίκεντρο τις οδούς Φερεκύδου, όπου μετά το σχολείο συγκεντρωνόμασταν όλοι και Εμπεδοκλέους, όπου ήταν το Σχολείο. Δεν θυμάμαι πώς, τυχαία, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, βρέθηκα ένα απόγευμα να περπατάω στην περιοχή αυτή. Θυμάμαι όμως τη συγκίνηση που με έπιασε καθώς βήμα το βήμα ξεπήδαγαν εικόνες, σκηνές και πρόσωπα από τα μέσα της δεκαετίας του \'40 μέχρι το \'60, στα πρώτα σχολικά μας και τα εφηβικά μας χρόνια, μισό σχεδόν αιώνα πριν από τους απογευματινούς μου εκείνους περιπάτους. Άλλη, τελείως διαφορετική, εποχή. Όχι μόνο για τις συνθήκες ζωής, που ήταν πολύ πιο "ανθρώπινη" από την τωρινή, αλλά κυρίως και πρωτίστως για τις προοπτικές της ζωής μας. Στενοχώριες, ναι· ανέχεια και πολλές φορές και φτώχια ανελέητη, ναι· αλλά μέσα σε όλα αυτά και παρά όλα αυτά, υπήρχε προοπτική. Πού πήγε αυτή; Αλλά και πότε δεν ήταν έτσι;
Ένας περίπατος κι αυτό το ίδιο το αφήγημα...