Ας προσπαθήσω να γράψω για το ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ του Τουργκένιεφ με (σύγχρονη) μηδενιστική διάθεση για να ταιριάζω με το το μηδενισμό που εισαγάγει ο συγγραφέας:

Ο μηδενιστής ήρωας του βιβλίου, Μπαζάροφ (κοίτα να δεις μια σύμπτωση!, όνομα και πράμα) σίγουρα θα διάλεγε μια τέτοια φωτογραφία: Εγώ είμαι και κανένας άλλος δεν είναι. 'Ολοι οι υπόλοιποι να πάτε να αυτωθείτε. Μόνο εγώ έχω δίκιο και σας περιφρονώ και τα καταστρέφω όλα και σας ειρωνεύομαι γιατί έτσι μου έμαθε κάποιος να κάνω και μου άρεσε κιόλας. Αν δεν είστε χρήσιμοι, έτσι όπως εγώ θεωρώ το να είναι κάποιος χρήσιμος, να πάτε να πνιγείτε. Ακούς εκεί, τέχνη, φύση, έρωτας, ρομαντισμός, ευγένεια και αηδίες. Σας φτύνω στα μούτρα γιατί είμαι ένας υπέρτατος χαζός μα@@@κας που προσπαθώ να υποκριθώ ένα ρόλο παρόλο που η αλήθεια είναι ότι κι εγώ μια χαρά ερωτεύτηκα τελικά αλλά δεν το παραδέχομαι γιατί δεν μου έκατσε. Τουλάχιστον με πέθανε ο συγγραφέας στο τέλος και με έκανε ήρωα ούτως ώστε να έχετε τύψεις να με κρίνετε άσχημα. The end.

Αν υιοθετήσουμε, λοιπόν, τη συμπεριφορά και τις πεποιθήσεις του μηδενιστή ήρωα (και φυσικά του συγγραφέα), τότε αυτό το βιβλίο είναι ένα τίποτα γιατί είναι τέχνη και η τέχνη κατά αυτόν είναι ένα τίποτα, όλα είναι είναι τίποτα, μόνο ότι είναι πρακτικά χρήσιμο ή χρηστικό αξίζει (π.χ. Βιβλίο με το πώς να κάνεις ανατομία σε ένα βάτραχο) και έτσι αυτοακυρώνεται και όλο το βιβλίο που διαβάζουμε γιατί είναι λογοτεχνία lol.

Αν το δούμε γενικότερα, σαν βιβλίο είναι ένα όμορφο λογοτεχνικό δημιούργημα με πολλές εξαίσιες περιγραφές της φύσης, των συναισθημάτων των χαρακτήρων, των παλιών αντιλήψεων ενάντια στη νέα μηδενιστική τάση που ανθούσε εκείνη την εποχή – μάλλον ως αντίδραση τελικά στην υπερβολή των ψευδαισθήσεων και δεισιδαιμονιών που κυριαρχούσαν και λόγω της ανάδυσης ενός σοσιαλεπαναστικού οίστρου. Πάντως, αν ήθελε τελικά ο συγγραφέας να υποστηρίξει το μηδενισμό, μάλλον, για μένα, το αντίθετο κατάφερε με τις ανατροπές που βλέπουμε στο βιβλίο. 'Ισα ίσα που διαφαίνεται περισσότερο ένα κριτικό πνεύμα.