Συγκλονιστικό. Αν δε διαβάσει κάποιος αυτό το βιβλίο δεν μπορεί να καταλάβει τον αντίκτυπο του Τσέρνομπιλ στις ζωές των ανθρώπων και γενικότερα στην κοινωνία. Υπό την μορφή συνεντεύξεων, το κείμενο κυλάει αρκετά εύκολα, πιάνοντας διάφορες πτυχές σύγχρονων κοινωνικών φαινομένων, όπως το μεταναστευτικό, αλλά και η άρνηση των ανθρώπων να πιστέψουν σε κάτι το οποίο δεν μπορούν να κατανοήσουν πλήρως. Γροθιά στο στομάχι, οι ιστορίες σχετικά με την απώλεια αγαπημένων προσώπων, που ο χρόνος δεν μπορεί να γιατρέψει.

Η καταγραφή ενός τόσο σημαντικού γεγονότος που έχει αφήσει κατάμαυρο σημάδι στην ιστορία και του οποίου τις συνέπειες βλέπουμε ακόμα και σήμερα είναι πάντα πιο έγκυρη και πιο ανατριχιαστική όταν τη βλέπεις μέσα από τα μάτια ανθρώπων που το βίωσαν.Αυτό θα βρει κάποιος εδώ μέσα...Μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν στην καρδιά του προβλήματος,που αναγκάστηκαν χωρίς στην ουσία να καταλαβαίνουν τι γίνεται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους με τη βία,που ο φόβος έχει γίνει μόνιμος κάτοικος της ψυχής τους...μαρτυρίες ανθρώπων που τους εκμεταλλεύτηκαν με δόλωμα λίγα χρήματα βάζοντάς τους να δουλέψουν στην μολυσμένη περιοχή λέγοντάς τους ψέμματα ότι όλα είναι καλά ενώ στην ουσία θα πέθαιναν όλοι.Πρόκειται για τον εξευτελισμό του ανθρώπινου είδους,γιατί δε γίνεται να γνωρίζεις ότι κάποιος θα πεθάνει και να τον κάνεις πειραματόζωο.Το βιβλίο αυτό μου προκάλεσε αηδία και ανατριχίλα.Όταν κάποιος σου λέει να τον αφήσεις να ζήσει στην ησυχία του και ότι είναι ευτυχισμένος εκεί (στην απαγορευμένη ζώνη),γιατί τα πουλιά κελαηδάνε και τα δέντρα ανθίζουν,γιατί εκεί δεν έχουν πόλεμο και τι είναι τέλος πάντων αυτή η ραδιενέργεια;Εμείς δε τη βλέπουμε....Καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει λάθος....

Έχουν γραφτεί πολλά γι’ αυτό το βιβλίο, οπότε δεν χρειάζεται να αναλωθώ σε επαναλήψεις. Πρόκειται για ένα αποκαλυπτικό βιβλίο γεμάτο μαρτυρίες ανθρώπων όλων των τάξεων για την εγκληματική τραγωδία του Τσέρνομπιλ. Διότι δεν πρόκειται για ατύχημα, ούτε για δυστύχημα αλλά για ένα έγκλημα, για το οποίο δεν λογοδότησε κανείς. Θα επικεντρωθώ στη πολιτική πτυχή του βιβλίου. Το Τσέρνομπιλ απογύμνωσε την ανοργανωσιά και το χάος, που κυριαρχούσε στη Σοβιετική Ένωση – το πιο εγκληματικό κράτος της γης, συγκρίσιμο μόνο με το ναζιστικό καθεστώς και τα άλλα εγκληματικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς – με κίνδυνο της ίδιας της ζωής – πέρασε τρία ολόκληρα χρόνια συλλέγοντας αυτές τις μαρτυρίες από ανθρώπους που γνώρισαν το Τσέρνομπιλ από πρώτο χέρι. Χωρικούς της περιοχής, ¨εκκαθαριστές¨, χήρες και παιδιά, επιστήμονες, πολιτικούς ακόμα και ανθρώπους που μετακόμισαν στο Τσέρνομπιλ μετά το ατύχημα. Πρόκειται δηλαδή για ένα πραγματικά πολυφωνικό βιβλίο, το οποίο διαλαλεί διαμέσου των πολλαπλών αυτών μαρτυριών την απορία του θανάτου, το δέος μπροστά στη σιωπηλή νέκρωση ενός πληγμένου απ’ τη μόλυνση κόσμου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μπορεί να ξαναδιαβαστεί, μοιάζει με έναν ανεμοστρόβιλο, ο οποίος σε ταξιδεύει στη τραγωδία και στο θάνατο, ένα σπαραξικάρδιο ποίημα, ένας μύθος απ’ το μέλλον. Δηλητηριασμένες τροφές, εγκαταλελειμμένα ζώα, χωριά θαμμένα κάτω απ’ το χώμα και τη λάσπη, ενώ ανακαλύπτουμε σε κάθε σελίδα μια ακόμη πτυχή αυτού του σκοτεινού μύθου, ο οποίος ξεσκεπάζει την ανθρώπινη αφροσύνη και απερισκεψία. Πέρα απ’ τον μύθο όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με δημοσιογραφία. Κρατάμε έγγραφες καταχωρήσεις, διαβάζουμε μαρτυρίες από πραγματικούς μάρτυρες, οι οποίοι –κατ’ εμέ – αγίασαν επειδή επειδή αγάπησαν και βασανίστηκαν, επειδή δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τους δικούς τους, κάτι, το οποίο δυστυχώς το έκαναν οι κομματάρχες και οι κρατούντες εκείνης της εποχής, οι οποίοι εγκληματικά εγκατέλειψαν εκατομμύρια ανθρώπους στη μοίρα τους. Ας επαναλάβουμε ένα πράγμα όμως, ότι αυτή η γυναίκα, αυτή η ερευνήτρια, η άξια δημοσιογράφος παραμένει κηλιδωμένη απ’ το αυταρχικό καθεστώς, το οποίο κυριαρχεί στη Λευκορωσία και υποστηρίζεται απ’ τη Ρωσία. Δυστυχώς ακόμα το ψέμα επιστρατεύεται για να διατηρήσει τους μύθους των κρατών και των αυτοκρατοριών και απ’ ότι φαίνεται ο συγγραφέας που διψά για την αλήθεια παραμένει στην δήθεν αυτή εποχή της ελευθερίας συνεχώς καταδιωκόμενος, συνεχώς υπό τον φόβο του στιγματισμού.

Τόσος πολύς πόνος σε λίγες σελίδες.Σπαρακτικό...

Σκληρό όπως ήταν η αλήθεια του Τσέρνομπιλ,ένα ακόμη έγκλημα με θύματα αθώους.

Δεν θα διαβάσετε κριτική από εμένα για αυτό το βιβλίο, πώς θα μπορούσα άλλωστε να κριτικάρω τις αναμνήσεις και τις σκέψεις ατόμων που έζησαν το ατύχημα του Τσέρνομπιλ και πληρώνουν ακόμη τις συνέπειες; Από όποια μεριά και αν το δεις το βιβλίο είναι στενάχωρο. Όταν το άνοιξα περίμενα να βρω μια καταγραφή των γεγονότων όπως τα έζησαν τα άτομα που μιλούν, μια ιστορική (ίσως και χρονολογική) καταγραφή γεγονότων δηλαδή. Όμως αυτό που είδα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτά που έχω συνηθίσει να διαβάζω, αφού αποτελείται αποκλειστικά από μονολόγους (μικρούς ή μεγάλους) ατόμων διαφόρων ηλικιών. Μόνο στο τέλος και αφού διάβασα όλο το βιβλίο κατάλαβα ότι όλη η ιστορία έχει τελικά αποτυπωθεί στο μυαλό μου και δεν χρειάζεται να ξέρω κάτι παραπάνω.Τελικά το πιο δύσκολο από όλα στην κατάσταση που αντιμετώπισαν οι κάτοικοι της περιοχής που κλήθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ή να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους είναι η ίδια η φύση της ρύπανσης από ραδιενέργεια: δεν φαίνεται. Το περιγράφουν πολλοί μέσα στο βιβλίο: όλα φαινόταν όπως θα έπρεπε να είναι. Γιατί να μην μπορείς να βγεις έξω; ο ουρανός είναι γαλανός, δεν βρέχει, έχει ζέστη... πώς να κρατήσεις το παιδί μέσα στο σπίτι; Γιατί να μην μπορείς να φας το μήλο (την πατάτα, το ραπανάκι κτλ), αφού φαίνεται μια χαρά... Πώς να δεχτείς ότι κάτι που δεν φαίνεται καθόλου με καμία από τις αισθήσεις μπορεί να σε σκοτώσει; Δεν μυρίζει άσχημα, δεν φαίνεται άσχημα και όταν το ακουμπάς είναι όπως θα έπρεπε, πώς λοιπόν μπορεί να συμβάλλει στο θάνατό σου, ή ακόμη χειρότερα, να προκαλέσει θανατηφόρα αρρώστια στο παιδί σου; Ειδικά όταν η κυβέρνηση σε διαβεβαιώνει ότι όλα είναι καλά και δεν υπάρχει πρόβλημα (να και κάτι που μου θυμίζει την κατάσταση στη χώρα μας).Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλά να πει κάποιος για αυτό το βιβλίο, αν έχετε όρεξη για προβληματισμό διαβάστε το, αξίζει πολύ.