Ενα βιβλίο που μας μεταφέρει σε μιά άλλη εποχή. Καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και άκρως ατμοσφαιρκό μας θυμιζει έντονα μυθηστορήματα των αδελφών Μπροντε. Ωστόσο νομίζω ότι θα μπορούσε να μην είναι τόσο πολύ φλύαρο γιατί σε κάποια σημεια κουράζει η μεγάλη λεπτομερεια.

Πριν διαβάσετε την άποψη μου για το νέο βιβλίο της Κας Θεοδοσίου θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου. Θεωρώ πως πρέπει να είναι δύσκολο για έναν σύγχρονο συγγραφέα να περιγράφει με τόσες λεπτομέρειες μια τόσο παλαιά εποχή και αυτό διότι η δική μας εποχή είναι τόσο πεζή που πλέον δεν έχει καθόλου ρομαντισμό.Η συγγραφέας για να γράψει το βιβλίο σίγουρα έχει κάνει εκτενή έρευνα για εκείνη την εποχή γιατί καταφέρνει με το δικό της μοναδικό τρόπο να αναπαραστήσει τόσο ρεαλιστικά τους κινδύνους που υπήρχαν στο πυκνοκατοικημένο, τότε, Λονδίνο, τις συναλλαγές, την διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, τους πύργους, τα τοπία, το ντύσιμο, τις συμπεριφορές αλλά και στις αντιλήψεις εκείνης της εποχής.

Το κλίμα ρομαντισμού υπάρχει σε όλο το βιβλίο και ειλικρινά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους συγγραφείς Τζέιν Όστεν (Περηφάνια και Προκατάληψη, Λογική κι Ευαισθησία, Έμμα), Αδελφές Μπροντέ (Τζέιν Έυρ, Ανεμοδαρμένα Ύψη, Βιλέτ κ.α.) & Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Ευγενία Γκραντέ) κ.α. που οι περισσότεροι τα έχουμε διαβάσει έστω και μια φορά στη ζωή μας αλλά θυμόμαστε μέχρι σήμερα.

Έτσι "Οι ανυφάντρες της μοναξιάς" μας ταξιδεύουν στον ρομαντισμό (τέλη) του 18ου αιώνα στο Λονδίνο και στις γύρω περιοχές, με κεντρική ηρωίδα την Λαβίνια γόνος πλούσιας οικογενείας που μεγαλώνει μαζί με τον πατέρα της, Τζόναθαν, τη μητέρα της, Εριέττα και τα μικρότερα αδέρφια της.Η ζωή της κυλά ήρεμα δίχως να έχει κάποια προειδοποίηση ότι θα είχε μια ξαφνική αποκάλυψη ενός αποσιωπημένου μυστικού που θα κατάφερνε να ανατρέψει όλη της ζωή που γνώριζε μέχρι τότε. Μαθαίνει την πραγματική σχέση της με την οικογένεια με οδυνηρό για εκείνη τρόπο και υποβάλλεται σε μια σειρά από δοκιμασίες πρωτόγνωρες, μιας και ζούσε απομονωμένη στην έπαυλη.

Μετά από αυτά τα γεγονότα η Λαβίνια αυτοεξορίζεται για να μπορέσει να επιβιώσει και καταφέρνει να βρει μια δουλειά. Μια μέρα της ζητάνε να παραδώσει ένα πακέτο ως δώρο γενεθλίων στον Λόρδο Λάνσαϊρ. Μόλις παραδώσει το πακέτο βρίσκεται φυλακισμένη από τον γιο του Λόρδου διότι το δώρο σκορπά φόβο και αναστάτωση στην οικογένεια. Η Λαβίνια βρίσκεται κατηγορούμενη.Τραγικά γεγονότα, παραλείψεις, ενοχές, τύψεις και μυστικά παρελθόντος έρχονται στην επιφάνεια καλώντας να λυθούν από τη Λαβίνια και τον Ίαν, τον γιο του Λόρδου Λάνσαϊρ.

Ομολογώ πως θέλω να επεκταθώ και σε άλλους ήρωες αλλά δεν θα το κάνω, γιατί φοβάμαι πως άθελα μου θα αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία από το αστυνομικό κομμάτι του βιβλίου. Τον ένοχο δεν μπορείς να τον εντοπίσεις από την αρχή, διότι οι πληροφορίες δίνονται σταδιακά και η αγωνία διατηρείται στο κόκκινο, με αποτέλεσμα οι σελίδες να προχωράνε δίχως να το αντιλαμβάνεσαι.

Ένα πρόσωπο που ξεχώρισα είναι η γιαγιά της Λαβίνια, Γκρέις, για τον δυναμισμό της, την αποφασιστικότητα της που έδειξε στη ζωή της και ότι δεν το έβαλε κάτω με όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τότε. Αλλά το βασικότερο είναι πως σε μια σημαντική στιγμή της ζωής της έδειξε απίστευτη μεγαλοψυχία συγχωρώντας αυτόν που με τις πράξεις τους την είχαν σημαδέψει ανεπανόρθωτα επιτρέποντας έτσι να εξαλειφθούν όλες οι τύψεις.Ένα από τα βασικά μηνύματα που δίνει το βιβλίο "Οι ανυφάντρες της μοναξιάς" είναι ότι η συγχώρεση και η αγάπη είναι τα "κλειδιά" για τα περισσότερα προβλήματα ή γεγονότα που έχουν συμβεί στο παρελθόν για όλους μας. Αν μπορέσουμε να συγχωρέσουμε τους ανθρώπους που πλήγωσαν εμάς ή κάποιο δικό μας τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή.Οι τύψεις μας, οι ενοχές μας και οι κατηγορίες που μπορεί να φορτώνουμε στον ίδιο τον εαυτό μας αλλά και σε κάποιον/αν άλλο λόγω των λανθασμένων κινήσεων ή αποφάσεων του/της είναι σα να "δένουμε" μια πέτρα στα πόδια μας. Και όσες περισσότερες πέτρες μαζεύονται τότε είναι πιο αργά και πιο δύσκολα τα βήματα μας στη ζωή.Η συγχώρεση είναι ένα από τα "χρυσά" κλειδιά στη ζωή και όσο πιο σύντομα το μάθουμε τόσο πιο σύντομα θα μπορέσουμε να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι!