[Η κριτική-λόγος μου για το "Ο Θεος άργησε πολυ", απο την παρουσίαση στην Αθήνα στις 11/01/16.

«...Όπως ανέφερε ο Μάριος Καρακατσάνης, ειχα τη χαρα και την τυχη να γνωρίσω αυτο το έργο αμέσως μόλις δημιουργήθηκε και να ταξιδέψω κι εγω μαζι με τους ήρωες στα μονοπάτια που χάραξε η αγάπη τους.

Χαίρομαι πολυ που βρίσκομαι αποψε εδω και εχω την ευκαιρία να μιλήσω για ολα τα συναισθήματα που βίωσα διαβάζοντας το βιβλίο "Ο Θεος άργησε πολυ".

Μια αγάπη, ενα μυστικό ζωης τροχοπέδη των εφηβικών ονείρων, μια απρόσμενη φυγή, μια επιστροφή που ισως έπρεπε να' χε γίνει πολυ πιο νωρίς, ενα αντάμωμα ζωης, ενα τέλος...λυτρωτικό; δικαίωση;...κανεις δεν μπορεί να πει περα απο την ιδια ψυχή των πρωταγωνιστών. Μέσα σ' αυτες τις λέξεις, περικλείεται επιγραμματικά, η περιγραφή του πρώτου πονήματος της Σοφίας Κραββαρίτη. Ένα ψυχογράφημα δυο ερωτευμένων ανθρώπων, δυο καρδιές σε σύγκρουση με τη λογική, οπου περίτεχνα και με απόλυτο λυρισμό, η συγγραφέας αποδίδει καθε τους σκέψη, αντίθεση, αμφιβολία, έρωτα, απελπισία, προσμονή, μεσα απο εξαιρετικούς "θεατρικούς διαλόγους".

Παραστατικές περιγραφές τοπίων και γεγονότων, σαν κινηματογραφική ταινία, δημιουργούν πλήθος απο εικόνες στον αναγνώστη, περιγράφοντας ήθη, έθιμα και παραδόσεις τόπων, χωρίς να κουράζουν, αλλα εμπλουτίζοντας τη ροή της ιστορίας.

Το παρόν συναντά το παρελθόν, μεσα σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα αμφιβολίας, φόβου και αγωνίας για το μέλλον, ψάχνοντας να βρει απαντήσεις και δικαίωση για δυο ψυχές, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωη που τους ανήκε αλλα "κάποιοι" τους την έκλεψαν βίαια και απότομα.

Είναι δύσκολο, μεσα σε λίγες γραμμές να αποτυπώσω τα δυνατά συναισθήματα, που ένιωσα διαβάζοντας το συγκεκριμένο ψυχογράφημα-μυθιστόρημα της φίλης και συγγραφέως Σοφία Κραββαρίτη. Η δύναμη της γραφής της, αν και πρώτο της "πνευματικό παιδι", μοναδική, οπου με καθαρότητα, αποδίδει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών που ταλανίζονται απο πάθη, φόβους, αδυναμίες και λυγίζουν υπο το βάρος των γεγονότων.

Εσωτερικές διαμάχες, μεσα απο κρυφές σκέψεις και απορίες που αγγίζουν και κάνουν κάθε αναγνώστη "συνένοχο" των γεγονότων και πλυμμηρίζουν τη δαιδαλώδη διαδρομή τους. Ένα έντονο ψυχογράφημα, που σε προβληματίζει, σε κάνει να σκεφτείς και σε φέρνει αντιμέτωπο με την ματαιότητα κάποιων πραγμάτων. Μια διαδρομή ψυχής που σε κάνει να αναρωτιέσαι μαζι με τους πρωταγωνιστές: Ο Θεος έρχεται; και αν ναι, αργεί;

Σας ευχαριστώ πολυ.»

Νάντια Βαβάση

11/01/16

Παρουσίαση "Ο Θεός άργησε πολύ"

Εκδόσεις Όστρια.

Ο ΘΕΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΠΟΛΥ – Σοϕία ΚραββαρίτηΗ μοίρα ενάντια στον χρόνο…Η καρδιά ενάντια στην λογική…Ένας θεός που άργησε να πάρει αποϕάσεις μου κράτησε συντροϕιά στο σημερινό ταξίδι της επιστροϕής μου… …και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.Νομίζεις πως η μοίρα ορίζει τα πάντα, το κάνει;Ίσως ναι… Ίσως όχι… τι σημασία έχει;Εσύ μένεις να πενθείς την ζωή που δεν διεκδίκησες, ή που δεν σε άϕησαν να το κάνεις.Όποιος όμως πενθεί, σημαίνει πως δεν ξεχνά……Κι όποιας δεν ξεχνά… ΘΥΜΑΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!ΥΓ(1) Σοϕία Κραββαρίτη, μέσα στις σελίδες σου βρήκα κομμάτια μου. Από σήμερα σε αγαπώ πιο πολύ!ΥΓ.(2) Και ταυτόχρονα σε ¨μισώ¨… με έκανες να βγω μεσοπέλαγα, στις 2:30 τα ξημερώματα, στο κρύο κατάστρωμα, για να μην με πάρουν τα ζουμιά!!

Ο ΘΕΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΠΟΛΥ,

της

Σοφίας Κραββαρίτη

Στα πόσα δάκρυα πνίγονται τα συναισθήματα; Ακόμα και μια χούφτα φτάνει. Στα πόσα σ’αγαπώ βαφτίζεται ο έρωτας; Ακόμα μετράω...Στα πόσα γράμματα εκτελείται το όνειρο; Στα οκτώ, όσα τα γράμματα της λέξης ΕΓΩΙΣΜΌΣ.

Ο εγωισμός δυο ανθρώπων είναι αυτός που κινεί τα νήματα στη ζωή των ηρώων του βιβλίου, Ο ΘΕΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΠΟΛΎ, της Σοφίας Κραββαρίτη. Δυο άνθρωποι αποκόπτονται από την ομορφιά του έρωτα πριν καν τον γνωρίσουν. Και είναι αυτός ο βίαος αποχωρισμός, ο χωρίς αντίο, ο μη βιώσας που στοιχειώνει χρόνια μετά την ύπαρξή τους.

Δυο καρδιές σαν αντίθετοι πόλοι έλκουν ασταμάτητα η μια την άλλη. Ο καιρός διαβαίνει, τα σκηνικά αλλάζουν κι όμως πάντα οι ήρωες ζουν μια κίβδηλη ζωή πάνω στη σκηνή σαν καθωσπρέπει ηθοποιοί, ενώ η αλήθεια τους παραπαίει στα παρασκήνια.

Ώσπου έρχεται η αντάμωση. Κι όμως βαθιά οδύνη συνοδεύει ακόμα και τις στιγμές της κορύφωσης, τις ώρες της χαράς. Γιατί οι πληγές ακόμα κι αν πάψουν να αιμορραγούν έχουν ουλές δύσμορφες που ακόμα και στα σκοτεινά μπορείς να τις ψηλαφήσεις.

Μια ασταμάτητη πάλη αναμεσα στην καρδιά και τη λογική, το θελω και το πρέπει, το τολμώ και το δειλιάζω. Ρυθμιστής όλων η ΕΛΈΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ. Ναι, αυτή. Γιατί ό,τι και να συμβεί στη ζωή πάντα υπάρχει και η άλλη επιλογή η οποία μπορεί να είναι πιο δύσκολη ή δυσάρεστη, αλλά υπάρχει. Κι εδώ οι ήρωες επιλέγουν λάθος στην αρχή της ζωής τους. Η μικρή τους ηλικία, ο φόβος του ενός για την ασφάλεια του άλλου, τα όρια της κοινωνίας, το μένος και το συμφέρον των μεγάλων τους ωθούν σε λανθασμένες επιλογές, στην υποχώρηση, στη φυγή.

Τα χρόνια περνούν με τα χνάρια τους να ουρλιάζουν το ανικανοποίητο της πορείας τους, το τρέκλισμά τους απάνω στα μονοπάτια της ζωής, που εξακολουθούν να διαγράφονται παράλληλα, απομακρυσμένα από τη διασταύρωση της δικαίωσης.

Η αντάμωση απαιτητέα.

Η ολοκλήρωση απαραίτητη.

Η αποκάλυψη καταστροφική.

Η κάθαρση τραγικά ανείπωτη.

Το βιβλίο της Σοφίας Κραββαρίτη είναι ένα ερωτικό ψυχογράφημα. Ξεδιπλώνει τα μύχια της ψυχής, φωτίζει πτυχές της ύπαρξης σε στιγμές που η λογική και το συναίσθημα συγκρούονται. Διαβάζοντάς το, ο αναγνώστης συχνά ανακαλύπτει στα λόγια της, στιγμες του. Κι αλίμονο πόσες φορές όλοι μας δεν ταλαντευτήκαμε ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, το θέλω και το μπορώ.

Οι ήρωες σκαριφισμένοι με λεπτομέρεια μαρτυράνε την αλήθεια της ανθρώπινης φύσης. Γήινοι, με πάθη και αδυναμίες, πρόσωπα οικεία στην καθημερινότητά μας, χωρίς τη δυσμορφία της υπερβολής πράττουν τα αυτονόητα σύμφωνα με τις επιλογές τους και τον χαρακτηρα τους.

Με μοναδική μαεστρία περιγράφονται οι στιγμές της θλίψης και του πόνου μα και της ονειρικής ολοκλήρωσης με τρόπο ποιητικό. Εικόνες γεμάτες λυρισμό πλαισιώνουν τούτο το γράφημα που ώρες ώρες μοιάζει με μια μακρά ποιητική γραφή, ένα ποιητικό αφήγημα.

Μια τραγωδία ένός σύγχρονου Σοφοκλή που παίζει με τα όρια της ανθρώπινης φύσης, την δοκιμάζει, την ταλανίζει και στο τέλος την κερνά την κάθαρση.

Ο Θεός άργησε πολύ, λοιπόν, της Σοφίας Κραββαρίτη, αλλά στο τέλος.... αλήθεια τι γίνεται στο τέλος ; Δεν έχετε παρά να ταξιδέψετε στις σελίδες του και να το ανακαλύψετε, δικαιώνοντας έτσι, είμαι σίγουρη γι’ αυτό τόσο το χρόνο που του χαρίσατε.

24/12/15

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Σοφία Κραββαρίτη, μια νέα πένα στον χώρο που είμαι σίγουρη ότι ήρθε για να μείνει. Με την καταιγιστική της γραφή μας αφηγείται την ιστορία του Άρη και της Μαργαρίτας. Δυο έφηβοι που γνωρίζουν την αγάπη και αφήνονται σε αυτήν. Σε ένα μονοπάτι σπαρμένο με ροδοπέταλα και αγάπη. Μια αγάπη που χτίζεται μέρα με την μέρα και μεταμορφώνεται σε μια μεγάλη χίμαιρα.

Συνήθως οι μεγάλες μας στιγμές είναι εκείνες που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε στο μοτίβο που λέγεται ζωή. Έτσι και η Μαργαρίτα ερωτεύεται με όλο της το είναι τον Άρη και εκείνος το ίδιο μα….

Οι οικογενειακές σχέσεις και τα μυστικά αυτών δεν αφήνουν να ανθίσει αυτό του πανέμορφο μπουμπούκι και τα αποτελέσματα καταρρακώνουν τις δυο ψυχές.

Η Σοφία Κραββαρίτη πλάθει την αγάπη με τέτοιο τρόπο που την ανεβάζει στα ουράνια και ύστερα την κατακρημνίζει στην άβυσσο της λύπης. Ένας αγώνας μεταξύ αναμνήσεων και μιας προσπάθειας για νέα ζωή, νέες εμπειρίες που κάνουν την Μαργαρίτα να οδηγηθεί σε πράξεις, άλλοτε ενθουσιώδης και τολμηρές και άλλοτε λαθεμένες και ανούσιες, με γνώμονα πάντα την αγάπη….

Σε όλο της αυτό το ταξίδι οι γονείς και η οικογένεια μοιάζουν άφαντοι. Η Μαργαρίτα βρίσκει καταφύγιο στα χέρια του ΘΕΟΥ μέσω των διδαχών του αγαπημένου της ιερέα. Ίσως του δεύτερου πατέρα της….

Το βιβλίο είναι ένα τέλειο ψυχογράφημα. Η συγγραφέας υφαίνει ένα πανέμορφο υφαντό γεμάτο χρώμα. Ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες. Θαρρείς ότι τα μέρη που περιγράφει τα έχεις επισκεφτεί. Μπαίνεις μέσα στην γραφή της και αφουγκράζεσαι τον άνεμο, την μουσική τις μυρωδιές.

Ένα βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα. Μια συγγραφέας νέα που είμαι σίγουρη έχει να μας δώσει πολλά ακόμα.

Κατερίνα Σωπύλη

Η πλευρά του ανεκπλήρωτου στην πιο λυρική του διάσταση.Μια πολλά υποσχόμενη συγγραφέας.Κυρία Κραββαρίτη το κοινό σας θα έχει πλέον απαιτήσεις από εσας.

Ο Θεός άργησε πολύ Σοφία Κραββαρίτη

Ορμώμενη από μία βιωματική εμπειρία δικού της ανθρώπου,η συγγραφέας Σοφία Κραββαρίτη, εμπλουτίζει το πρώτο συγγραφικό της πόνημα, Ο Θεός άργησε πολύ με έντονη μυθοπλασία και φανταστικά στοιχεία,δίνοντάς μας μία δυνατή ερωτική ιστορία, ένα ερωτικό ψυχογράφημα δύο ανθρώπων, που το ερωτικό πάθος τους βρίσκεται σ΄εντονη διαμάχη με την λογική και την κρίση.

Άραγε πόσο μελάνι έχει ξοδευθεί σε χιλιάδες σελίδες βιβλίων, για να πλεχθεί το εγκώμιο του έρωτα και της αληθινής ατέρμονης αγάπης, ανάμεσα σε δυό ψυχές....Και πόσες αντίστοιχα για τους αστάθμητους παράγοντες, τους τρίτους, που παρεμβαίνοντας με τον εγωκεντρισμό και την υποκριτική συμπεριφορά τους, υποδαυλίζουν αυτό το υπέροχο συναίσθημα.....Ο υπέρμετρος εγωισμός άλλων, υπήρξε η αφορμή που συνετέλεσε, ν΄αποχωριστούν βίαια δύο άνθρωποι, που ζούσαν ο ένας για τον άλλον. Δύο ανθρώπων, που το πεπρωμένο,τους ήθελε χώρια, στοιχειώνοντας την ζωή τους μ΄επίπονες αναμνήσεις, αφήνοντας ανοιχτές πληγές, που και ο γιατρός-χρόνος υπήρξε ανήμπορος να επουλώσει.

Η δυνατή πίστη της Μαργαρίτας στα θεία, θα διχάσει την ίδια αλλά και την σχέση της με τον αγαπημένο της Άρη. Ο Θεός που τόσο λάτρεψε και πίστεψε, υπήρξε το “απάγκιο” της διαλυμένης της ζωής, μετά την αναπάντεχη φυγή του αγαπημένου της. Και όμως, ο Θεός τον οποίο πρόσμενε η Μαργαρίτα για ν΄αγκαλιάσει αυτή την σχέση, φέρνοντας την γαλήνη και την ηρεμία στην ψυχη της είχε αργήσει πολύ....Πλέον, η ελεύθερη βούληση και η ακλόνητη επιθυμία του ζευγαριού να γίνουν ένα σώμα, διεκδικούσε δεσπόζουσα θέση και κινούσε τα νήματα της ζωής τους....

Η απαρχή της σχέσης τους, στην αθώα παιδική ηλικία. Τότε, που όλα φάνταζαν δυνατα και πραγματικά, όπως η αληθινή αγάπη τους. Με την γλύκα αρχικά και τον πόνο στην συνέχεια, αυτής της αγάπης στην ψυχή τους, πορεύτηκαν όλα τα χρόνια τους, σ΄όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους....έκαναν σχέσεις, παντρεύτηκαν, ωρίμασαν... Οι αναμνήσεις είχαν αγκιστρωθεί βαθιά μέσα στην καρδιά τους, γλυκιά νοσταλγία, έτοιμες να πυροδοτήσουν ένα νέο αντάμωμα. Ένα ξεκίνημα που ζητούσε απαντήσεις, για την απόρριψη, για την απόγνωση που προκάλεσε ο πρόωρος αποχωρισμός και απαιτούσε την εξιλέωση, από τις ενοχές και τις τύψεις.

Στο βιβλίο της, η Σοφία Κραββαρίτη κυριολεκτικά καταδύεται στ΄άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.Με λόγο γλαφυρό, σχεδόν ποιητικό, ρίχνει άπλετο φως, στα ποικίλα συναισθήματα που κατακλύζουν την καρδιά ενός ερωτευμένου ανθρώπου και στην αιώνια πάλη της με την λογική. Γιατί όταν η καρδιά πίνει το γλυκό κρασί του έρωτα και μεθάει, τότε έρχεται η λογική για να την συνεφέρει από την μέθη και να την κάνει να σκεφθεί με νηφαλιότητα και διαύγεια σκέψης. Οι χαρακτήρες δουλεμένοι, μ΄έμφαση στην λεπτομέρεια. Οι ψυχικές διακυμάνσεις, που αμφιταλαντεύουν την ανθρώπινη φύση σε πρώτο πλάνο, υπαγορεύουν τις αδυναμίες και τ΄ανθρώπινα πάθη.

Το βιβλίο “O Θεός άργησε πολύ”της νέας συγγραφέας, Σοφίας Κραββαρίτη, αποτελεί μια πρόκληση, να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και χωρίς να εθελοτυφλούμε, να έρθουμε αντιμέτωποι με τα πραγματικά “θέλω”και τα όνειρά μας.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Δ.

Ταξιδεύοντας με τους ήρωες στο Αιγαίο, στα γαλάζια νερά καί τα όμορφα νησιά βιώνουμε την ανεκπληρωτη αγάπη τους, μιά αγάπη που άλλοι θέλησαν να σβήσουν καί δυστυχώς ο Θεός άργησε πολύ να φέρει τη λύτρωση!