Ένα βιολοντσέλο είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των κατοίκων της Κόνιτσας. Ένα μουσικό όργανο που θα ντύσει με μελωδία τις ψυχές τους και με τις δοξαριές του θα ενώσει τις ζωές τους στην παρτιτούρα της ζωής. Ένα πρωτότυπο, φρέσκο μυθιστόρημα, με πολλούς χαρακτήρες που δε με μπέρδεψε καθόλου στην πορεία της ανάγνωσης και με χαρά δέχτηκα το μικρό μέγεθος των 197 σελίδων ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να αναπτυχθεί περαιτέρω.

Στην ορεινή Κόνιτσα μεγαλουργεί στο βιολοντσέλο ο Μιχάλης, που κάνει καριέρα μεγάλη και τρανή στο εξωτερικό. Ο αιφνίδιος θάνατός του όμως βυθίζει τους κατοίκους και τους δικούς του ανθρώπους στη σιωπή και στη θλίψη. Το βιολοντσέλο επιστρέφει στην πατρίδα του Μιχάλη, ώσπου να μαγευτεί από τους ήχους του ο ανιψιός του, Πέτρος, και να βαδίσει στα χνάρια του. Στη ζωή του Πέτρου πηγαινοέρονται πλήθος κόσμου, των οποίων τις ιστορίες παρακολούθησα με ενδιαφέρον και αγωνία.

Λιτό, περιεκτικό, πυκνογραμμένο, πολυπρόσωπο, γεμάτο από την ντοπιολαλιά της Ηπείρου, τις αγωνίες και τα όνειρα των παιδιών που μεγαλώνουν και θέλουν να σπουδάσουν όμως η καθημερινότητα και οι πραγματικές ανάγκες της ζωής τους κόβουν αυτά τα όνειρα στη μέση (κι αν είσαι γυναίκα το κάνουν ακόμη πιο γρήγορα). Υπέροχη σκιαγράφηση, γυναίκες νοικοκυρές και αγράμματες, γυναίκες κουτσομπόλες, άντρες βιοπαλαιστές, αυστηροί, κουτοπόνηροι, δάσκαλοι που έρχονται με τις ιδέες και τη νοοτροπία της Αθήνας και αγωνίζονται να βοηθήσουν το μέλλον του τόπου να ξεριζωθεί από το τέλμα. Μια όμορφη ιστορία που τυλίγει προστατευτικά τους πρωταγωνιστές της, δημιουργεί έχθρες, αγάπες, αντιπάθειες, προσδοκίες ανάμεσά τους και κλείνει το βιβλίο με ένα γεφυρωτικό, λυτρωτικό τέλος.

Έμπνευση του μυθιστορήματος το τραγούδι της Λυγερής και του αητού, ένα υπέροχο παραδοσιακό άσμα, δείγμα της νοοτροπίας και της στιχοπλοκής του λαού μας, που παίζει τον δικό του ρόλο στο «Βιολοντσέλο». Καλογραμμένο, άμεσο και ευσύνοπτο, με συγκίνησε και με ενθουσίασε.