Ο κόσμος μέσα εις τον οποίο ζει και δρα ένας εικαστικός είναι μια ακολουθία ομοκέντρων κύκλων, κατά παραγωγήν προσώπων και καταστάσεων, εκ των οποίων η ψυχή του εν τω όντι καλλιτέχνου λαμβάνει τους κραδασμούς, που κατευθύνουν την κάθε του προσπάθεια.

Η εικαστική τέχνη ασκείται ατομικά, όπως εξάλλου και η ζωή. Μόνοι μας ερχόμαστε εις τον κόσμο, εις την ουσία μόνοι μας ζούμε και μόνοι μας φεύγουμε. Έτσι και ο καλλιτέχνης, αφομοιώνοντας τα ερεθίσματα της κάθε μέρας και <<μπολιασμένος>> από τους μύθους της φυλής του, καθ\' εαυτόν γιγνόμενος όπως λέει και ο Πλούταρχος, δημιουργεί. Πολλοί εις τις μέρες μας πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο και προσπαθούν μέσα από παρέες, ομάδες, συντεχνίες να υπάρξουν αλληλοϋποστηριζόμενοι. Πράγμα το οποίο βεβαίως αντίκειται εις την ίδια την υπόσταση της ατομικής υπερπροσπάθειας που απαιτείται για την πραγμάτωση ενός έργου τέχνης.