Οι εικόνες της παρούσας έκδοσης -ομογενοποιημένες, ισοπεδωμένες, εξαντλημένες προτού καν καταναλωθούν- αποτελούν μέρος της σύγχρονης ρωμαϊκής εικονογραφίας της προπαγάνδας και του θεάματος. Η αυθαίρετη, αλλά διόλου τυχαία, δειγματοληπτική επιλογή τους δεν αποτελεί κάποιου είδους τεκμήριο· μέσω αυτών επιχειρείται ένα μικρό σχόλιο στο αχανές πεδίο του κυρίαρχου θεάματος. Σε αυτό το πλαίσιο, όπου όλα χωρούν και όλα αλέθονται, το έργο του Πιερ Πάολο Παζολίνι κατόρθωσε να ανοίξει εκείνη την τρύπα που μας επιτρέπει να δούμε πίσω από το θέαμα.

Στις 30 Οκτωβρίου του 1975 ο Παζολίνι παραχώρησε την τελευταία συνέντευξη τύπου σε μια ομάδα κριτικών και δημοσιογράφων στη Στοκχόλμη, όπου είχε μεταβεί για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία Σαλό ή οι 120 ημέρες στα Σόδομα. Το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του ματαίωσε επ\' αόριστον την ραδιοφωνική αναμετάδοσή της, με αποτέλεσμα το αρχείο να παραπέσει. Τελικά, η απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στον ιταλικό τύπο το 2011.

Δυο μέρες μετά, έχοντας πλέον επιστρέψει στο διαμέρισμά του, στη Ρώμη, ο Παζολίνι δέχτηκε να συνομιλήσει με τον νεαρό δημοσιογράφο, Φούριο Κολόμπο. Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε λίγο μετά τη δύση του ηλίου και, μολονότι ο Παζολίνι μετέθεσε τον τελικό έλεγχό της για την επομένη, δεν παρέλειψε να την τιτλοφορήσει "Βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο". Την επόμενη μέρα, το πτώμα του βρέθηκε σε παραλία της Όστιας. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ένθετο "Τουττολίμπρι" της εφημερίδας Λα Στάμπα, στις 8 Νοέμβριου του 1975.

Η επικράτηση του καταναλωτισμού -του "απόλυτου φασισμού"-, η συνεπακόλουθη πολιτισμική ομογενοποίηση και ισοπέδωση, ο ολοένα αυξανόμενος έλεγχος της ίδιας της ζωής από την, όλο και πιο ανεξέλεγκτη, σχεδόν άναρχη, δύναμη της εξουσίας, η χειραγώγηση των σωμάτων μέσω της βιοπολιτικής, η εξάπλωση της τυφλής βίας καθώς και ο ρόλος της πλειονότητας των πολιτικών, των διανοούμενων και των καλλιτεχνών όσον αφορά αυτή την κατάσταση είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που ο Παζολίνι έθιξε, ακόμη μια φορά, στο πλαίσιο αυτών των συνεντεύξεων.

Διαβάζοντας αυτές τις δυο συνεντεύξεις, ακούμε, σε ενεστώτα χρόνο, την επίμονα μαχητική, ανυποχώρητα κριτική, στοχαστική και συνάμα απελπισμένη, την ποιητική φωνή του Παζολίνι. Σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του, η φωνή του, πολλαπλά επιβεβαιωμένη, συνεχίζει σταθερά και αδιάλειπτα να επιστρέφει στο κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό παρόν των συντελεσμένων συμφορών, διαλύοντας τυχόν ψευδαισθήσεις, πολεμώντας κάθε εφησυχασμό.