Σταθεροποίησε το μπλε στυλό ανάμεσα στα δόντια του και συνέχισε να το πιέζει πάνω στο χαρτί κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά. Μετά το κόκκινο. Η στοματική του κοιλότητα ήταν υγρή. Έσφιξε με τα δόντια του το στυλό πιο δυνατά. Σφράγισε ερμητικά τα χείλη του. Δεν έπαιρνε ανάσα. Κάποιες γραμμές ξέφευγαν απ’ το πλαίσιο που είχε χαράξει στο μυαλό του. Τα χέρια του ασυναίσθητα κατευθύνονταν προς το στόμα για να υποβοηθήσουν τις εντολές του εγκεφάλου. Το νευρικό του σύστημα αντιδρούσε σ’ αυτή την πρωτόγνωρη πράξη. Σφήνωσε τους καρπούς του στις τσέπες του παντελονιού. Ακριβώς σαν τους ανάπηρους ζωγράφους. Σε λίγα λεπτά είχε εξοικειωθεί με την κίνηση αλλά τα μηνίγγια του πήγαιναν να σπάσουν απ’ τον πονοκέφαλο. Έβαλε ταυτόχρονα και τα δυο στυλό στο στόμα του για να κερδίσει ανάσες και συνέχισε προς την μεγάλη διάσταση του χαρτιού. Μια κατακόρυφη στήλη ξεκινούσε από μια ρομβοειδή βάση, που απ’ τις τρεις γωνίες της ξέφευγαν ισάριθμες ακίδες. Όταν το σάλιο του είχε ποτίσει απ’ το μελάνι που ρουφούσε στην προσπάθεια του να αναπνεύσει, σταμάτησε. Αυτή την φορά η έμπνευση του έμοιαζε περισσότερο με σκουριασμένο κλειδί ή μάλλον με πόδι χήνας.
"Το πόδι της χήνας... ναι αυτό είναι" ψιθύρισε στον εαυτό του.
Του πέρασε απ’ το μυαλό να υπογράψει κάτω δεξιά.