Στη ζούγκλα της χώρας Καμαμπού ζούσε ευτυχισμένο το λιοντάρι Λαχαπού. Αυτήν τη ζούγκλα όμως τη ζήλεψαν κάποιοι κι ήθελαν να την κάνουν δική τους, οπότε άρχισαν να τη βομβαρδίζουν. Έτσι ο Λαχαπού και η οικογένειά του πήραν τον δρόμο της ξενιτειάς. Θα βρουν ζούγκλα να τους φιλοξενήσει; Θα σταματήσουν ποτέ τα ζώα στις άλλες ζούγκλες να τους στραβοκοιτάνε; Θα τους αγαπήσει ποτέ κανείς; Ο Λαχαπού θα κάνει νέους φίλους; Πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι πρόσφυγας, χωρίς φάρμακα και φαγητό;

Η Εύα Κασιάρου επιστρέφει με μια υπέροχη αλληγορία για παιδιά από 4 ετών και πάνω, γραμμένη σε ποιητικό μέτρο, γεμάτη εικόνες και έντονα συναισθήματα. Αποτυπώνει με σκληρές λέξεις το δράμα της προσφυγιάς και δίνει στους μικρούς αναγνώστες να καταλάβουν πως το ξένο παιδάκι που κάθεται δίπλα του στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο δεν είναι τέρας, ένας μικρός φίλος είναι, με την ίδια αγάπη για τη ζωή, τις ίδιες απορίες, το ίδιο σώμα, απλώς δεν ήταν τόσο τυχερό και διακόπηκε η ζωή του άγρια και αναίτια. Η αλληγορία εξαιρετική! Όμορφες λέξεις, ωραία τοπωνύμια και ονόματα ηρώων, πολύ τρυφερά νοήματα και πολύ καλή η προσπάθεια να μεταδοθεί ο πόνος και η αγωνία για το αύριο. Η συγγραφέας δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να σκεφτούν για τον πόλεμο, τους πρόσφυγες και την ξενιτειά. Στη συνέχεια έχουμε μηνύματα αλληλεγγύης, ότι μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον χωρίς δυσκολία αν τον αγαπάς κι αν θες να τον βοηθήσεις! Αρκετά ώριμο σα σύλληψη και σα γραφή!

Ίσως με αυτά που γράφω να ακούγεται σκληρό το κείμενο, όμως δεν είναι. Τα παιδιά δε χρειάζεται να φοβόμαστε να μη μάθουν και τη σκληρή πλευρά της ζωής. Φτάνει με τα γαλάζια και ροζ περιτυλίγματα, πρέπει να μάθουν ότι η ζωή ποικίλλει, έχει τις χαρές της, έχει και τις λύπες της, την αδικία και την ανισότητα, αρκεί φυσικά όλα αυτά να δοθούν με όμορφο και εύληπτο τρόπο. Έτσι κι εδώ, χάρη στην υπέροχη εικονογράφηση του Νίκου Γιαννόπουλου, τα παιδιά συμπάσχουν με το μικρό μας λιονταράκι και τις περιπέτειες που ζει. Χρώματα παντού, κάπου σκοτεινά, κάπου φωτεινά, θλιμμένες και χαμογελαστές φατσούλες, όλα συγκροτούν μια υπέροχη, δύσκολη, αληθινή ιστορία που θα βοηθήσει να κοιτάξουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, με άλλο μάτι τον ξένο και άγνωστο μέχρι χτες αλλοεθνή γείτονά μας.

Για τον λόγο αυτόν, μέρος των εσόδων διατίθεται στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ενώ στο σχετικό κείμενο του οπισθόφυλλου τονίζεται: «Σχεδόν 60.000.000 άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, το υψηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί ποτέ, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους εξαιτίας του πολέμου ή παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων τη χρονιά που μας πέρασε. Ταυτόχρονα, πάνω από τους μισούς πρόσφυγες στον κόσμο είναι παιδιά…Την περασμένη χρονιά πάνω από 700.000 παιδιά-πρόσφυγες από τη Συρία, που προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους από την αρχή σε γειτονικές χώρες, δεν κατάφεραν να πάνε σχολείο».