«Ζηλεύω που δεν είμαι ένα άσπρο σεντόνι ξενοδοχείου. Ζηλεύω που δεν μπορώ να ξεγράψω, τόσο εύκολα όπως αυτά, τους ανθρώπους που κοιμούνται στην αγκαλιά μου, τους ανθρώπους που με τσαλακώνουν, αλλά κι αυτούς που με χαϊδεύουν στοργικά κι ακουμπούν πάνω μου ξέγνοιαστα» (σελ. 21).

Υπέροχα συνοπτικά και εκτεταμένα διηγήματα, γεμάτα διαλεγμένες λέξεις και όμορφα νοήματα. Λέξεις που πλάθουν ιστορίες, άνθρωποι που πλάθουν τη μοίρα τους. Ταξίδι με τον ΗΣΑΠ, ένα ξενοδοχείο, ένας άντρας σε μια αιώρα, ένας ηλικιωμένος που ήθελε να δει μια παράσταση και τόσες άλλες ιστορίες είναι εδώ, γραμμένες ξάστερα, ακροβατώντας ανάμεσα στο φυσικό και το υπερφυσικό, ανάμεσα στην ποίηση και το πεζογράφημα. Λεπτές ισορροπίες, λεπτά αισθήματα, αγαπημένες προτάσεις είναι εδώ να σας κάνουν να νιώσετε, να σκεφτείτε, να παραξενευτείτε, να διαβάσετε κάτι διαφορετικό και ταυτόχρονα απαιτητικό. Χάρη σε αυτήν τη σύντομη γνωριμία με τη συγγραφέα, ανυπομονώ να διαβάσω και τα μυθιστορήματά της, σίγοουρα έχουν πολλά να μου πουν.

«Γιατί καταλαβαίνω καλά πια πως ο έρωτας ειν’ ένα πουκάμισο που χρόνια τώρα προβάρω σε ανόμοια κορμιά» (σελ. 54).