Το Βόρειο Σέλας είναι ένα βιβλίο που το εκθειάζανε πολλοί. Στο εξώφυλλο είδα ότι απέσπασε αρκετά βραβεία. Διαβάζοντας την περίληψη στο οπισθόφυλλο, κατενθουσιάστηκα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά το βιβλίο αυτό με απογοήτευσε οικτρά, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Δεν μου άρεσε καθόλου η γραφή της Donnelly, είχε πολλές και ανούσιες περιγραφές, σε σημείο να βαριέμαι, καθόλου αγωνία. Με το ζόρι το τελείωσα…

Έχει γράψει καλύτερα βιβλία από το συγκεκριμένο...

'' Όταν το καλοκαίρι φτάνει στο Νορθ Γουντς, ο χρόνος αρχίζει να κυλάει πιο αργά. Κάποιες μέρες μάλιστα, σταματάει εντελώς. Ο ουρανός, που τον περισσότερο καιρό είναι γκρίζος και χαμηλός, γίνεται μια γαλάζια θάλασσα τόσο απέραντη και λαμπερή που σε κάνει να παρατάς τη δουλειά σου όποια κι αν είναι - ν΄απλώνεις την μπουγάδα ας πούμε ή καθιστή στα σκαλιά της πίσω πόρτας να καθαρίζεις καλαμπόκια- και να χαζεύεις. Οι ακρίδες χοροπηδάνε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων κι η ζέστη κάνει πηχτό τον αέρα, βαρύ και γλυκό να μοσχοβολάει ρετσίνι. ''

Από την αρχή αυτό το βιβλίο με κέρδισε. Ίσως γιατί η ατμόσφαιρα που διαχέεται από τις σελίδες του είναι για μένα σημαντικό στοιχείο για να εκτυλιχτεί μια ιστορία.

Ίσως γιατί η τοιχογραφία της εποχής εκείνης - κάπου στα 1906 - σε μια ήπειρο όχι τόσο τελικά διαφορετική από τη δική μας, είναι '' κτισμένη '' πολύ καλά από τη συγγραφέα.

Στο Ιγκλ Μπέι μια μικρή περιοχή κοντά στη Ν. Υόρκη μεγαλώνει η Μάτι η ηρωίδα της ιστορίας. Ζει με τα αδέλφια της και τον πατέρα της. Η καθημερινότητα σκληρή, με μόνα φωτεινά διαλείμματα την αγάπη για τα βιβλία και τις επισκέψεις της πλωτής βιβλιοθήκης στα μέρη τους.

Ζώντας σε μια εποχή που δημιουργούνται κατάλογοι με αιρετικούς συγγραφείς και που τα βιβλία τους καίγονται, η μικρή Μάτι προσπαθεί να ξεφύγει από τα στενά όρια της επαρχιακής πόλης, και από τα στενά μυαλά του κοινωνικού της περίγυρου. Αρωγός της η δασκάλα της και συνοιδοιπόρος της, ο παιδικός της φίλος Γουίβερ. Η Ματι ζει κυριολεκτικά με τους ήρωες των βιβλίων της. Ζει ταυτόχρονα και την αληθινή ζωή όμως και έρχεται αντιμέτωπη πολλές φορές απέναντί τους.

Απόσπασμα σελ 271. '' Οι άνθρωποι παρουσιάζονται στα βιβλία καλοί, ευγενικοί, αλτρουιστές, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι έτσι..Κι εγώ κάποιες φορές νιώθω... εξαπατημένη. Απ΄την Τζέιν Όστεν, τον Κάρολο Ντίκενς, τη Λουίζα Μέι Άλκοτ... Γιατί κάποιοι συγγραφείς παρουσιάζουν ρόδινα τα πάντα την ώρα που η ζωή δεν είναι έτσι ; Γιατί δεν λένε την αλήθεια ; Γιατί δεν λένε πως είναι το χοιροστάσιο όταν η γουρούνα έχει φάει τα παιδιά της ; Η πώς υποφέρει μια κοπέλα όταν δεν βγαίνει το μωρό της; Η πως ο καρκίνος έχει μυρωδιά; ''

Σαν αναγνώστρια ψάχνω να βρω σε κάθε βιβλίο κάτι να το ξεχωρίζει.

Ψάχνω να βρω αυτό το '' κάτι '' που δεν ξέρω όμως να το ονοματίσω. Δεν έχει σημασία πάντως αυτό. Σημασία για μένα έχει να βρω αυτό το διαφορετικό. Στο '' Βόρειο Σέλας '' ξεχωρίζω το ''παιγνίδι '' με τις λέξεις.

Η Ντόνελι αρχίζει κάθε ημέρα της ηρωίδας της με μία λέξη. Μια λέξη που η 16χρονη Μάτι διαλέγει από το λεξικό της μητέρας της. Με αυτή πορεύεται, με αυτή '' μονομαχεί '' με τον παιδικό της φίλο, με αυτή πλάθει τα παράγωγά της, αυτή προσαρμόζει στην καθημερινότητά της, αυτή προσπαθεί να εφαρμόσει σε κάθε μια δυσκολία που έρχεται στο διάβα της.

Απόσπασμα από τη σελίδα 262''Σταχυολογώ, η σημερινή μου λέξη είναι καλή. Παλιά, μικρή, καθόλου φιγουράτη. Έχει απλό νόημα - μαζεύω τα στάχυα που αφήνουν πίσω τους οι θεριστές - κι έπειτα κρύβει νοήματα μέσα σε άλλα νοήματα, σαν τις εικόνες σ΄ένα πρίσμα. Είναι αγροτική λέξη, αλλά δεν ταιριάζει μόνο σε αγρότες. Η θεία Τζόσι δεν έσκυψε ποτέ της πίσω από θεριστές, αλλά κάνει σταχυολογήματα. Χτενίζει όσα αφήνουν πίσω τους άλλοι άνθρωποι - υπονοούμενα, διαδόσεις, τυχαίες λέξεις- γυρεύοντας ψήγματα πληροφοριών με τα οποία θα φτιάξει ολόκληρη ιστορία ''

Το βόρειο Σέλας είναι ένα βιβλίο που βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία. Στην ανακάλυψη μιας νεαρής γυναίκας νεκρής στη λίμνη εκεί στα 1906. Είναι ατύχημα ; Είναι έγκλημα ;

Η συγγραφέας τοποθετεί το γεγονός αυτό σε τρίτο πλάνο μιας και όλο το βάρος το συγγραφικό πέφτει στην προσπάθεια της ηρωίδας της να τολμήσει, στην προσπάθεια να αντιταχτεί στα πρότυπα της εποχής χωρίς να πληγώσει και να πατήσει τους ηθικούς φραγμούς που της επέβαλαν υποσχέσεις σε ανθρώπους που είχαν φύγει από τη ζωή. Και η ιστορία της νεκρής γυναίκας γίνεται μοχλός και σύνδεσμος παράλληλα στα όνειρα και στις ελπίδες της Μάτι.

Δεν είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης αν και η ηρωίδα καλείται να συμμετάσχει στον έρωτα. Είναι μια αναφορά στην προσπάθεια της 16χρονης Μάτι να ανατρέψει όλα όσα το περιβάλλον θεωρούσε σαν θεμιτά και ευπρεπή. Είναι η προσπάθεια να ξεφύγει από τα στενά όρια, να εκπληρώσει τα όνειρα πληρώνοντας το τίμημα. Eίναι τα διλήμματα και οι επιλογές της.

Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε αυτό το βιβλίο να εξελιχτεί άνετα σε διλογία μιας και η συγγραφέας είχε μπροστά της πλούτο χαρακτήρων που θα μπορούσε να δουλέψει και να αναπτύξει.

Το προτείνω!

Μ.Κ.

Δεν θα έλεγα ότι το ευχαριστήθηκα όσο περίμενα... Ίσως κάποιες στιγμές βαρέθηκα κιόλας, ένιωθα ότι σε μερικά σημεία πλατίαζε πολύ χωρίς λόγο... Οι εναλλαγές στις εποχές που ζούσε η Μάτι με κούρασαν πολύ στην αρχή, και μέχρι να μπω στο κλίμα δεν καταλάβαινα τι γινόταν... Νιώθω ότι διάβασα δύο βιβλία ταυτόχρονα χωρίς πραγματική σύνδεση..