Η Μαίρη Τσιλη είναι ένα γλυκό χαμόγελο, μιά ζεστή ματιά μα κυρίως μιά ψυχή γεμάτη αγάπη και ευαισθησία! Μιά ψυχή που δεν διστάζει να εκτεθεί και να εκθέσει τις ευαισθησίες της σε στίχους και σε πεζό λόγο. Η υπόθεση των μυθιστορημάτων της δεν είναι πολύπλοκη,είναι απλή ιστορία απλών ανθρώπων που οι ζωές τους διασταυρώνονται κάποια στιγμή! Αυτή τη στιγμή περιγράφει η Μαίρη καταθέτοντας την ψυχή της και αγγίζοντας την δική μας. Η αληθινή φιλία, η άδολη αγάπη, ο ψυχικός δεσμός των ανθρώπων που δίνουν αγάπη χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα είναι αξίες ανεκτίμητες στους χαλεπους καιρούς που ζούμε! Μιά στιγμουλα, ένα ζεστό βλέμμα, ένα χέρι φίλου που σε αγγίζει και ακούει την καρδιά σου είναι αρκετά να φέρουν την παντοτινή άνοιξη στη ζωή μας, τον αιώνιο Απρίλη μας! Η Μαίρη απλώνει την ψυχή της στα γραπτά της και γεμιζει την δική μας με φως και ελπίδα!

Για την ανθρώπινη καρδιά, λίγη σημασία έχει αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι όταν βιώνει την ευτυχία. Αυτό υποστηρίζει ο Άντον Τσέχωφ, κι αυτό υποστηρίζουν όσοι έχουν γευτεί χαρές αγάπης, φιλίας κι έρωτα. Δε νοιάζονται αν είναι Δεκέμβρης μουντός και βροχερός, Μάρτης αναποφάσιστος και κυκλοθυμικός, Απρίλης γεμάτος αρώματα και ηλιαχτίδες. Η ευτυχισμένη ψυχή επιβιώνει πάντα και παντού. Συνήθως βρίσκει τη δίδυμη αδελφή της μέσα στο πλήθος και κρατούν εναλλάξ την ομπρέλα πάνω απο τα κεφάλια τους στις μπόρες της ζωής. Κι όταν ψήνονται κάτω απο τον ζεστό καλοκαιρινό ήλιο, σκύβουν τρυφερά η μία πάνω στην άλλη, και δημιουργώντας όλα της γης, τα γεωμετρικά σχήματα, κουρνιάζουν στους ίδιους τους ίσκιους τους μέχρι να έρθει το σούρουπο, μέχρι τα νυχτολούλουδα να μάς γαργαλήσουν τις μύτες με τις μυρωδιές τους. Όταν έχεις αγάπη στη ζωή σου, μπορεί να αναπληρώσει πολλά άλλα που σού λείπουν. Οταν δεν έχεις όμως αγάπη, τότε το ταξίδι σου στα επίγεια, δεν είναι παρά μια μάταιη στροφή γύρω απο τον άξονά σου, κι οτιδήποτε άλλο κι αν υπάρχει στη ζωή σου, ποτέ δε θα είναι αρκετό να αναπληρώσει το κενό.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν η ψυχή του συγγραφέα δε διαθέτει πνευματική δύναμη, τότε δε θα φανεί ποτέ μέσα στα έργα του, κι ούτε κι εκείνα θα βρουν το δρόμο τους στην διψασμένη ψυχή του αναγνώστη. Κάπου στα μισά θα χάσουν τον προορισμό τους, των άστρων τους την αλάνθαστη πυξίδα, και ποτέ τους δεν θα αγαπηθούν. Γιατί πρωτίστως δεν αγαπήθηκαν απο το δημιουργό τους. Ξέρετε, είναι πολλά τα βιβλία που γεννιούνται με αυτόν τον τρόπο. Που οι συγγραφείς τους εκβιάζουν την έμπνευση, που την περιμένουν με το τουφέκι τους, που η ματαιοδοξία τους τούς στερεί το όποιο ταλέντο, και στη θέση του αφήνει έναν λαθροκυνηγό, τόσο κυνικό και ανάλγητο, τον εφιάλτη της λογοτεχνίας. Η Μαίρη Τσίλη καμώνοντας ήρωες πότε απο πυλό, και πότε ατσάλι, δεν κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της στη λογοτεχνία. Γράφει, γράφει, αδειάζει την ψυχή της στο λευκό χαρτί και το τροφοδοτεί με την ευαισθησία και το άπειρο ταλέντο της. Ταυτόχρονα αποπλανεί γλυκά την ψυχή του αναγνώστη της, πότε με τα ποίηματα, πότε με τα μυθιστορήματά της, και για μένα ταυτίζεται απόλυτα με τα λόγια εκείνα του Baudelaire: «Να είσαι ποιητής παντού στη ζωή σου, στον πεζό λόγο, στη ρουτίνα και τις δυσκολίες σου». Αυτό είναι η Μαίρη, και τα πονήματά της πάντα θα λάμπυρίζουν σαν αστέρια στον απέραντο ουρανό της λογοτεχνίας, και αδιαμφισβήτητα αξίζουν μία θέση περίοπτη στη βιβλιοθήκη μας.