Η Ιφιγένεια Τέκου στο νέο μυθιστόρημα της μας συστήνει την Παρασκευούλα και την Ελπίδα που θα μας χαρίσουν μοναδικές στιγμές ανάγνωσης.Οι τόποι που θα μας ταξιδέψει είναι η Κωνσταντινούπολη, Σύμη, Αλεξάνδρεια. Μόνο από τον τίτλο, ο αναγνώστης υποψιάζεται ότι θα έχει πόνο και μνήμες από τις χαμένες πατρίδες αλλά αξίζει να ταξιδέψει στα δύσκολα μονοπάτια του. Δύο αδελφές, η Παρασκευούλα και η Ελπίδα, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση από τα παιδικά τους χρόνια. Η μία όμορφη και λαμπερή που πάντα έκλεβε τις εντυπώσεις, η άλλη χαμηλών τόνων και εσωστρεφής που περνούσε απαρατήρητη. Έχοντας χάσει η οικογένεια Γεωργά τον μοναχογιό της στη Σύμη και σε συνδυασμό με την ιταλική κατοχή στο νησί αποφασίζει να φύγει από τον τόπο της και να εγκατασταθεί στην Πόλη. Ο χαμός του αδελφού τους θα καταφέρει να φέρει πιο κοντά τις δύο αδελφές αλλά θα κρατήσει πολύ λίγο. Από κει και πέρα ξεκινούν ανατροπές που θα μπλέξουν τις ζωές τους.

Η ντοπιολαλιά της Σύμης μπερδεύεται με αυτήν των Ελλήνων της Πόλης και αργότερα με εκείνη της Ικαρίας, προσκαλώντας μας να ταξιδέψουμε στους τόπους εκείνους την εποχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τον μεγάλο ξεριζωμό των Ελλήνων της Πόλης, τη κατοχή της Σύμης από τους Ιταλούς και την εθνικοποίηση του Σουέζ. Ξετυλίγονται οι μικρόκοσμοι των τριών γυναικών ενώ οι άντρες που παίζουν μεν σημαντικό ρόλο στις ζωές τους, δεν παίρνουν τα ηνία της υπόθεσης και δεν αποκαλύπτουν τα εσώψυχά τους. Το πεπρωμένο θα τις οδηγήσει σε απρόσμενες καταστάσεις και το κακό δεν θα αργήσει να γίνει.

Πολλές φορές θα νιώσει ο αναγνώστης πως σταματά η ανάσα για το τι θα ακολουθήσει και οι σελίδες τρέχουν χωρίς σταματημό. Οι δυο ηρωίδες ανοίγουν τις ψυχές τους μέσω των επιστολών που ανταλλάσσουν και μας βοηθούν να αποκαλύψουμε τις σκέψεις και τα λάθη τους. Ενώ η καθεμιά επιλέγει τη δική της προσωπική πορεία ζωής για να αντέξει τις απανωτές προδοσίες μέχρι να φτάσουν στην προσωπική τους λύτρωση.

Συγκλονιστική η πορεία της ζωής όλων των ηρώων μέσα από τα κεφάλαια του. Ο ρυθμός της γραφής της είναι γρήγορος, χωρίς κενά και επαναλήψεις. Ένα βιβλίο ψυχολογικής αυτογνωσίας που μας βοηθά να δούμε τον εαυτό μας από μια άλλη πλευρά που δύσκολα αποφασίζουμε να σκάψουμε. Το αναβάλλουμε συνεχώς γιατί μπορεί να δειλιάζουμε. Στην λύτρωση των ηρώων της θα δείτε ίσως ένα δικό σας κομμάτι να βρίσκει γαλήνη σε δικά σας βιώματα.

Είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί.

«Συγχωρώ» δεν σημαίνει «ξεχνώ», σημαίνει «θυμάμαι, μα θέλω να προχωρήσω και να επικεντρωθώ στα όμορφα πράγματα που έχει να μου προσφέρει η ζωή, αν την αφήσω»…..

"Τότε νόμιζα πως μας ξεχώριζε, μα πόσο λάθος είχα κάνει; Πολλά λάθη. Γιατί να μη γίνεται να γεννιόμαστε σοφοί, να μη σπαταλάμε όλη μας τη ζωή σε λάθη και ανοησίες; Γιατί όταν καταλαβαίνουμε την αλήθεια είναι πια αργά;»

«Πόση δύναμη έχει μία και μόνο πράξη; Μπορεί να δρομολογήσει όλη την υπόλοιπη ζωή σου».

Πόσες φορές μια λανθασμένη αντίληψη για τον εαυτό μας μας αναγκάζει να κάνουμε λάθος επιλογές στη ζωή μας; Kαι τι γίνεται όταν αυτές οι επιλογές σφραγίζουν και καθορίζουν όλη την υπόλοιπη πορεία μας αλλά και συμπαρασύρουν στη δίνη τους και όλους όσοι συμπορεύονται μαζί μας;

Ελπίδα και Παρασκευούλα. Δύο αδελφές που, αν και βγήκαν απ’ την ίδια μήτρα, ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους ή έτσι νόμιζαν, τουλάχιστον η μία. Στην ψυχή της Ελπίδας είχαν εισχωρήσει η ζήλια και ο ανταγωνισμός για την αδερφή της οι οποίοι υποσκέλιζαν την αγάπη που της είχε. Για εκείνην, η Παρασκευούλα ήταν πάντα η πιο όμορφη, τραβούσε τα βλέμματα και την προσοχή όλων και κυρίως των γονιών τους ενώ η ίδια ένιωθε ανασφαλής, παραγκωνισμένη και κλεισμένη στον εαυτό της. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα κατατρώνε την ψυχή της και τη μαυρίζουν. Και τότε η μοίρα που ορίζει τη ζωή της την βάζει να κάνει τη λάθος επιλογή στην προσπάθειά της να χτίσει και να ζήσει την ολοκληρωτική ευτυχία. Ερωτεύεται ολοκληρωτικά τον λάθος άνθρωπο, τον άντρα της αδερφής της. Από εκείνο το σημείο οι ζωές όλων αλλάζουν ριζικά και καταλυτικά. Οι συνέπειες της πράξης αυτής σπέρνουν τον όλεθρο και στροβιλίζουν στη δίνη τους τους πάντες. Κυρίως τα παιδιά, τη νέα γενιά που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Μερίδιο ευθύνης έχουν πολλοί –όχι μόνο η Ελπίδα– και η κάθαρση και η συγχώρεση έρχονται όταν θύτες και θύματα κάνουν τον απολογισμό τους και την αυτοκριτική τους και συμφιλιώνονται πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η Τέκου στήνει ένα αμιγώς κοινωνικό και ψυχογραφικό μυθιστόρημα χαρακτήρων για τη σχέση ανάμεσα στα αδέλφια, όταν υπεισέρχονται η ζήλια, ο ανταγωνισμός και το μίσος επισκιάζοντας κάθε υγιές συναίσθημα. Με τη δύναμη της γραφής της η συγγραφέας χτίζει ολοκληρωμένους χαρακτήρες και εστιάζει στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσής τους. Με την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου δίνει έμφαση στις ενδότερες σκέψεις των ηρώων της και αφήνει στον αναγνώστη την επιλογή να τους κατανοήσει ή να τους απορρίψει. Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί μια γλώσσα απλή και φρέσκια και επιλέγει τις κατάλληλες λέξεις στα κατάλληλα σημεία ώστε να δώσει έμφαση στα συναισθήματα των ηρώων της αλλά και να πυροδοτήσει τα πηγαία και πολλές φορές αντιφατικά συναισθήματα που προκαλούνται στον αναγνώστη.

Ο ρυθμός της αφήγησης είναι γρήγορος και ο λόγος ρέει αβίαστα. Από ένα σημείο κι έπειτα οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και το ενδιαφέρον του αναγνώστη γίνεται δέσμιο της αφήγησης. Τα πισωγυρίσματα στην αφήγηση που εναλλάσσονται πολλές φορές με την παράλληλη αφήγηση των δύο αδερφών εντείνουν την ένταση του ρυθμού της. Όμως η συγγραφέας αποφορτίζει τον αναγνώστη από την ένταση στα κατάλληλα σημεία, χωρίς να «χαλαρώνει» η γραφή με τις γλαφυρές περιγραφές της για τους τόπους στους οποίους αναφέρεται. Έτσι ο αναγνώστης κάνει παράλληλα και ένα μικρό ταξίδι σε Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Σύμη και Ικαρία και θαυμάζει την ικανότητα της συγγραφέα όχι μόνο να περιγράψει με αληθοφάνεια τους τόπους αλλά και την ηθογραφία της τοπικής κοινωνίας.

Ένα μυθιστόρημα καταλυτικό και καθηλωτικό που πραγματεύεται την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, τη σαρωτική δύναμη του καταστρεπτικού πάθους, τη δύναμη του να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και τη μαγευτική δύναμη της κάθαρσης και της λύτρωσης, όταν έρχονται η αυτογνωσία και η συγχώρεση.

Ένα απίστευτα συγκινητικό βιβλίο που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις πράξεις που κάνουμε, και πως μόνο μια μπορεί να δρομολογήσει όλη την υπόλοιπη ζωή μας, παρασύροντας στην δύνη τους και όσους συμπορεύονται μαζί μας. Ένα μυθιστόρημα βαθιά ανθρώπινο, ύμνος για τα ανθρώπινα συναισθήματα, της αγάπης, της αδερφικής ζήλιας, του πόνου, της απόγνωσης, του ανταγωνισμού, του μίσους, τα μεγάλα λάθη που προσμένουν την λύτρωση και την ελπίδα για συγχώρεση.

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που σκιαγραφεί τους χαρακτήρες των ηρώων του, και αναλύει την ψυχοσύνθεση τους, όσο μέσα από τις σελίδες του περνάει το άρωμα από χαμένες πατρίδες, αλλοτινές εποχές στην Σύμη, στην Ικαρία, στην Αλεξάνδρεια, στην Κωνσταντινούπολη, με εικόνες που γεμίζουν την καρδιά μας με συγκίνηση και νοσταλγία. Ο ρυθμός της αφήγησης γρήγορος, με λόγο που ρέει και από ένα σημείο και μετά οι εξελίξεις είναι ραγδαίες τόσο που διάβαζα με κομμένη την ανάσα, σαν να τα ζούσα και με την αγωνία μου να κορυφώνεται καθώς περίμενα τους ήρωες να βγουν από την προσωπική του κόλαση ο καθένας και να έρθει η ώρα της συγχώρεσης ώστε να γαληνέψουν οι ψυχές τους.

Ένα βιβλίο ύμνος για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την αγάπη και την συγχώρεση που είναι σπουδαιότερη από όλα, γιατί είναι η ίδια η αγάπη!

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!

Συγκινητική υπόθεση μέσα από το βιβλίο της κυρίας Τέκου που πρώτη φορά διάβασα βιβλίο της.



Γλαφυρότητα περικλείει τις οποιαδήποτε περιγραφές με μία γρήγορη γραφή χωρίς κενά.



Βασικό μήνυμα η αξία της αγάπης και η συγχώρεση που είναι δύο συναισθήματα,νομίζω,αλληλένδετα,οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά και η ανθρώπινη αδυναμία.Αδυναμία που ενώ έπρεπε ν'αναζητηθεί από μέσα η δύναμη για ορθή κρίση και ψυχραιμία εν τούτοις,πάνω στον πανικό και στην απόρριψη και στην παρόρμηση παρασύρθηκαν στο λάθος οι ήρωες της πλοκής.Μια πλοκή που αναφέρεται στην εξιστόρηση και την διαδρομή μιας οικογένειας με διάφορες καταστάσεις και γεγονότα με φόντο την Σύμη - Κωνσταντινούπολη-Αλεξάνδρεια -Ικαρία παραλληλίζοντας συγχρόνως και ιστορικά στοιχεία της κάθε πόλης και εποχής.



Ασυνείδητες σχέσεις που καθόρισαν την ζωή πολλών,κρύβοντας παγίδες.Συναισθήματα,όπως στοργή,τρυφερότητα,αγάπη,στήριξη που ενώ υπήρχαν δεν ήταν ικανοποιητικά.Η σκέψη μιας ηρωίδας πως ο υποτιθέμενος έρωτας θα της προσφέρει μία διαρκή κατάσταση ευτυχίας κατάφερε μόνο να την κρατά παγιδευμένη σε φαντασίωση και αυταπάτες αποδυναμόνωντας την αυθεντική δύναμη της αγάπης φέρνοντας καταστροφή στο οικογενειακό περιβάλλον.Άραγε η ενδοσκόπηση της ψυχής,οι αποκαλύψεις σκέψεων,οι παραδοχές λαθών,η συγχώρεση έφεραν την λύτρωση στις ψυχές τους?



Εξάλλου ο χορός της ζωής έχει τους δικούς του ρυθμούς και εμείς μαθαίνουμε αδιάκοπα τα βήματα που ολοένα αλλάζουν καθώς κυλά ο καιρός.

Η ιστορία και το ταξίδι των δύο αδελφών στη Σύμη, την Κωνσταντινούπολη και την Αλέξάνδρεια..ένα ταξίδι μιας οικογένειας στον πόνο, τις τύψεις, τις ενοχές, τα μυστικά και στο τέλος στη λύτρωση, τη συγχώρεση και την αγάπη..Κρατώ την τελευταία φράση του βιβλίου που είναι και η ουσία του.."Σκέφτηκα ότι η συγχώρεση είναι σπουδαιότερη από την αγάπη, είναι η ίδια αγάπη".

Ένα υπέροχο ταξίδι που το συστήνω ανεπιφύλακτα!

http://www.magdapapadimitriou.gr/arthrografias/52-thalasses-mas-xorisan-tis-ifigeneia-tekou

Η Παρασκευούλα και η Ελπίδα μεγαλώνουν στην απομακρυσμένη Σύμη της δεκαετίας του 1920. Είναι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, η μία όμορφη, κοινωνική, έντονη, η άλλη διακριτική, απλώς εμφανίσιμη. Ένα δυσάρεστο οικογενειακό γεγονός οδηγεί την οικογένειά τους να εγκατασταθούν στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνωρίζουν τα σκιρτήματα του έρωτα... για τον ίδιο άντρα. Αυτή είναι η αρχή του νέου μυθιστορήματος της κυρίας Ιφιγένειας Τέκου, που γνώρισα από το βιβλίο «Μνήμες χαμένες στην άμμο».

Σε γενικές γραμμές η συγγραφέας έχει βελτιωθεί πολύ ως προς το στυλ και το ύφος της. Έχει σκιτσάρει ωραία τους χαρακτήρες της, έχει δέσει σωστά τις μεταξύ τους σχέσεις, περιγράφει άψογα την καθημερινή ζωή στη Σύμη και στην Κωνσταντινούπολη, έχει μελετήσει ενδελεχώς τα ιδιώματα και τη λαογραφία της Σύμης και της Ικαρίας και έχει ξεσηκώσει κάθε κρυφή και ρομαντική πτυχή της Κωνσταντινούπολης. Αγάπησα πολύ την αρχή της ιστορίας στο νησί των Δωδεκανήσων και κατάλαβα πάνω σε ποιες βάσεις θα στηριχτεί η σχέση των δύο κοριτσιών. Μου άρεσε πολύ η ζωή των γυναικών στην Κωνσταντινούπολη στα απαρτμάν, πώς βοηθούσε η μία την άλλη, πώς μαγείρευαν σχεδόν αγκαλιά μιας και τα διαμερίσματά τους ήταν τόσο κοντά. Μία γυναίκα κάθε μέρα ζέσταινε νερό ώστε όλες μαζί να πλύνουν ρούχα και πιάτα, η κάθε μία κράταγε με εμπιστοσύνη και αγάπη τα παιδιά της άλλης, ένας υπέροχος και σκληρός μικρόκοσμος, που δε ζει και χωρίς τις κουτσομπόλες του. Εξίσου καλογραμμένη και η Αλεξάνδρεια, με τη δική της σκληρή καθημερινότητα, το μίσος των Αιγυπτίων για τους ξένους, ειδικά τους Άγγλους, τα ήθη και τις συνήθειές τους.

Δυστυχώς όμως, από ένα σημείο και μετά, η μαγεία αυτή χάνεται γιατί η πλοκή παίρνει ανεδαφικές προεκτάσεις και οι χαρακτήρες παρίνουν αποφάσεις αναίτιες και αδικαιολόγητες ενώ η μοίρα που εξυφαίνει η συγγραφέας δε με πείθει καθόλου και με ανάγκασε να κλείσω σχεδόν επί τροχάδην το βιβλίο. Ήταν τόσο ακραίες και μη πιστευτές οι ανατροπές και τα σχέδια των κοριτσιών που, όσο ελαστικός ήμουν στο πρώτο βιβλίο, τόσο δυσανασχέτησα στο δεύτερο. Επιτρέψτε μου να εκφράσω ακριβώς τις αντιρρήσεις κατωτέρω, οπότε μη διαβάσετε τη συνέχεια όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο.

ΠΡΟΣΟΧΗ, SPOILERS

Θα προσπαθήσω να μη χαλάσω τη μαγεία της αποκάλυψης με συγκεκριμένα στοιχεία και να παραμείνω γενικόλογος ως προς τα επιχειρήματά μου αλλά καλού κακού μη διαβάσετε παρακάτω παρά μόνο αφού έχετε τελειώσει το μυθιστόρημα.

Πρώτα από όλα, τον έρωτα μεταξύ αδελφών για τον ίδιο άντρα τον έχω διαβάσει και στην Καρυστιάνη, στη «Μικρά Αγγλία». Δε θα το συγκρίνω, εννοείται, άλλωστε ο καθένας μπορεί να γράψει την ίδια ιστορία με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους και να κερδίσει εξίσου τον αναγνώστη. Η γραφή λοιπόν της κυρίας Τέκου, όπως έγραψα και ανωτέρω, με κέρδισε αρκετά. Αληθινοί χαρακτήρες, αυθεντικές σκηνές μιας οικογένειας σε ένα απομονωμένο νησί, στη ρομαντική και αρωματισμένη Κωνσταντινούπολη, στη δύσκολη Αλεξάνδρεια, στην τραχιά Ικαρία. Όμως, από ένα σημείο και μετά η ιστορία γίνεται μαλλιά κουβάρια.

Δε με έπεισε ο Παύλος που ενέδωσε στα θέλγητρα της Ελπίδας κι ύστερα γύρισε στη γυναίκα του σα να μη συνέβη τίποτε. Η συγγραφέας τον έδειξε τυραγνισμένο από πόθο, αληθινό άντρα με διλήμματα και φοβίες αλλά μετά την Ελπίδα γύρισε στην Παρασκευούλα. Δε με έπεισε με τίποτα ο Αντρέας, όταν έμαθε ότι το παιδί της γυναίκας του δεν είναι δικό του αλλά του Παύλου, που έκατσε στο πλάι της και δεν την εγκατέλειψε. Η τιμή είναι πάνω από όλα για έναν άνθρωπο και ειλικρινά στη θέση του θα κατέφευγα τουλάχιστον σε διαζύγιο ή αν έμενα δίπλα της για τον κόσμο να μην ανοίξει το στόμα του δε θα της συμπαραστεκόμουν και δε θα την υποστήριζα όσο το δείνχει η συγγραφέας.

Δε με έπεισε με τίποτα η τελική σκηνή της αποκάλυψης για την πατρότητα του παιδιού της Ελπίδας, την οποία τυχαία κρυφάκουσαν δύο πρόσωπα που δεν έπρεπε να είναι εκεί, το ένα μάλιστα κατέφυγε και σε ακραίες, ακραιότατες αντιδράσεις που έβαλαν μπροστά άλλες εξελίξεις. Συγνώμη αλλά το θεωρώ παρατραβηγμένο και πρόχειρο να δοθεί μια τέτοια λύση.

Εξίσου ανεδαφικό θεώρησα το γεγονός ότι η οικογένεια της Ελπίδας, με ένα παιδί που μοιάζει στον πατέρα του, να μην έχει άλλη λύση μετά τα Σπετεμβριανά παρά να εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια όπου ζει η Παρασκευούλα και όχι πίσω στη Σύμη! Είναι δυνατόν να πάρεις αυτήν την απόφαση; Η συγγραφέας δεν υποστήριξε σθεναρά αυτήν την απόφαση στο κείμενο, από πραγματιστικής άποψης αυτό είναι σα να γυρεύεις μπελάδες!

Και πάμε στο χειρότερο: δε γίνεται ένα πρόσωπο να καταφεύγει στο έγκλημα και μετά να βρίσκει τη λύτρωση και τη σωτηρία σε μοναστήρι για να γαληνέψει η ψυχή του. Όσο εσωτερική πάλη και να γίνεται μέσα του, όσο πόνο και μετάνοια να κρύβει η ψυχή αργότερα, το θεωρώ επιφανειακό σα λύση να κλειστεί σε μοναστήρι. Δεν πείστηκα με τίποτα. Αν εξαιρέσεις αυτό το παρατραβηγμένο κομμάτι, κατά τα άλλα η συνεχεια της ιστορίας μπορεί να θεωρηθεί και συγκινητική, έτσι όπως επιλέγει η συγγραφέας να την ολοκληρώσει. Και πάλι εκφράζω την εξής αντίρρηση: τη λύση του δράματος τη δίνει μια επιστολή που στέλνεται κατά λάθος. Δε γίνεται να θες να γράφεις γράμματα σε πρόσωπο που αγαπάς με σκοπό να μην τα στείλεις ποτέ αλλά παρ’ όλ’ αυτά να τα κλείνεις σε φακέλους με τη διεύθυνση και του αποστολέα και του παραλήπτη!

Ίσως είμαι εγώ μονοδιάστατος και δεν αφήνω τον εαυτο μου να πιστέψει σε ακραία γυρίσματα της τύχης και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη, όμως με το θάρρος από την επαφή που έχω με τον χώρο της ανάγνωσης παραδέχομαι ότι οι συμπτώσεις και οι ακρότητες ήταν υπερβολικά πολλές για να τις δεχτώ χωρίς σχολιασμό.

Το μυθιστόρημα αξίζει από πλευράς γραφής, ύφους και στυλ. Η κυρία Τέκου μελέτησε και εργάστηκε πολύ πανω στο θέμα της και φαίνεται η αγάπη της γι’ αυτό. Δυστυχώς οι εξελίξεις στην ιστορία μου χάλασαν τη θετική εικόνα. Εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα πάντως ότι η συγγραφέας έχει πολλές δυνατότητες και με χαρά θα διαβάσω και επόμενό της μυθιστόρημα.

Υπέροχο βιβλίο που διαβάζεται με αυξανόμενο ενδιαφέρον! Οι βασικοί χαρακτήρες είναι γήινοι με τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους, οι εικόνες σε ταξιδεύουν, τα ιστορικά στοιχεία είναι μέρος της πλοκής και δεν κουράζουν. Και επιτέλους ένα ωραίο τέλος γλυκοπικρο αλλά όχι "έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα "

Ένα βιβλίο που πραγματικά θα σας ταξιδέψει

Θάλασσες μας ΧώρισανΙφιγένεια Τέκου

Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από δυο κορίτσια, δυο αδερφές. Η Παρασκευούλα που είναι όμορφη, λαμπερή και τραβά πάντα τα μάτια, όλων, επάνω της. Η Ελπίδα αν και όμορφη, είναι πολύ χαμηλών τόνων, εσωστρεφής και περνά απαρατήρητη. Πολλές φορές θα δούμε τη μητέρα της, να λέει ότι δεν μπορεί να την καταλάβει.

Ένα πένθος θα συνταράξει συθέμελα την οικογενειακή γαλήνη που είχαν στη Σύμη, γι' αυτό τον λόγο, πήραν την απόφαση να μετακομίσουν στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί θα έρθουν πιο κοντά η μια στην άλλη αλλά δυστυχώς δεν θα κρατήσει για πολύ, γιατί η Παρασκευούλα γνωρίζει τον Παύλο και ο έρωτας τους θα τους οδηγήσει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα στο γάμο και ταυτόχρονα την μετακόμιση τους στην Αλεξάνδρεια.

Ο έρωτας όμως δεν θα χτυπήσει μόνο τη πόρτα της Παρασκευούλας αλλά και της Ελπίδας. Ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση(;) γιατί ο άντρας που ερωτεύτηκε είναι ο γαμπρός της, ο Παύλος. Μένοντας πίσω στη Κωνσταντινούπολη, η Ελπίδα, το μυαλό της είναι συνεχώς στον Παύλο χτίζοντας με τη φαντασία της, στιγμές που θα μπορούσε να ζήσει μαζί του.

Κουβάρι η ψυχή της και τα συναισθήματα της, της δόθηκε η ευκαιρία να αγαπήσει, της δόθηκε η ευκαιρία να ευτυχίσει αλλά εκείνη παρέμεινε με την ελπίδα να ζήσει με τον Παύλο, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Ξαφνικά κάτι αναπάντεχο συμβαίνει και εκεί αρχίζει το μπέρδεμα, προσπαθεί να βρει την ευτυχία, νομίζει ότι την βρίσκει για λίγο αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει. Έτσι πιστεύει τουλάχιστον, αλλά η αγάπη, η ευτυχία, η θαλπωρή, η αγκαλιά που γύρευε σα όνειρα της, ήταν στην πραγματικότητα εκεί δίπλα της χωρίς όμως να το συνειδητοποιήσει γιατί είχε αγκιστρωθεί από το πάθος της για τον Παύλο.

Θεωρώ πως το βιβλίο της Κας Τέκου, έρχεται να μας "ταρακουνήσει" για να καταλάβουμε πως όλοι μας δίπλα μας έχουμε κάποιον που μας αγαπάει. Αλλά πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς μας & της ψυχής μας, για να το δούμε γιατί μπορεί να χάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ψάχνοντας ή και αρνούμενοι πως υπάρχει. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο πολύ θα χαρούμε τις ομορφιές της ίδια της ζωής!

Το βιβλίο έχει πολύ δυνατές περιγραφές, με γρήγορη πλοκή, η γραφή είναι τόσο όμορφη που οι γραμμές γίνονται εικόνες και βλέπεις τους ήρωες ζωντανούς με τα πάθη τους, τα όνειρα τους & τις ελπίδες τους! Δεν το άφησα από τα χέρια μου, το διάβασα μέσα σε έξι ώρες. Αυτές οι ώρες ήταν μοναδικές και χαίρομαι που τις πέρασα με το βιβλίο της Κας Τέκου.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!

Από τη όμορφη Σύμη στην Κωνσταντινούπολη και στην Αλεξάνδρεια.Από το Αιγαίο στον Βόσπορο και στη Χώρα του Νείλου.Θάλασσες……πότε ήρεμες και σαγηνευτικές, πότε άγριες και καταστροφικές.Θάλασσες…….που άλλοτε χωρίζουν και άλλοτε ενώνουν.Σαν τις θάλασσες και οι σχέσεις της Ελπίδας και της Παρασκευούλας, με τρικυμίες και φουσκοθαλασσιές.Ανομολόγητοι πόθοιΠάθη και έρωτεςΚαι η μοίρα να πλέκει ένα κουβάρι τόσο σφιχτά, να μπερδεύει τις ζωές και τις τύχες τόσων ανθρώπων, να τους συντρίβει, να τους καθορίζει και να τους οδηγεί πολλές φορές στην παράνοια.Ένα κουβάρι από ψυχές που μόνο η αγάπη μπορεί να βρει την άκρη του και να το ξετυλίξει…..Δυνατές περιγραφές που σε ταξιδεύουν όμορφα, συνοδευμένες αριστοτεχνικά με τις ντοπιολαλιές των τόπων που έζησε η οικογένεια.Χαρακτήρες ανθρώπινοι, ζωντανοί γεμάτοι πάθη, όνειρα και ελπίδες, που παίρνουν πνοή και ανάσα από την εξαιρετική πένα της Ιφιγένειας Τέκου.Ένα βιβλίο δυνατό που δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να τελειώσει.Ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε!Ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι κ.Τέκου!!!!!