Το αγάπησα!

το αγαπησα αυτο το βιβλιο για το εζησα!εβλεπα μπροστα μου την μαυροντυμενη Αννα,το σοβαρο Ιορδανη,την γελαστη θεια γαργαριτσα,τον κενταυρο και την αυταρχικη Συρμω.τους συμπονεσα και προσπαθησα να δικαιολογησω συμπεριφορες αν και η συμπεριφορα του πατερα Γιωργου Μακρη-Ταρζαν δεν μπορεσε να δικαιολογηθει μεσα μου με τιποτα.

Λατρεψα επισης τον τροπο γραφης (λεξιλογιο) καθως και το εξώφυλλο που οπως διαβασα εχει ζωγραφισει ο ιδιος ο συγγραφεας! Ηταν η πρωτη μου επαφη με βιβλιο του Ξανθουλη και σιγουρα οχι η τελευταια.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΧΟΥΜΕ ΓΑΜΟ και είμαστε όλοι καλεσμένοι από τον Γιάννη Ξανθούλη να ταξιδέψουμε μαζί μέχρι τη Μακρινή, λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη για να παρευρεθούμε σε αυτόν το γάμο και να ζήσουμε καρέ καρέ μια ιστορία ευφάνταστη πασπαλισμένη με χιούμορ και μυστήριο.

Ένας παραδοσιακός-πρωτότυπος γάμος για τα δεδομένα της εποχής και πρωταγωνιστής των γεγονότων ο μικρός Ιορδάνης που όταν μεγαλώνει και φτάνει στην 70η δεκαετία της ζωής του, τα διηγείται στην μικρή του εγγονή καλύπτοντας τα γεγονότα με έναν παραμυθητικό λόγο, επουλώνοντας τις πληγές του και νοσταλγώντας εκείνο το μακρύ ταξίδι που έκανε πριν χρόνια.

Στο τελευταίο του πόνημα, ο Γιάννης Ξανθούλης καταφέρνει με την αριστοτεχνική του γραφή να μεταφέρει τον αναγνώστη στη μεταπολεμική Ελλάδα, σε μια επαρχιακή πόλη, σε μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας του τότε, οδηγώντας τον αναγνώστη σε νοσταλγικά και λησμονημένα μονοπάτια.

Άριστα ψυχογραφημένοι χαρακτήρες, οι οποίοι μπλέκονται μέσα στο χρόνο όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας και τα έντονα συναισθήματά τους χρώματα σε έναν καμβά πάνω στον οποίο σκιαγραφούνται γεγονότα και σκέψεις τα οποία οδηγούν στην ωριμότητα και τη γνώση.

Με λόγο μεστό, γρήγορο και ενισχυμένο με βιτριολικό χιούμορ και πλήθος καλολογικών στοιχείων ο Γιάννης Ξανθούλης γιορτάζει τα 35 του χρόνια στη λογοτεχνία με ένα μυθιστόρημα σταθμό στις νοσταλγικές σκέψεις κάθε Έλληνα. Αναπλάθει με ευκολία και μαεστρία μια εποχή όχι και τόσο μακρινή μα τόσο λησμονημένη καθοδηγώντας τον αναγνώστη να ακολουθήσει το δικό του δρόμο και να κάνει το δικό του ταξίδι στις αναμνήσεις του.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τα αισθήματα που ένιωσα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια με οδηγό τον μικρό ήρωα του βιβλίου. Το ευχαριστήθηκα. Γέλασα και έκλαψα με την ψυχή μου. Κι όπως λέει και ο ήρωας του βιβλίου σε μεγάλη πλέον ηλικία στην εγγονή του "μόνο μία φορά συμβαίνει το πολύ καλό και το πολύ κακό κι άρχισε να της μιλάει για τρένα με μυστήριους σιδηροδρομικούς........ για λουλούδια επικίνδυνης ομορφιάς......... για να καταλήξει σε κάποια καλοκαίρια σαρκοβόρα, που, αν και μας έμειναν αλησμόνητα για χίλιους σκοτεινούς λογους, δεν θα ξανάρθουν ποτέ". Ένιωσα ότι εγώ είμαι η εγγονή κι ακούω μαγεμένη τις ιστορίες από τον παππού μου.

Την Κυριακή έχουμε γάμο! Ετοιμαστείτε! Νύφη, γαμπρός, σόγια, μυστικά θα παραταχτούν μπροστά στα μάτια των καλεσμένων! Και ο Ιορδάνης, ο μικρός τότε, μεγάλος σήμερα, πρωταγωνιστής θα ζήσει καταστάσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή του και τη νοοτροπία του. Ελάτε, έχουμε γάμο! Βάλτε τον καλό σας σελιδοδείκτη και ανοίξτε το βιβλίο. Θα περάσετε υπέροχα, θα ανησυχήσετε, θα γελάσετε, θα σκεφτείτε, θα μελαγχολήσετε αλλά θα απολαύσετε τη γνήσια, αυθεντική, σαρκαστική, διεισδυτική ματιά του λατρεμένου Γιάννη Ξανθούλη.

Η ιστορία διαδραματίζεται κυρίως το 1953, οπότε ο Ιορδάνης με τη χήρα μάνα του επιστρέφουν στη Μακρινή της Αλεξανδρούπολης για διακοπές, όπου ζει η γιαγιά του παιδιού και ένα σόι διαφορετικό, πρωτότυπο, αληθινό, αυθεντικό, τρελιάρικο, με τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά του. Αυτές τις στιγμές ζει στο σήμερα ο ηλικιωμένος πια Ιορδάνης, που εξαφανίζεται πανικοβάλλοντας την οικογένειά του. Δε θέλω να γράψω κάτι άλλο για την ιστορία, είναι τόσο υπέροχη, τρυφερή, συγκινητική.......Ειλικρινά, ένα από τα καλύτερα βιβλία ενός συγγραφέα που εξακολουθεί να γράφει ακάματα για 35 χρόνια κι όμως κάθε φορά δίνει και μια διαφορετική πρόταση στο κοινό που τον παρακολουθεί φανατικά ή τον ανακαλύπτει για πρώτη φορά.

Έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία του συγγραφέα κι έχω εντοπίσει αρκετά τους κύριους θεματικούς άξονές του, οι οποίοι ούτε εδώ μας εγκαταλείπουν. Δεν παύει όμως να αποδίδει τόσο διαφορετικά και πρωτότυπα κάθε μα κάθε φορά την ιστορία του, να διαλέγει πλοκή, να σκαιγραφεί χαρακτήρες που δεν τον έχω βαρεθεί ποτέ! Το μυθιστόρημα το ξεκίνησα με δισταγμό, γιατί μέχρι να μας παραθέσει τον κορμό της ιστορίας φάνηκε κάτι το μεταφυσικό στην πορεία, κάτι που το έχω διαβάσει κι αλλού μεν, δε μου άρεσε δε, με κίνδυνο, μιας και δεν είμαι φανατικός του μεταφυσικού, να μη μου αρέσει το βιβλίο. Κι όμως! Σύντομα, αυτή η ιδέα αρχίζει να λειτουργεί σα συνδετικός κρίκος μεταξύ χτες και σήμερα και από τη στιγμή που ο Ιορδάνης και η μητέρα του έφτασαν στη Μακρινή το μυθιστόρημα απογειώνεται!

Πώς φτιάχνεις σε ένα κάδρο μια οικογενειακή φωτογραφία, την οποία περιποιείσαι, φροντίζεις, αγαπάς, προσέχεις και στολίζεις; Έτσι και ο κύριος Ξανθούλης μας παρουσιάζει την οικογένεια του γάμου. Η Νανά παντρεύεται με έναν αθληταρά, νταγλαρά, και η γιαγιά Σύρμω αναλαμβάνει το γενικό πρόσταγμα: φασίνα, προικιά, μαγείρεμα, ραφτικά, λαμποκόπημα των πάντων, μέχρι και του τράγου Πρίτσου! Οι σχέσεις και τα νεύρα των καλεσμένων και των σογιών δοκιμάζονται. Τα συμπεθέρια και τα ξαδέρφια του γαμπρού θα μείνουν στης γιαγιάς και στης γειτόνισσας. Και κάνει και ζέστη. Και πού θα χωρέσουν κι όλοι αυτοί; Γεμίζει η αυλή και η γειτονιά ξέστηθους άντρες, πασουμάτες κοπέλες, έρωτα και χάδια, γιατί ο γάμος δίνει την αφορμή να αναψουν σπίθες παράνομες και τόσο γλυκές! Επίσης, ο Ιορδάνης κατά λάθος ξετρυπώνει ένα σημαντικό οικογενειακό μυστικό που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της μητέρας του και τη δική του!

Η κατωτέρω περιγραφή νομίζω δίνει ακριβώς το στίγμα, τόσο έντονα που ειλικρινά ζήλεψα, ήθελα να ήμουν κι εγώ σε αυτόν τον γάμο: «Οι νοσοκόμες, βλέποντας την έγκυο νύφη με νυφικό, τον ωραίο σύζυγό της με μαγιό, τον Βελισαρίου με στρατιωτικά, τη Διοτίμα ντυμένη σπανιόλα, τον Λαλάκο μισόγυμνο, την κυρία Τασούλα με την κιθάρα και τον Φιλοκτήτη Φιλιόπουλο που έφερνε σε κωμικό ηθοποιό βήτα διαλογής, διέδωσαν παντού ότι ένας θίασος έπεσε σε ναρκοπέδιο και όσοι διασώθηκαν νοσηλεύονται. Όταν μάλιστα πιο αργά πέρασε για να μάθει νέα και το Τρίο λος Πύργος, το θέμα «θίασος» κλείδωσε» (σελ. 321).

Δεν μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια όσα ένιωσα διαβάζοντας αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα! Είναι γλυκό σαν κουφέτο, πικρό σαν τα δάκρυα της πεθεράς, τρυφερό σαν το πέπλο του νυφικού, νοσταλγικό σα γαμήλιο άλμπουμ με φωτογραφίες, κωμικό σαν τα χιλιάδες gags που ζει κάποιος κατά την ετοιμασία. Και κουμπώνει το τέλος με έναν τόσο ευρηματικό τρόπο που με συγκίνησε! Τρεχάτε στα βιβλιοπωλεία και μην περιμένετε την Κυριακή!