Λένε πως ένας χωρισμός ισοδυναμεί με έναν μικρό, ανυπολόγιστο θάνατο. Θα μπορούσε, γιατί όχι; Οι χαρές του έρωτα, όλες εξανεμίζονται όταν έρχεται το πέρας αυτού, όταν οι εραστές ακολουθούν παράλληλους δρόμους, όταν οι πόρτες της καρδιάς κλείνουν ερμητικά, όταν αυτοί που αγαπήθηκαν γίνονται ξένοι. Δυο ξένοι σκυφτοί με κοινές αγάπης αναμνήσεις, με πανωφόρια σκονισμένα απο τα ενθύμια μιας τέλειας και συμμετρικής ερωτικής καύσης. Πάντοτε όμως, λίγο πριν την αποκόλληση των ψυχών, ο πιο αδύναμος, ίσως και ο πιο ερωτευμένος μοιάζει να υπογράφει ένα νοητό σύμφωνο μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας. Αυτός καλείται να σηκώσει το πιο τραχύ φορτίο: να μείνει με μάτια ανοιχτά τις νύχτες, να παλεύει με χάδια ξεθωριασμένα, με χαμόγελα παγωμένα, με τις φωτογραφίες ενός έρωτα μετέωρου κι ακρωτηριασμένου. Αυτός ο άνθρωπος που υπομένει τα βάσανα της αγάπης είναι ο Ντέιν. Ένας χρόνος πάει, κι ακόμα να το πάρει απόφαση πως εκείνη δε θα γυρίσει. Ή μήπως υπάρχει ακόμη ελπίδα; Μήπως κάπου, κάπως η μοίρα θα συνωμοτίσει για να ξανασμίξει με 'κείνη; Με την Υβόν, για την οποία ο έρωτάς του σιγοκαίει σαν ξεχασμένη παραπονιάρικη φωτιά, για αυτό το μοιραίο κορίτσι, στο οποίο οι άνθρωποι, μεθυσμένοι απο τη γοητεία του, θα μπορούσαν διαρκώς να γράφουν τραγούδια.

Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη θεωρία της εγκληματολογίας ανά τους αιώνες, ο δολοφόνος είναι που πληροί τρεις σημαντικές προϋποθέσεις ταυτόχρονα: είχε το σκοτεινό κίνητρο, είχε όλα τα μέσα και μαζί την κατάλληλη ευκαιρία. Κι όλα αυτά, μία ζεστή καλοκαιρινή νύχτα που ο πρωταγωνιστής του νέου βιβλίου του Κυριάκου Γιαλένιου ακροβατεί παράτολμα πάνω στο τεντωμένο σχοινί ύπνου και ξύπνιου. Κάπου ανάμεσα στα ημιδιάφανα πέπλα των μεταμεσονύκτιων ωρών, μία κοπέλα χάνει τη ζωή της και καθώς η αφήγηση εκτυλίσσεται, η πλοκή μοιάζει με άκρως πρωτότυπη και δυναμική κατάσταση, στην οποία μάς εντάσσει ο συγγραφέας προσδίδοντάς της καλοδουλεμένες αποχρώσεις αστυνομικής – νουάρ περιπέτειας. Δύο παράλληλες ιστορίες κερδίζουν αμέσως τον αναγνώστη, δύο ιστορίες που φαινομενικά μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους. Αν ο συγγραφέας λογίζεται ως θεός στο σύμπαν που ο ίδιος δημιουργεί, τότε ο Κυριάκος Γιαλένιος θα μπορούσε να θεωρηθεί αρχιτέκτονας. Τόσο στη δέση, όσο και στο λόγο του. Θα μπορούσε να θεωρηθεί σκηνοθέτης σε φίλμ μυστηρίου κι ένας κάντρι μουσικός, εμπνευσμένος απο αδιέξοδους έρωτες, την αναλγησία της εποχής του, μα και την κρίση της χώρας του και των ανθρώπινων παθών. Δημιουργεί κεφάλαια που έχουν εσάνς θρίλερ κι όσο κι αν κανείς νομίζει πως στο πρώτο μέρος του βιβλίου οι ήρωες είναι αθύρματα συμπτώσεων και γεγονότων, στο δεύτερο κεφάλαιο τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους σαν τα πιόνια που μετά την πρώτη κερδισμένη παρτίδα, επιστρέφουν στη σκακιέρα για την επόμενη στην οποία θα αναδειχθούν ασφαλώς και πάλι νικητήρια.

Παραθέτω τα λόγια του Ζοζέφ Ζουμπέρ: «Δεν θα βρεις πουθενά την ποίηση, αν δεν κουβαλάς λίγη μαζί σου», και νομίζω πως στην περίπτωση του συγκεκριμένου συγγραφέα, αυτό ισχύει απόλυτα. Η αγάπη του για τις λέξεις, αυτός ο συνεχής κι ακόπαστος πειραματισμός του πάνω στα σύμβολα των ιδεών, είναι που τον χρίζει αμιγώς ποιητική ψυχή, και ταυτόχρονα άνθρωπο πρόθυμο να προσφέρει στη λογοτεχνία τον καλύτερό του εαυτό. Κι αφού κανείς γεννιέται πρώτα ποιητής και με τη ζύμωσή του στην τέχνη του λόγου, γινεται μυθιστοριογράφος, μέσα στο βιβλίο του κυρίου Γιαλένιου απλώς απολαμβάνουμε την εξαιρετική αφηγηματική δεινότητά του, αλλά και το λογοτεχνικό αναβάπτισμά του που μάς απασχολεί με τον πιο ευχάριστο και μοναδικό τρόπο. Παραδέχομαι πως το πόνημά του είναι ό,τι πιο καινοτόμο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Το διέπει η αξιοπρέπεια μίας ιδιόλεκτου που μόνο γοητευτική μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς. Και θυμηθείτε πως το στυλ κι η δομή είναι τα βασικά ενός σύγχρονου βιβλίου, δεδομένου πως όλες οι μεγάλες ιδέες έχουν ήδη εκφραστεί. Εάν αυτό ήταν εξ αρχής το κρυφό στοίχημα του Κυριάκου Γιαλένιου με τον εαυτό του, τότε ούτε στιγμή δε θα έπρεπε να ανησυχεί: το έχει κερδίσει, κι αν προτού γράψει, ονειρευόταν να βουτήξει στο νερό της Τέχνης που όλους τους εξευγενίζει και τούς αναμορφώνει, τότε ο στόχος του έχει επιτευγχθεί με αποτέλεσμα να έχουμε στα χέρια μας το ωραιότερο δείγμα των ικανοτήτων του.

Μετά το Η ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ του Κυριάκου Γιαλένιου, το οποίο με συγκλόνισε, ήρθε το ΜΟΝΟ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΨΑΡΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ να με συνταράξει. Ο Κυριάκος Γιαλένιος επέστρεψε στα λογοτεχνικά μονοπάτια με ένα έργο πολυδιάστατο, που δεν μπορεί να το κατατάξει κανείς σε ένα και μόνο είδος. Ένα σύγχρονο κοινωνικό-ερωτικό-πολιτικό-ψυχογραφικό θρίλερ μυστηρίου σε αποχρώσεις νουάρ μυθιστορήματος.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ασαφή χωροχρόνο αν και με ευκολία μπορεί ο αναγνώστης να ορίσει το χωροχρονικό περιβάλλον στο οποίο κινείται ο μύθος του Κυριάκου Γιαλένιου. Δυο ιστορίες, δυο πρωταγωνιστές που δείχνουν να μην έχουν κανένα σημείο επαφής. Κεφάλαιο παρά κεφάλαιο με σημείο αναφοράς το παρόν του κάθε ήρωα, ξετυλίγονται οι ιστορίες τους, τα πάθη τους, οι σκέψεις, οι φόβοι και τα γεγονότα που τους στιγματίζουν.

Ο συγγραφέας έχοντας ξεπεράσει τα τετριμμένα όρια στα οποία κινούνται τα σύγχρονα μυθιστορήματα γράφει με λόγο μεστό, λυρικό και ειρωνικό και γοητεύει τον αναγνώστη σε σημείο οι λέξεις να κατακλύζουν τη σκέψη του αναγνώστη. Ακόμη και οι τίτλοι των κεφαλαίων διαθέτουν μια ποιητικότητα που δεν γίνεται παρά να προκαλέσει τον αναγνώστη να συνεχίσει το παιχνίδι των λέξεων μέχρι τέλους.

Με λόγο που ρέει ευχάριστα σκιαγραφεί γεγονότα, πράξεις, σκέψεις και τοπία με περιγραφική δεινότητα και μαεστρία, στεκούμενος στις λεπτομέρειες χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη και πετυχαίνοντας έτσι πληρέστερη ψυχογράφηση των χαρακτήρων του μυθιστορήματος οι οποίοι βαδίζουν σε ένα μονοπάτι αβεβαιότητας, φόβου και αμφισβήτησης των ανθρώπων που τους περικλείουν αλλά και του συστήματος.

Με έντεχνο τρόπο αναπλάθει όλο το κοινωνικοπολιτικό φόντο στο οποίο κινείται η ιστορία, χωρίς να ορίζει με σαφήνεια το χωροχρόνο στον οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα με πλοκή μαρτυρικά μυσταγωγική για τον αναγνώστη μια και οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη με τρόπο κινηματογραφικό. Μυστικά και αποκαλύψεις κάνουν την εμφάνισή τους με σαδιστικό τρόπο καθηλώνοντας τον αναγνώστη σε μια ανάγνωση που δεν οριοθετείται από χρονικές πιέσεις και σωματικές ανάγκες.

Πριν το 2015 αφήσει την τελευταία του πνοή ο Κυριάκος Γιαλένιος παρέδωσε στο αναγνωστικό κοινό ένα μυθιστόρημα με πολλές διαστάσεις. Τα κοινωνικά μηνύματα βομβαρδίζουν τον αναγνώστη και τον καθιστούν δέσμιο στις σελίδες του. Με τη μυρωδιά της προδοσίας και του φόβου να πλανάται, συνέθεσε ένα μυθιστόρημα αποπνικτικό με σκηνές κινηματογραφικές, πρωτότυπη πλοκή και εξαιρετική γραφή που δεν μπορεί παρά να συγκλονίσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός