Στην ανά χείρας μονογραφία η Μαρία Γεωργούση, διδάκτωρ κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, επιχειρεί με μεγάλη επιτυχία να ανατάμει ερμηνευτικά την πολύπλοκη και πολυδύναμη σχέση μεταξύ του σπουδαίου και του γελοίου στην αριστοφανική κωμωδία. Ειδικότερα, η συγγραφέας, αφορμώμενη κυρίως από προηγούμενες εμβριθείς μελέτες της αναφορικά με τον σημαντικό ρόλο που επιτελούν οι σοφιστικές απηχήσεις σε συγκεκριμένα έργα του Αριστοφάνη, επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στους ποικίλους τρόπους με τους οποίους βαρυσήμαντες απόψεις του Αθηναίου κωμωδιογράφου για οξύτατα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα του καιρού του ανακλώνται μέσα από το παραμορφωτικό κάτοπτρο του ελευθερόστομου κωμικού ονειδισμού του.

Πράγματι, προκαλεί ανεξίτηλη εντύπωση σε θεατές και αναγνώστες η ευστροφία πνεύματος του Αριστοφάνη, ο οποίος με περισσή λεπτότητα και χάρη αναδεικνύει τα μύχια αιτήματα και τους υποκάρδιους πόθους των συμπολιτών του - κυρίως εκείνες τις προσδοκίες, που αφορούν στην φιλειρηνική συνύπαρξη των Αθηναίων με τους Λακεδαιμονίους και τους Πελοποννησίους συμμάχους τους. Επιπροσθέτως, ομολογούμε χάριτας στην συγγραφέα, η οποία με την διεισδυτική της ανάλυση κατόρθωσε να φωτίσει ανεξερεύνητες έως τώρα πτυχές της αριστοφανικής ρητορικής, καθώς επίσης κατέστησε περισσότερο έκτυπη την πολυστρώματη συμπλοκή οξυδερκούς πολιτικής κριτικής και αχαλίνωτης ευθυμολογίας στα κωμικά έργα του περιλάλητου Αθηναίου ποιητή.