Τα “Ασυνήθιστα Μύρτιλλα” είναι φρέσκα φρούτα. Είναι εξαιρετικό πώς υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που εντυπωσιάζουν με την πρωτοτυπία των ιδεών τους και όχι με φθηνές προκλήσεις. Είναι λυτρωτικό να μπορεί να διαβάζει κάποιος μια γκρίζα μέρα κάποια χρωματιστά κείμενα. Ο συγγραφέας τα ονομάζει αλληγορίες. Είναι μικρές ιστορίες, που ακολουθούν την παράδοση του Ε. Χ. Γονατά, χωρίς να τον φτάνουν, έχουν μέσα τους στοιχεία σουρεαλιστικά, ίσως και κάποιες ελάχιστες εξπρεσσιονιστικές πινελιές και μια στάλα φιλοσοφικού στοχασμού, που ωστόσο δεν εμποτίζει τα κείμενα, μοιάζει περισσότερο με θυμοσοφία, με στοχασμό καθημερινού ανθρώπου που προσπαθεί να βρει έναν οργανωμένο τρόπο για εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα.

Υπάρχουν ιστορίες που αποτελούν έναν εσωτερικό μονόλογο, αυτές είναι οι πιο δύσκολες να τις παρακολουθήσει ο αναγνώστης, γιατί έχουν μια αυτοαναφορικότητα, στοιχείο που συναντάται συχνά στους νέους καλλιτέχνες, οι οποίοι ακόμα δεν έχουν βρει την ισορροπία τους ως δημιουργοί, δεν μπορούν να δουν το έργο τους αποστασιοποιημένοι από την ανάγκη να αυτοσυστηθούν στο κοινό, κι αυτό είναι μια παγίδα. Γιατί οι αναγνώστες ενδιαφέρονται για τις ιστορίες. Όχι για τον συγγραφέα. Αν βρουν μια ιστορία καλή, οι αναγνώστες, θα επιβραβεύσουν το κακό συγγραφέα, αν μια ιστορία είναι αστεία, θα γελάσουν με την δυστυχία του συγγραφέα, κι αν θεωρήσουν πως μια ιστορία είναι κακή θα απορρίψουν ακόμα και τον πιο ταλαντούχο συγγραφέα. Γιατί το κοινό είναι αδυσώπητο. Έχει τα δικά του θέλω και τις δικές του ανάγκες κι αυτές θα θελήσει να ικανοποιήσει πιανοντας στα χέρια του ένα βιβλίο. Την δικές του ανάγκες, όχι τις ανάγκες και τις επιθυμίες του συγγραφέα.

Ωστόσο κάποιοι μονόλογοι που είχα την χαρά να δω δραματοποιημένους, μου φάνηκαν καλοί, ίσως αυτό το στοιχείο της θεατρικότητας, ένα στοιχείο προφορικό, να αποτελεί το κρίκο που χρειάζεται για να δέσει η αλυσίδα των ιστοριών αυτών.

Και υπάρχουν και οι άλλες ιστορίες, αυτές που αγάπησα βαθιά, αυτές που με εντυπωσίασαν. Χρωματιστή βροχή, ένας έρωτας χωρίς πρώτη ματιά, μια γάτα, ένα ενυδρείο, ένα κρυφτό με απρόσμενη εξέλιξη, ένας γέρος κλόουν,μια βόλτα με ένα σύννεφο. Πόση ομορφιά! Πόση φρεσκάδα, πόση πρωτοτυπία, πόση αυθεντικότητα! Αυτό είναι καλή λογοτεχνία.

Μακάρι αυτό το βιβλίο να βρει το προορισμό του, να μην παραπέσει να μην ξεχαστεί. Μερικές φορές, όταν κάνω την έρευνά μου σε βιβλιοθήκες και παλαιοβιβλιοπωλεία, τυχαίνει να βρίσκω κάποια έργα, ξεχασμένα, που ξέφυγαν από την προσοχή των ανθρώπων και παράπεσαν. Ελπίζω να μην συμβεί αυτό σε ετούτον τον νέο συγγραφέα, μακάρι να χτίσει το κοινό του και να μην τον καταπιεί η λήθη. Μακάρι να μην αποθαρρυνθεί και να συνεχίσει να γράφει. Μακάρι να συνεχίσει να μαθαίνει να γράφει.

Και ο καλύτερος τρόπος να εξελιχθεί ένας συγγραφέας είναι μέσα από την ανάγνωση του έργου άλλων συγγραφέων. Αν θέλει να έχουν τα έργα του φιλοσοφικό υπόβαθρο δεν αρκεί ένας στοιχειώδης στοχασμός, θέλει βαθιά σπουδή στην ιστορία και στην ουσία της φιλοσοφίας. Κι όλο αυτό πρέπει να χωνευτεί για να βγει κάτι, λιτό, ενδιαφέρον, ουσιώδες, χωρίς βερμπαλισμπούς, το διήγημα, δεν επιτρέπει πλατειασμούς και περιττολογίες.

Μακάρι όλα να πάνε καλά. Χρειάζομαι τέτοιες ενέσεις ομορφιάς. Δεν αντέχεται η ζωή αλλιώς. Μικρή μουσική από λέξεις, χρωματιστές εικόνες στον ασπρόμαυρο φόντο μιας σελίδας. Όλοι το χρειαζόμαστε αυτό. Γι' αυτό ενθαρρύνω, όποιον θέλει να δώσει μια ευκαιρία σε αυτόν τον νέο συγγραφέα. Δεν θα το το μετανοιώσει.