"Η αξιοπρέπεια και η αγιότητα είναι ζητήματα που αφορούν το πανωφόρι πολύ περισσότερο από όσο φαντάζονται οι άνθρωποι". Μ’ αυτή τη φράση του Ντίκενς ανοίγει η συγγραφέας ένα είδος εξομολογητικής αυτοβιογραφίας, μέσα στην οποία εναλλάσσονται η αφοπλιστική ειλικρίνεια και η αγωνιώδης ανάγκη να συγκολλήσει τον εαυτό της. Ώριμη γυναίκα πια, με την εμπειρία μιας γεμάτης καριέρας και μιας ακόμα πιο γεμάτης συναισθηματικής ζωής, αναζητεί σπαράγματα της οικογενειακής της ιστορίας που ξεκινούν δυο γενιές πριν, και πασχίζει να τα φωτίσει και μ’ αυτό τον τρόπο ν’ ανασυντάξει την προσωπική της σάγκα. Δίπλα στην ιδιωτική και μαζί μ’ αυτήν υφαίνεται και η κοινωνική διάσταση, η οποία ξεκινά με δύο ανθρώπους ερχόμενους από αδούλωτες πατρίδες που πάσχισαν και κατάφεραν να ενώσουν τις ζωές στους στην Ελλάδα.

Και καθώς ελλείπουν τα μεγάλα γεγονότα και οι σπάνιες ιστορίες, το αποτέλεσμα μοιάζει με τα κομμάτια ενός σπασμένου καθρέφτη, που όσο το βιβλίο πλησιάζει στο τέλος του, μπαίνουν το ένα δίπλα στο άλλο και σχηματίζουν το είδωλο της αφηγήτριας να την κοιτάζει στα μάτια με την ησυχία μιας ολοκλήρωσης.