Ο συγγραφέας σκιαγραφεί με χιούμορ στιγμιότυπα επτά χρόνων της ζωής του στο Τελ Αβίβ, τα οποία περιγράφουν με γλυκόπικρο τρόπο την πραγματικότητα που βιώνουν οι κάτοικοι της Ισραηλινής πρωτεύουσας.

Επτά χρόνια ευτυχίας, επτά χρόνια από τη ζωή του συγγραφέα στο Τελ Αβίβ. Γραφή γλυκόπικρη, με τη χαρά της ανατροφής ενός παιδιού, τον φόβο της ανατροπής της ζωής σου από μια ρουκέτα, την αμφιβολία για την ορθότητα των πολιτικών τακτικών και για το δέος μπροστά στις διαφορετικές και αντικρουόμενες κουλτούρες που συναντάει ο συγγραφέας στα ταξίδια του ανά τον κόσμο καλεσμένος από εκδότες και εκθέσεις βιβλίου. Μικρά αυτοτελή «διηγήματα», μικρά αποσπάσματα γεμάτα μεγάλες αλήθειες από τη ζωή ενός ανθρώπου φιλέρευνου, παρατηρητικού, διορατικού, οξύνου.

Με αφορμή τα επτά πρώτα χρόνια της ζωής του γιου του, ο Έτγκαρ δίνει με άφθονο αυτοσαρκασμό και διαφορετική οπτική την καθημερινότητα της ισραηλινής κοινότητας, ιστορίες από την οικογένειά του, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις άσχημες καταστάσεις υγείας των δικών του ανθρώπων. Δεν ειρωνεύεται, σαρκάζει. Και δε διστάζει να κλάψει μπροστά μας (όχι μπροστά στους δικούς του) ώστε να γεμίσει δύναμη και να τη μοιράσει στην οικογένειά του. Τα μικρά, σύντομα κεφάλαια και η ελάχιστη σύνδεση μεταξύ τους βοηθούν στην ευκολοδιάβαστη ανάγνωση, όμως χρειάζεται προσοχή: τα υποννοούμενα και οι στηλιτεύσεις είναι τόσο καλά κρυμμένα που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ουσιαστικά, ένιωθα σα να διάβαζα ένα κρυπτογραφημένο βιβλίο. Υποδόριο χιούμορ, σαρκαστικές κοινωνιολογικές, ιστορικές και θρησκευτικές απόψεις, νότες αισιοδοξίας, αγωνία για το αύριο της οικογένειας που δημιούργησε και τον δημιούργησε, ευρεία αντίληψη και μάθηση είναι όλα εδώ και με έκαναν να δω με άλλο μάτι τη δύσκολη θέση των ισραηλινών και την αβεβαιότητα του να ζει κανείς στο Τελ Αβίβ. Και ο συγγραφέας δε μένει μόνο εκεί, χάρη στην εμπειρία του από τον χώρο της λογοτεχνίας μοιράζεται με τον αναγνώστη ευτράπελα περιστατικά από βιβλιοπαρουσιάσεις και ταξίδια!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Ο γιος μου, το πρεζάκι. Ζητώ συγγνώμη από τους απανταχού εξαρτημένους και απεξαρτημένους και με όλο το σεβασμό που έχω σε αυτούς και στα βάσανά τους, πρέπει να πω ότι κανενός η εξάρτηση δεν φτάνει ούτε στο νυχάκι την εξάρτηση του γιου μου. Όπως κάθε αληθινό πρεζάκι, όταν πρόκειται για τον ελεύθερο χρόνο του, δεν έχει τις ίδιες επιλογές με όλους εμάς –τις συνηθισμένες αυτές δραστηριότητες, του τύπου να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κάνεις μια βραδινή βόλτα, να δεις έναν αγώνα στην τηλεόραση. Για αυτόν, υπάρχουν μόνο δύο πράγματα: το στήθος ή η κόλαση» (σελ. 17).

«Τι μπορείς να γράψεις πάνω στο βιβλίο ενός εντελώς αγνώστου, κάποιου που μπορεί να είναι οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε, από κατά συρροήν δολοφόνος μέχρι ο Δίκαιος των Εθνών; «Φιλικά», αγγίζει τα όρια του ψεύδους. «Με θαυμασμό», δεν στέκει. «Θερμές ευχές» ακούγεται πολύ πατερναλιστικό και «Ελπίζω να ευχαριστηθείτε το βιβλίο μου» στάζει γλύψιμο από το πρώτο γράμμα ως το τελικό θαυμαστικό» (σελ. 30).