Αν και το πρώτο μέρος της τετραλογίας διαβάζεται χαλαρά, σιγά σιγά το ενδιαφέρον και η προσήλωση στην ιστορία γίνεται εντονότερο με αποκορύφωμα το τελευταίο βιβλίο της σειράς "Πεπρωμενο". Υπάρχει έντονη δράση και ειλικρινά δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Πολύ όμορφη ιστορία με ωραίους χαρακτήρες, ένα σύγχρονο παραμύθι με νεράιδες διαφορετικό από τα άλλα. Όταν τη ξεκίνησα τη σειρά δεν περίμενα ότι θα την αγαπούσα τόσο.

Τέσσερα βιβλία (Φτερά-Μαγεία-Ψευδαισθήσεις-Πεπρωμένο) αποτελούν αυτή την σειρά που σκοπό έχουν να μας ταξιδέψουν σε έναν νεραιδόκοσμο καλά κριμένο στον δικό μας κόσμο.Τέσσερα βιβλία από τα οποία τα δύο θα μπορούσαν να μην υπάρχουν …αλλά ας τα πάρουμε όλα με την σειρά.Η Λόρελ είναι νεράϊδα που για κάποιο λόγω (τον μαθαίνουμε στο τέταρτο βιβλίο) την έχουν κάνει να ξεχάσει την καταγωγή της και την έχουν αφήσει μωρό στα χέρια μιας ανθρώπινης οικογένειας ώστε να μεγαλώσει σαν άνθρωπος. Στα 16 της χρόνια θα πάει σε δημόσιο Λύκειο και εκεί θα κάνει παρέες, θα γνωρίσει την φιλία στο πρόσωπο της Τσέλσης και θα ερωτευτεί και στην πορεία θα αγαπήσει τον Ντέιβιντ (άνθρωποι και οι δύο). Όταν θα έρθει η ώρα που θα ανακαλύψει την πραγματική της φύση τα πάντα στον κόσμο της θα ανατραπούν αλλά μετά το πρώτο σοκ και με την βοήθεια του Ντέιβιντ, που θα είναι πάντα δίπλα της, θα μπορέσει να ισορροπήσει την ζωή της και στην πορεία να μάθει για τον νεραιδόκοσμο από τον κρυφό φρουρό της τον νεράιδο Ταμάνι.Πολλά θα συμβούν από εκεί και μετά, με τα ξωτικά να έχουν τον ρόλο του κακού θέλοντας να καταστρέψουν τον νεραιδόκοσμο και όταν θα έχουν και την βοήθεια από προδότες νεράιδες τότε η ιστορία θα αποκτήσει πραγματικά ενδιαφέρον.Μέχρι εδώ όλα καλά και πολλά υποσχόμενα αλλά μετά το πρώτο βιβλίο (πάρα πολύ καλό) και ενώ η συγγραφέας έχει δημιουργήσει μια σωστά δομημένη ιστορία με δυνατούς και πραγματικούς χαρακτήρες και έναν Ντέιβιντ που θα ζήλευε ο καθένας μας, αποφασίζει ότι πρέπει να ρίξει στο παιχνίδι τον Ταμάνι και ΠΡΕΠΕΙ η Λόρελ να τον ερωτευτεί! Στην προσπάθειά της να βρει πιστευτούς λόγους και πραγματικές αφορμές να χωρίσει τον Ντέιβιντ από την Λόρελ ουσιαστικά πετά στα σκουπίδια δύο ολόκληρα βιβλία (το δεύτερο και το τρίτο) μιας και αυτές οι αφορμές που θα βρει για να τους απομακρύνει μόνο –και συγχωρήστε με για την έκφραση- ηλίθιες μπορείς να τις χαρακτηρίσεις και δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά περνά και λάθος μηνύματα μιας και βλέπουμε μια κοπέλα να μην νοιάζεται για τα αισθήματα των άλλων παρά μόνο για τα δικά της, βλέπουμε το ψέμα και η αλαζονεία να επιβραβεύονται και η ειλικρίνεια να περνά σε δεύτερη μοίρα.Το τέταρτο βιβλίο είναι πραγματικά υπέροχο και όπως θα έπρεπε να είναι όλα και διαβάζοντας το καταλαβαίνεις την δυσαρέσκεια που πρέπει να είχε ο κόσμος από τα δύο προηγούμενα μιας και η συγγραφέας ουσιαστικά κάνει τον Ντέιβιντ τον ήρωα της ιστορίας και του χαρίζει το τέλος που του αρμόζει. Το κάνει όμως σίγουρα;Όσοι αγαπήσατε τον Ντέιβιντ ΜΗΝ διαβάσετε ούτε το Σημείωμα της Συγγραφέα αλλά ούτε τον Επίλογο γιατί πάλι μας τα κάνει μούσκεμα.Αν θα πρότεινα την σειρά, όχι δεν θα την πρότεινα, τώρα αν πέσουν στα χέρια σας τα βιβλία διαβάστε το πρώτο και το τέταρτο. Εάν δεν έμπλεκε τα ερωτικά θα μπορούσε να είναι μία από τις καλύτερες ιστορίες φαντασίας που έχω διαβάσει αλλά δεν είναι, δεν χρειάζεται η ηρωίδα να είναι ανάμεσα σε δύο άντρες για να υπάρχει ενδιαφέρον, δύο από τις καλύτερες σειρές φαντασία (Όμορφα Πλάσματα & Το Ξίφος της Αλήθειας) που έχω διαβάσει δεν είχαν κανένα ερωτικό τρίγωνο γιατί πολύ απλά δεν το χρειαζόντουσαν!

Το τέλος της σειράς "φτερά" αν και κρατάει τον αναγνώστη που έχει διαβάσει και τα προηγούμενα σε αγωνία, δεν προσφέρει αυτή τη ψυχή που κάνει ένα βιβλίο αξέχαστο. Αλλά, αξίζει να επισημάνω κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και το σεβάστηκα. Αρκετά βιβλία, προκειμένου να μείνουν "αξέχαστα" ή να κάνουν ένα δυνατό φινάλε, το γυρίζουν στο δράμα και περιγράφουν μια σκληρή πραγματικότητα. Κάτι που σίγουρα έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με μια ιστορία αρκετά παραμυθένια που μιλάει για νεράιδες όπως αυτή. Η συγγραφές το επιχείρησε μεν, αλλά έγραψε μια σημείωση προηγούμενως για όλους εμάς που δε θέλουμε να προσγειωθούμε στον δικό μας, άνευ μαγεία κόσμου. Γι'αυτό την ευχαριστώ και το εκτίμησα.