Η μελέτη αυτή, βασισμένη σε εθνογραφική επιτόπια έρευνα και αντλώντας από τις σύγχρονες ανθρωπολογικές προσεγγίσεις της συγγένειας, παρακολουθεί πώς οι γυναίκες οι οποίες αναγκάζονται να προσφύγουν στη βιοϊατρική τεχνική της δωρεάς ωαρίων υπονομεύουν την "παντοκρατορία" των γονιδίων και απορρίπτουν τη μονολιθική υπαγωγή της μητρότητας και της συγγενειακότητας στη βιολογία. Νοηματοδοτώντας τις συγγενειακές τους σχέσεις μέσα από νέες συναρθρώσεις στοιχείων, συμβόλων και μεταφορών, που μπορεί να παραπέμπουν άλλοτε στη βιολογία και άλλοτε στην ανατροφή, τα κοινωνικά υποκείμενα "ξαναμοιράζουν την τράπουλα" της συγγένειας, οδηγώντας μας στην παραδοχή ότι η γονεϊκότητα και η συγγενειακότητα δεν πρέπει πλέον να εκλαμβάνονται αποκλειστικά ως απόρροια της ύπαρξης, αλλά μπορεί να συνιστούν και το αποτέλεσμα εμπρόθετης δράσης.