"Στον "Φαίδρο", ίσως τον αριστοτεχνικότερο και ασφαλώς έναν από τους σημαντικότερους πλατωνικούς διάλογους, περιγράφεται μια αυθόρμητη και αβίαστη φιλική συζήτηση ανάμεσα στον Σωκράτη και έναν γνώριμό του νεότερο συμπολίτη του, τον Φαίδρο· μια συζήτηση που με αφετηριακό και καταληκτικό σημείο θέματα και καταστάσεις των ρητορικών σχολών της Αθήνας του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. αναφέρεται ενδιαμέσως και σε σημαντικές πτυχές του πλατωνικού στοχασμού.

Μπορούμε να πούμε ότι ο "Φαίδρος" σημαδεύει στο έργο του Πλάτωνα μια μεταβατική φάση από τα έξοχα λογοτεχνήματα της πρώιμης συγγραφικής περιόδου (Ιππίας ο ελάττων, Λάχης, Χαρμίδης, Ίων, Πρωταγόρας, Ευθύφρων, Απολογία, Κρίτων), και της μεσαίας (Γοργίας, Μένων, Λύσις, Μενέξενος, Ευθύδημος, Κρατύλος, Συμπόσιον, Φαίδων), στα στιβαρά έργα της ωριμότητας στα οποία συγκαταλέγεται (Πολιτεία, Παρμενίδης, Θεαίτητος, Φαίδρος), και πριν από τους διάλογους της τελευταίας, γεροντικής, συγγραφικής περιόδου (Σοφιστής, Πολιτικός, Τίμαιος, Κριτίας, Φίληβος, Νόμοι).

Οπωσδήποτε ο "Φαίδρος" συνιστά μια κρίσιμη καμπή στο συγγραφικό έργο του Πλάτωνα, ένα πέρασμα σε έναν νέο τρόπο συγγραφής που θα εξεικονίζει την προφορική πρακτική της διαλεκτικής στους κόλπους της Ακαδημίας, αποτελώντας συγχρόνως ένα "είδωλον" αυτής της πρακτικής".

(από την Εισαγωγή του Ν. Μ. Σκουτερόπουλου)