Άμεσο, ρεαλιστικό, σκληρό, ένα βιβλίο που σε καθηλώνει με την ειλικρίνεια του και σε βάζει σε σκέψεις ειδικά αν είσαι γονιός.

Τι να πει κανείς για αυτό το καθηλωτικό βιβλίο. Τα λόγια θα είναι περιττά μπροστά στα συναισθήματα που σου αφήνει όταν κλείνεις και την τελευταία σελίδα. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να βάλω σε σειρά τις σκέψεις του μυαλού μου ώστε να μπορέσω να σας γράψω την άποψη μου. Ένα βιβλίο, που κατά την άποψη μου, θα πρέπει να διαβάστει από γονείς (και όχι μόνο). Ένα βιβλίο που αφυπνίζει συνειδήσεις. Ένα βιβλίο που σε κάνει να σκεφτείς τι λάθη μπορεί να έχεις κάνει στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σου. Ένα βιβλίο που βγάζει στην επιφάνεια τις σκέψεις και τα αισθήματα μιας γυναίκας που βίωσε την απόλυτη απώλεια. Μιας γυναίκας που ναι μεν δεν ήθελε να γίνει μητέρα και το έδειχνε με κάθε τρόπο αλλά όταν ο γιος της έφτασε στο σημείο να αφαιρέσει τόσες ζωές να θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο. Μια γυναίκα που πάλευε να συμφιλιωθεί στην ιδέα ότι γέννησε ένα παιδί που από την πρώτη στιγμή ήταν αδιάφορο για όλο αυτό που λέγεται ζωή. Για ένα παιδί που δεν έβρισκε σε τίποτα ικανοποίηση και που απεχθανόταν την μητέρα του (ή τελικά ήταν υπερβολική αγάπη; ) αλλά και μια μητέρα η οποία δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει το γιο της. Προφανώς δεν το κατάφερε γιατί είχε κατανοήσει τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητα του γιου της, ενός παιδιού ιδιαίτερα έξυπνου, και όλο αυτό την τρόμαζε. Την τρόμαζε τόσο πολύ που την απομάκρυνε από το ίδιο της το παιδί. Ένα παιδί που κάποιες στιγμές, αδυναμίας ίσως;, αναζητούσε τόσο πολύ, έστω ένα βλέμμα από, τη μητέρα του που κατέφευγε σε ακραίες καταστάσεις για να τραβήξει την προσοχή της. Μια ιστορία εξαιρετικά σκληρή, που δημιουργεί στον αναγνώστη ποικίλα συναισθήματα. Η γραφή της Shriver κυριολεκτικά τσακίζει κόκκαλα. Για εμένα αποτελεί το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μέχρι τώρα!

προβληματιζει ιδιαιτερα οσους ειναι γονεις