Έξυπνο, σπιρτόζικο, ανατρεπτικό. Ο Μίλτος και η Θεοδώρα μπλέκουν σε νέες περιπέτειες και ψάχνουν να καταλάβουν γιατί εξαφανίστηκε ο κύριος Θύμιος από το σπα όπου παραθέριζε. Η νέα τους περιπέτειεα θα τους φέρει αντιμέτωπους με ένα οικογενειακό μυστικό και μια μεγάλη, ανοιχτή αγκαλιά για κάθε μετανάστη!

Ένα βιβλίο γεμάτο δροσιά, εκπλήξεις και ωραίες ιδέες! Μου άρεσε πάρα πολύ η σκέψη της συγγραφέως να δημιουργήσει ο ήρωάς της, Μίλτος, κάτι που ειλικρινά θα είχε μεγάλη απήχηση στην πραγματικότητα: «Βλέποντας πολλούς συμμαθητές και φίλους εδώ στη γειτονιά μας, και όχι μόνο, να σέρνονται ασκόπως μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία, μη διαθέτοντας καν χαρτζιλίκι να πάνε σε καμιά καφετέρια –η κρίση, βλέπεις-, και από την άλλη πολλούς συνανθρώπους μας, κυρίως ηλικιωμένους, να παιδεύονται με το Διαδίκτυο, μην έχοντας τις αναγκαίες δεξιότητες για πρόσβαση και πλοήγηση, σκέφτηκα να λειτουργήσω ως μεσάζων για να τους φέρω κοντά: και οι αδαείς περί τα διαδικτυακά να εξυπηρετούνται κσι οι πιτσιρικάδες να βγάζουν ένα χαρτζιλίκι...» (σελ. 25-26). Για σκεφτείτε πόσα οφέλη θα είχανε και οι δύο πλευρές: οι ηλικιωμένοι να αγαπήσουν την τεχνολογία που θα κάνει τη ζωή τους εύκολη και οι νεαροί να μάθουν στην έννοια της βοήθειας και της αλληλοϋποστήριξης!

Ας επιστρέψουμε στο κείμενο. Παραστατικότατο, αληθοφανέστατο, τσεκουράτο, δε διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και είμαι σίγουρος πως, αν και απευθύνεται σε παιδιά από 12 ετών και πάνω, θα το αγαπήσουν και οι μεγαλύτεροι! Εδώ ακριβώς είναι και η ένστασή μου. Η ιστορία αφορά (μεταξύ άλλων) την αγάπη που πρέπει να δείχνουν οι γονείς στο παιδί τους όταν καταλαβαίνουν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Ο Μίλτος και η Θεοδώρα, ψάχνοντας στο παρελθόν του εξαφανισμένου κυρίου Θύμιου, ανακαλύπτουν ότι ένα από τα παιδιά του, που έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς, έκοψε κάθε δεσμό μαζί τους γιατί δεν τον αποδέχτηκαν για τις προτιμήσεις του. Η ιστορία από κει και πέρα, γεμάτη ανθρωπιά, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον, πάει σε άλλο επίπεδο, με απανωτές εκπλήξεις ώσπου να εντοπιστεί ο κύριος Θύμιος και να μάθουμε γιατί πραγματικά εξαφανίστηκε.

Προσωπικά αναρωτιέμαι αν ένα δωδεκάχρονο παιδί μιας ελληνικής οικογένειας έχει την ωριμότητα να δεχτεί αυτά που διαβάζει, τα οποία η συγγραφέας εκθέτει χωρίς δισταγμό και χωρίς χαϊδέματα: σύμφωνο συμβίωσης, οι ομοφυλόφιλοι είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις κλπ. Μήπως όμως το βιβλίο να γραφτεί ότι απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά; Οι αλήθειες και τα νοήματα που θέλει να τονίσει η συγγραφέας είναι καλοδεχούμενα και πραγματικά, έχω έναν δισταγμό όμως ως προς το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Μου άρεσε η διεισδυτική ματιά της συγγραφέως στον περιβάλλοντα χώρο της ελληνικής πραγματικότητας: η στάση των ανθρώπων που περνιούνται για Ελληναράδες και βρίζουν, αποπαίρνουν και παρενοχλούν κάθε ξένο μετανάστη δίνει την αφορμή στην κυρία Μερίκα να δείξει πόσο μεγάλο άδικο έχουν και πόσο στενό μυαλό. Επίσης, ο Μίλτος και η Θεοδώρα δε διστάζουν να σατιρίσουν και να σχολιάσουν αρνητικά την ποιότητα του βιβλίου «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι»!

Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί με έκαναν να αγαπήσω αυτό το βιβλίο και να καταλάβω ότι η παιδική λογοτεχνία για να είναι καλή δεν πρέπει να είναι παιδιάστικη αλλά αληθινή και άμεση. Τα παιδιά καλούνται να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του, τις αδικίες και τις χαρές, επομένως δε χρειάζεται να κρύβουμε ή να ωραιοποιούμε πράγματα ώστε να μεγαλώσουν σε έναν ροζ τσιχλοφουσκί κόσμο. Η τσιχλόφουσκα σκάει κάποια στιγμή. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα για την ώριμη ματιά σε ένα δύσκολα προσεγγίσιμο θέμα και υπόσχομαι να ψάξω και να διαβάσω και τα προηγούμενα βιβλία της σειράς!