Ένα βιβλίο που με μάγεψε, που χαίρομαι που τελικά το αγόρασα και το διάβασα.

Είναι η ιστορία της Μαριάμ και αναφέρεται στην γενοκτονία των Αρμενίων.

Πολύ λίγα γνώριζα για αυτό μελανό κομμάτι της ιστορίας – ένα απο τα πολλά – γεμάτο από ανθρώπινο πόνο, αδικία, αίμα, τρόμο και θάνατο.

Ένα βιβλίο για ένα θέμα, εκ πρώτης όψεως, αρκετά συνηθισμένο. Ημερολόγιο και γράμματα με κρυμμένα και ανείπωτα μυστικά...

Δεν είναι όμως καθόλου έτσι....γιατί δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, δεν είναι ούτε ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Είναι όλα μαζί.

Φανταστικοί ήρωες... σε ιστορίες που μυρίζουν αλήθεια.

Μυστικά που τελειώνοντας το βιβλίο σκέφτεσαι πως θα ήταν καλύτερα να είχαν ειπωθεί.

Τραυματικά παιδικά βιώματα που έχουν, άρωμα και μνήμη...

Ένα παράπονο που σφηνώνει στο μυαλό και τα χείλη δεν τολμούν να εκφράσουν...

Ξεριζωμοί, αποχωρισμοί, τραγικοί θάνατοι απο χέρια εχθρικά, φωτιές και αίμα, αλλά και δύναμη για μια καινούρια αρχή, για έρωτες, για όνειρα και σκέψεις για ένα χαρούμενο αύριο.

Όμως η μνήμη μένει άσβεστη και τα ήθη, τα έθιμα μεταφέρονται ατόφια απο γενιά σε γενιά...

Αλύτρωτες πατρίδες....αλύτρωτες ψυχες....

Σκηνές αληθινές και σκληρές, που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και συναισθήματα έντονα που σε πνίγουν και είναι δύσκολο πολλές φορές να συνεχίσεις το διάβασμα, αν δεν πάρεις πρώτα μια ανάσα γιατί αισθάνεσαι πως η καρδιά σου χάνει χτύπους...

Υπέροχη γραφή, έξυπνη και ευρηματική, αφού χωρίζει το παρόν με το παρελθόν σε μικρά κεφάλαια και σου επιτρέπουν να μεταπηδάς στο χρόνο και στους ήρωες χωρίς να ξεχνάς ανθρώπους και καταστάσεις ή να κουράζεσαι προσπαθώντας να γίνεις και πάλι ένα με την ιστορία τους, με λεπτομέριες που δεν κουράζουν παρά μόνο σε βοηθούν να κατανοήσεις, να μυρίσεις, να αισθανθείς τους ανθρώπους που είναι πια ξεχασμένοι, να περπατήσεις στους αγνωστους για σένα τόπους που έζησαν και τέλος να λυπηθείς που για χάρη ενός «ανείπωτου» μυστικού, η Μαριάμ, στερήθηκε την πολυπόθητη λύτρωση, πριν φύγει απο τη ζωή...

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε!

Πολύ ωραία ιστορία, καλογραμμένη, με έκανε να συγκινηθώ με τις αναφορές στη γενοκτονία που υπέστη ο λαός της Αρμενίας, με έκανε όμως και να χαμογελάσω με την αισιοδοξία και τη δύναμη αυτών των ανθρώπων, που σκόρπισαν στους πέντε ανέμους κι όμως δεν ξέχασαν ποτέ την ιστορία, τη γλώσσα, τη θρησκεία τους, τα φαγητά τους, τα ήθη και τα έθιμά τους και παλεύουν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.