Εφτά κεφάλαια, εφτά οικογένειες, εφτά παιδιά, εφτά συγγραφείς με διαφορετική γραφή, στυλ, ύφος, έμπνευση συγκροτούν αυτό το μυθιστόρημα που αφορά την ανάρρηση στην εξουσία ενός απολυταρχικού κόμματος. Οι ιθύνοντες του κόμματος απαγορεύουν το χαμόγελο, την ελεύθερη επιλογή στον τρόπο ένδυσης, την κυκλοφορία των έγχρωμων ανθρώπων και πολλά άλλα. Ειδικά οι σκηνές με την οικογένεια των εγχρώμων και την οικογένεια του παιδιού με το κουτσό πόδι που αναγκάζονται να το σκάσουν ήταν ανατριχιαστικές και μου θύμισαν άλλα δεινά της ανθρωπότητας. Οι κυβερνήτες λοιπόν πράττουν αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και επηρεάζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Ωραία γραφή, ωραία περιστατικά, πιστεύω όμως ότι δεν είναι για παιδιά 11 ετών αλλά για μεγαλύτερα. Στο βιβλίο υπάρχουν έννοιες που ένα παιδί των 11 ίσως να μην τις καταλάβει ή να μην τις εκλάβει σωστά (όπως στο κεφάλαιο με τους δυο πατεράδες που μεγαλώνουν τον υιοθετημένο γιο τους). Επίσης δε μου άρεσε που δεν υπήρξε βαθύτερη ενασχόληση με το θέμα, δηλαδή ο τίτλος λέει «Πώς φτάσαμε ως εδώ», όμως μέσα στο βιβλίο διαβάζουμε για την εκλογή του απολυταχρικού κόμματος, ενάντια στο οποίο πρέπει να κινηθούν οι ελεύθεροι και δημοκράτες πολίτες, όμως πώς φτάσαμε ως εδώ; Είναι βιβλίο για έφηβους αναγνώστες ναι, όμως μια κάποια εισαγωγή στα πράγματα, μια εικόνα που θα την αλλάξει το νέο κόμμα θα μπορούσε να είναι πιο λεπτομερής. Ωραίο τι φινάλε του βιβλίου, που δίνει πολλές σκέψεις για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων!