Καιρό είχα να διαβάσω ένα τόσο καλογραμμένο κείμενο, που να αγγίζει τα όρια της Λογοτεχνίας! Σταματούσα το διάβασμα, σε κάθε, μα κάθε παράγραφο για να σημειώσω στο τεφτέρι μου, φράση, νούμερο σελίδας όπου τη βρήκα και συναισθήματα που ένιωσα! Τελειώνοντας την ανάγνωση, κοίταξα τα χαρτιά μου: πληθώρα σελίδων σημειωμένες με δεκάδες παραγράφους, που έκρυβαν το νόημα του βιβλίου και τολμώ να πω, σου έδιναν συμβουλές για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος!!! ΤΙ ΒΙΒΛΙΟ!!! Άγγιγμα ψυχής!!!

Περισσότερα εδώ: http://bookniagr.blogspot.gr/2017/01/blog-post_3.html

Δεν μπορουσα να σταματήσω να διαβαζω..Ηταν ενα πολυ καλο βιβλιο!Το προτείνω..

Μεστός λόγος, εξαιρετική γραφή, λογοτεχνικά στοιχεία, χρήση σωστών Ελληνικών, ιδιαίτερων λέξεων, βάθος χαρακτήρων, ανατροπές δίχως υπερβολές, όλα εξηγούνται και όλα στοιχειοθετούνται με έναν τρόπο που εναλλάσσει το τραγικό με το κωμικό στοιχείο. Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ και το καλύτερο είναι πως προέρχεται από έναν άνθρωπο που τώρα μπαίνει στον χώρο. Περιμένω με αγωνία το επόμενο!

ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Βαθιά ανθρώπινο βιβλίο που σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα. Μία ιστορία ανθρωπίνων σχέσεων γεμάτη πάθη, αλήθειες, ψέματα και ανατροπές, αγάπη και ελπίδα, όπως όλα αυτά περιγράφονται στο παρακάτω απόσπασμα του βιβλίου " Παράξενη που είναι η ζωή........ Εκεί που δεν το περιμένεις φέρνει στο διάβα σου ανθρώπους ξένους που τους νιώθεις κοντινούς. Οι δρόμοι είναι ορθάνοιχτοι και οι γέφυρες χτισμένες. Κάποια πράγματα μοιάζουν τυχαία μα, αν λίγο τα καλοεξετάσεις, θα δεις πως όλα γίνονται για να περάσεις το τεστ. Και είναι πάντα η ίδια άσκηση, αυτή που χρόνια κάνεις λάθος. Σου δίνεται το θέμα κι εσύ ψάχνεις τρόπους να λύσεις το πρόβλημα, την άσκηση ζωής. Το παλεύεις αποδώ, το μετράς αποκεί, αγκομαχάς, αλλά, όταν τα κατεφέρεις, το τεστ δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ξανά. Έχεις νικήσει τη ζωή. Και κουβαλάς μαζί σου τα μαθήματα που πήρες...".

Ένα εξαιρετικο βιβλίο που σε κερδίζει αμέσως. Άμεσος λόγος, δημιουργική πλοκή, ανατρεπτική, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Η συγγραφέας έχει δουλέψει πολύ το κείμενό της, κάτι που λείπει από τη συγχρονη Ελληνική λογοτεχνία. Παρά τις δυσάρεστες καταστάσεις, ο τρόπος γραφης, που είναι εκπληκτικός και ιδιαίτερος, σου αφήνει μια γλυκιά γεύση στα χείλη σε κάθε σημείο του βιβλίου. Το λάτρεψα!

Μια ξεχωριστή ιστορία με αγάπη και διεισδυτική ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις. Μια ιστορία που τη λες ευθύγραμμη και τάσσεσαι σαφέστατα κατά της εγωίστριας πρωταγωνίστριας που παράτησε άντρα και παιδί κι εξαφανίστηκε πριν από τριάντα εφτά χρόνια. Η συγγραφέας όμως δεν έχει μονοδιάστατη γραφή. Σε παρασύρει στην ιστορία της, σου εμφανίζει τους χαρακτήρες όπως θέλει και από τη μέση και μετά σου τους πετά γυμνούς μπροστά σου και συντετριμμένους από το βάρος ανομολόγητων μυστικών που οδήγησαν σε πράξεις αρχικά παράλογες και αναίτιες.

Η Έρρικα Όλσεν, βορειοευρωπαία στην καταγωγή, φτάνει στα Κύθηρα για διακοπές, καλεσμένη της κολλητής της φίλης, Βάσως, και γνωρίζει τον έρωτα στα μάτια του Πέτρου. Μετά τον γάμο και το πρώτο τους παιδί, τον Δημήτρη, η Έρρικα εξαφανίζεται στιγματίζοντας για πάντα τη ζωή της οικογένειάς της στο νησί. Η Βάσω, κρυφά ερωτευμένη με τον Πέτρο, θα σταθεί σα μάνα δίπλα στους δύο άντρες, προσδοκώντας κάποια στιγμή να βρει τον τρόπο να τρυπώσει στην καρδιά του Πέτρου. Χρόνια μετά ο Δημήτρης έχει γίνει καταξιωμένος φωτογράφος και δέχεται πρόταση από τη μυστηριώδη διάσημη χορεύτρια Τζέιν Καρνόφσκι να τη φωτογραφίσει στην Επίδαυρο μετά την παράστασή της αλλά και στα Κύθηρα! Ποια είναι η Τζέιν Καρνόφσκι και γιατί θέλει τόσο πολύ να μεταβεί στα Κύθηρα; Ποιο μυστικό τη συνδέει με την οικογένεια του Πέτρου και τη Δημήτρη; Τι αποκαλύψεις θα γίνουν; Πόσο πολύ θα αναστατωθεί η ζωή των πρωταγωνιστών;

Μου άρεσε πολύ το στυλ της συγγραφέως. Γρήγορη γραφή, κινηματογραφικοί διάλογοι, ωραίες περιγραφές, πολύ ωραία σκιαγράφηση χαρακτήρων και ειδικά των γυναικών, ακόμη και οι δευτεραγωνίστριες έχουν τον ρόλο τους στο κείμενο και την προσωπικότητά τους. Η συγγραφέας αγάπησε τους χαρακτήρες της και τους έντυσε με σκέψεις και συναισθήματα καθημερινά, αναγνώρισα συμπεριφορές και καταστάσεις που έχω βιώσει κατά καιρούς. Ωραίος ο τρόπος χειρισμού της πλοκής και η αγωνία που δημιουργείται γύρω από το γράμμα που άφησε πίσω της η Έρρικα στη Βάσω, παγιδεύοντάς την σε όρκο σιωπής τόσα χρόνια, να κουβαλάει ένα βάρος ασήκωτο. Τι γράφει αυτό το γράμμα; Γιατί πραγματικά έφυγε η Έρρικα τότε; Ήταν τόσο άκαρδη και σκληρή κι εγωίστρια ή υπήρξε κάτι άλλο, κάτι απρόσμενο που δεν το χωράει ανθρώπινος νους; Τελικά πόσο υπεύθυνοι είναι οι άνθρωποι για τις πράξεις τους;

Μεστό, αληθινό, ανθρώπινο, τραγικό, με ανατροπές κι ελπίδες, το Σιωπή σαν όρκος είναι ένα μυθιστόρημα που θα προβληματίσει τον αναγνώστη για το πόσο ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του τη μοίρα του και πόσο λάθος αποδεικνύεται αυτή η άποψη έτσι κι η μοίρα πάρει το πάνω χέρι. Καλειδοσκόπιο χαρακτήρων που κινούνται γύρω από τη μυστηριώδη εγκατάλειψη σα σε παρατημένο γαϊτανάκι και κάθε στροφή γίνεται όλο και πιο γρήγορη, οδηγώντας στην τελική αποκάλυψη και τις συνέπειές της χωρίς αερόσακο!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Παράξενο πράγμα οι συμπτώσεις. Κάποιοι τις ονομάζουν μοίρα, άλλοι κάρμα ή πεπρωμένο. Σημασία έχει ότι η ζωή κάνει κύκλους κι άνθρωποι από χρόνια χαμένοι ξαναβρίσκονται και προχωρούν από κει όπου είχαν σταματήσει. Μα δεν ισχύει για όλους τους κύκλους αυτό. Αν δεν είναι ομόκεντροι, αν τα όνειρα δεν αγκαλιάζονται, τίποτα δεν αλλάζει...Όμως αυτά που συνειδητά κάνεις κι έχουν συνέπειες είναι ελεύθερη βούληση. Τα λάθη σου λοιπόν μην τα λες μοίρα, επιλογές να τα λες, για να μπορείς να τ’ αφήσεις πίσω σου προτού σε τιμωρήσουν. Και προτού τιμωρήσουν κι άλλους» (σελ. 158).

«Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το αιμοστατικό. Εκεί που αιμορραγείς, έρχεται το φιλί και η αγκαλιά να σε ισορροπήσουν. Μα συχνά συμβαίνει και το αντίθετο. Άμα ανοίγεις την πόρτα διάπλατα στο συναίσθημα και λες περάστε, φτάνει η μέρα που στο σαλόνι σου κάθεται ένας ξένος» (σελ. 224).

«Τίποτα δε γίνεται μάταια στη ζωή. Οτιδήποτε συμβαίνει μας μεταμορφώνει σε αυτό που οφείλουμε να είμαστε. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Και αν στην πορεία χάνονται πρόσωπα που αγαπήσαμε φωνάζοντας με κραυγαλέες πράξεις πως δεν αντέχουν τη μεταμόρφωση, είναι επειδή δε μας αγάπησαν το ίδιο δυνατά. Ανισόρροπη ισορροπία. Ώσπου έρχονται νέα πρόσωπα, που βαδίζουν στο πλάι μας έτσι απλά, όπως βράζει το νερό στο μπρίκι» (σελ. 279-280).

«Άκου λοιπόν τη διαφορά ανάμεσα στο γαζί και το τρύπωμα. Το τρύπωμα αφήνει αέρα, μπάζει κόσμο μέσα, γινόμαστε πολλλοί, καταλαβαίνεις; Αντιθέτως, το γαζί τσιτώνει τόσο πολύ το ύφασμα, που δεν χωράει ούτε κλωστούλα να περάσει. Άμα λοιπόν σου τελειώνει ο έρωτας, να πεις πως ήταν τρύπωμα και να πας παρακάτω. Και να μην πιεις, ούτε να μεθύσεις. Κράτα τον πόνο σου για έναν έρωτα που θα σε γαζώσει, για έναν έρωτα σαν τον δικό μας...» (σελ. 296).