Το τρίτο μυθιστόρημα του Γιώργου Μπιλικά, με τίτλο Al-Andalus, μετά από τις μεταφυσικές αναζητήσεις των δύο προηγούμενων μυθιστορημάτων του, μεταφέρει τον αναγνώστη σε ένα χωροχρονικό ταξίδι και σε σφαίρες ιστορικές που υπήρξαν αλλά και σε άλλες που ίσως να υπάρξουν στο μέλλον. Στις σελίδες του παρελαύνουν ιππότες με πανοπλίες, άλογα και αγώνες, χάνια, χρώματα θερμά του μεσογειακού νότου, με ανατολικές επιδράσεις στην αισθητική και στις συνήθειες, σε ένα χωνευτήρι πολιτισμών, σε ένα σταυροδρόμι συνάντησης της Δύσης με την Ανατολή, ακόμα και με χρώμα ελληνικό από το νησί της Κίρκης στο μακρινό μέλλον του 3014 μ.Χ. Κεντρικός ήρωας είναι πάντα ο Ορφέας, που αναπτύσσει στον αναγνώστη, αφορμή των νέων περιπετειών του, συλλογισμούς απορρέοντες από τις ιστορικές του ανακαλύψεις, τις μυθολογικές του γνώσεις όπως τις συνδέει κριτικά με το παρόν του, τις μεταφυσικές και φιλοσοφικές του αναζητήσεις επιπλέον, φιλτραρισμένους με χιούμορ και με το χαρακτηριστικό και οικείο στον αναγνώστη και των άλλων βιβλίων του συγγραφέα ύφος του ήρωα.

Στο Al-Andalus βλέπουμε, εκτός των άλλων, τι γίνεται όταν η τεχνολογία μεταφέρεται στο 940 μ.Χ. στην Κόρδοβα, την εποχή της Reconquista, τότε που μεσουρανούσε ο Χαλίφης Αμπντ-Αλ-Ραχμάν Γ’. Ο Ορφέας βρίσκεται και πάλι εν μέσω μίας περιπλάνησης, σαν άλλος ένας τροβαδούρος ιππότης, στην περίπτωσή του, έχοντας, όμως, διαρκώς αγκιστρωμένη τη σκέψη του στον Οδυσσέα ως νοερό εφαλτήριο, καθώς ψάχνει τη Λύρα, την οποία του έκλεψε ο Χαλίφης. Τελικά, με τη βοήθεια της μάγισσας Κίρκης, ανακαλύπτει στην πορεία και τη χαμένη Ευρυδίκη, την οποία πάντα ελπίζει και πιστεύει πως θα ξανασυναντήσει. Αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση η απόκτηση των όσων επιθυμεί, σε έναν ξένο τόπο, δίχως ταυτότητα και όντας ο Κανένας. Πασχίζοντας να γίνει κάποιος, επομένως, ώστε να διεκδικήσει ό,τι θεωρεί πως του ανήκει, καλύπτει μέσα σε μερικές εβδομάδες το κενό για όσα εκ των πραγμάτων αγνοεί, από την εποχή του (Αρχαιότητα) έως και το 3014 μ.Χ., με τρόπο μαγικό. Έτσι γίνεται, λοιπόν, ιππότης, τραγουδάει live Rock συναυλία για το Χαλίφη και τους Μαυριτανούς, και άλλα πολλά, προκειμένου να ξεγελάσει τον «Άδη» −ο Χαλίφης εδώ−, με μία ρομαντική αρπαγή! Θα τα καταφέρει άραγε;

 Ο συγγραφέας «παίζει» με αξίες, μεγέθη, συναισθήματα και πραγματικότητες, όπως είναι ο χρόνος, η αγάπη, ο θάνατος και η εσωτερική εξέλιξη, και αναφέρεται στα βήματα που κάνει ή δεν κάνει κάποιος, για να φτάσει σε μία, κατά το δυνατόν, προσωπική ολοκλήρωση. Ας δούμε κάποια σημεία του βιβλίου:

«[...] δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή αποτυχημένες σχέσεις [...] Ο σκοπός της ζωής και των σχέσεων δεν μπορεί να είναι άλλος από την εξέλιξη, την ανάπτυξη και την κατανόηση της πληρότητας του εαυτού μας. Η εξέλιξη τείνει από το εγώ στο εμείς [...] στην αγάπη και την αληθινή επικοινωνία. Το να νιώσουμε, να κατανοήσουμε και να βιώσουμε την αγάπη είναι [...] ο τελικός και υψηλότερος σκοπός κάθε σχέσης. Δεν μπορούμε να διαβούμε αυτόν το δρόμο της ανάπτυξης χωρίς να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να παίρνουμε τα μαθήματά μας. Κάθε σχέση είναι μία θαυμάσια ευκαιρία για να συνεργαστεί κάποιος, με σκοπό να κατανοήσει τον εαυτό του και να εξαγνίσει τις εγωιστικές του τάσεις. Κάθε σχέση μάς προσφέρει δυνατότητες για να μάθουμε τη θυσία και τη συνεργασία [...] όσο πιο δύσκολη είναι η σχέση, τόσες περισσότερες είναι και οι ευκαιρίες για μάθηση»[1].

«Κάθε χωρισμός είναι μια ευκαιρία και μια πρόκληση να μάθουμε να απελευθερώνουμε τον εαυτό μας και τον άλλον. Να μάθουμε να κατανοούμε, να συγχωρούμε και να μαθαίνουμε ότι μέσα σε κάθε τέλος υπάρχουν οι σπόροι για μια καινούρια αρχή. Η ελιά είναι ένας θαυμάσιος καρπός, αλλά, για να βγει το πολύτιμο λάδι, πρέπει να τριφτεί, να πιεστεί, να συνθλιβεί. Μόνο μέσα από την τριβή με την απώλεια και τον πόνο, την επαφή με το θάνατο –κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος−, με την έννοια ότι τελειώνει μία φάση της ζωής μας, βγαίνει το πολύτιμο λάδι της εμπειρίας της ζωής. Όσο αναπτυσσόμαστε, τόσο καλύτερα κατανοούμε τον εαυτό μας»[2].

«Το “ΜΑΖΙ” είναι η πιο δύσκολη λέξη σε όλες τις γλώσσες του κόσμου»[3].

«Νέκυια θα πει... Να ζεις τη ζωή σου ολόκληρη και να στοχάζεσαι... Να γνωρίζεις ότι η ζωή σου είναι η προέκταση της φαντασίας σου... Να είναι η ζωή σου το Πλοίο που ταξιδεύει στον Ωκεανό του Χρόνου, αλλά να μη σε ενδιαφέρει ο Χρόνος... Να έχεις τη δύναμη να μπαίνεις μέσα στην ψυχή σου και να βλέπεις όλους τους ισοβίτες κατάδικους που κρύβεις μέσα της... [...] Να αγνοείς τους ανόητους που σε περιτριγυρίζουν, όχι από εγωιστικό πείσμα, αλλά από υποχρέωση και συνέπεια προς τον εαυτό σου για το επίπεδο στο οποίο οφείλεις να τον έχεις... Νέκυια θα πει... Να βάλεις στο ποτήρι σου το χυμό της ύπαρξής σου και να τον ανακατέψεις με τη σωστή δόση του χυμού της ανυπαρξίας σου, για να φτιάξεις το χυμό της ζωής... Να ζεις με όλη της τη μεγαλοπρέπεια την ένταση της ένωσης με την Αγαπημένη...»[4].

«Έρωτας είναι η τέχνη τού να φεύγεις, αλλά να φεύγεις έτσι, που ο πόνος που θα νιώθεις να σε σφάζει χίλιες φορές περισσότερο από τον πόνο που σφάζει το σύντροφο που αφήνεις. Αν ο σύντροφός σου πονάει μια φορά, εσύ να πονάς χίλιες. Ο Έρωτας είναι Γνώση, Ευγένεια και Αρχοντιά»[5].

 Ιουλία Λυμπεροπούλου