Απάντηση στην "Πυραμίδα ‘67"
Αποσταγμένη απ’ τα 498 σωζόμενα γράμματα της μάνας του Ρένου στο στρατιώτη γιό της (μαζί και με τις σημειώσεις του ιδίου του Ρένου ανάμεσα στις γραμμές τους) αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία πως νοιώθαν οι άνθρωποι των μετόπισθεν, μα και μια δεύτερη ανάγνωση, στην ουσία, του σημαντικώτερου βιβλίου του Εμφυλίου απ’ τον ίδιο τον συγγραφέα του, με ταυτόχρονη επαναξιολόγηση πλείστων προσδιοριστικών γεγονότων, που απέκτησαν για κεινον όλως άλλη σημασία στα χρόνια που πέρασαν. Φλογερή ποίηση καρδιάς, άμεσα εκφραζόμενη στην πιο κοντινή της καρδιά που κινδυνεύει θανάσιμα, στο παιδί της, μιλάει ολόισα στις καρδιές και των πιο απλών, και των αγραμμάτων.

Η Δίνη
Μιά αφήγηση δρόμου απ’ τη Γερμανία ίσαμε την Ελλάδα μες στα χιονισμένα Βαλκάνια γίνεται αφορμή γι’ αλλεπάλληλες χρονικές μετατοπίσεις μιας μονόλιθης συνείδησης απ’ το χτες του Εμφυλίου στο σήμερα της "ειρήνης", που λειτουργεί αδιάσπαστη, πυρετικά, και τούτο, αντί να’ ναι φορτικό είν’ αποφορτιστικό του δέκτη, σαν ξανάσασμα, πώς: "αχ, ναί! Πράγματι έτσι είναι! Πες τα καρδιά μου να ξεθυμάνεις, χωρίς να νοιάζεσαι που δεν υπάρχει κανείς και τίποτε που τιμωρεί και νοιάζεται για μας από ψηλά, δεν υπάρχουμε παρά εμείς, ο καθένας, κ’ η αλήθεια μας! Όποιοι είμαστε, όχι άλλοι! Αυθεντικοί!"