Ένας χείμαρρος αναμνήσεων κατακλύζει τη Νέλλη, την ώρα ακριβώς που λέει το στερνό αντίο στη μητέρα της. Μια θάλασσα από δάκρυα την παίρνει και την ταξιδεύει σε περασμένους χρόνους, τότε που η γλυκιά της μάνα η Σάντρα, κρατώντας τα δυο της χέρια σφικτά, της μιλούσε για την ιστορία της ζωής της από τον καιρό ακόμη που ήταν παιδάκι. Τίποτα δεν είχε ξεχάσει η Νέλλη, και πάντα θυμόταν με πικρία όσα της είχε εξομολογηθεί η μητέρα της. Καθισμένη στο στασίδι της εκκλησίας, σαν παλιά ταινία περνούν από το μυαλό της ότι έζησε η ίδια, αλλά και αυτά που μπορεί να μην είχε προσωπικές μνήμες, όμως ήταν τόσο ζωντανά μέσα της, μόνο από τις αφηγήσεις. Μια ιστορία ορφάνιας, φτώχειας, έρωτα, αξιοπρέπειας. Μια ιστορία που άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της έναν αιώνα πριν, για να καταλήξει να κοπεί το νήμα στο τέλος της δεκαετίας του 2000. Μια ιστορία σαν παραμύθι, με αληθινούς ήρωες, και αληθινά γεγονότα.