Διατί, λοιπόν, ηττήθη ο ποιητής; Διατί παρεδόθη εις την διάκρισιν της εποχής; Ας μη του ζητάμε περισσότερα από ό,τι ημπορεί να δώση. Διότι και όταν ποζάρη ως ήρως, σπανίως είναι πολεμιστής. Τα όπλα της εποχής ήσαν ακαταμάχητα: η χίμαιρα και η δεσιδαιμονία. Και η μόδα είναι η αδυναμία του ποιητού....
Μόνος έσυρε την αυλαίαν καλύπτων τους ορίζοντας που εστάθησαν των υψηλών συλλήψεων αι πηγαί. Και έγινε το ανθρώπινον γεγονός, το πολύ ανθρώπινον, μοναδική μέριμνα του στίχου. Η ιστορία, εις το εξής, είναι γνωστή.
Κατά τα λεγόμενα του μακαρίτη Κώστα Ρικάκη, φίλου και συμφοιτητή του Καρμίρη, ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης, Καθηγητής της Νομικής, κεφαλή των Ακτινών και, επιπλέον, καλός γνώστης της μεγάλης λογοτεχνίας, άκουγε σκιρτώντας τον Καρμίρη να του διαβάζει τα χειρόγραφα του δοκιμίου. Δικαιολογημένο σκίρτημα. Στο περιοδικό είχαν δημοσιευτεί κριτικά και θεωρητικά κείμενα για τη λογοτεχνία, την ελληνική και την ξένη, αλλά το δοκίμιο του Καρμίρη ήταν rara vis για τις Ακτίνες. [...]
Ως τώρα δεν έτυχε ούτε μια φορά να συναντήσω κάποια μνεία του δοκιμίου και χαίρομαι που το Φρέαρ ανασύρει από βυθούς λήθης ένα καταποντισμένο γραφτό, που έμεινε δίχως συνέχεια αλλά δεν πρέπει να χαθεί.