"Άνοιξα την πόρτα της σουίτας. Ο Αντόνιο δεν είχε κλείσει τις δίφυλλες πόρτες ανάμεσα στα σαλόνια μας, κι είδα μια σχισμή φως κάτω από την πόρτα της κάμαράς του. Έκανα ένα βήμα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο κι έκλεισα σιγά την πόρτα πίσω μου. Είδα το σακάκι πάνω στην πολυθρόνα, πήρα το πορτοφόλι και ξανάβαλα τη φωτογραφία στη θέση της και το σακάκι στην πολυθρόνα. Και τότε, ακούω:

Το τρίξιμο του κρεβατιού, τη ζωική και ρυθμική οιμωγή του σομιέ, τη φωνή μιας γυναίκας που μου είναι άγνωστη, τη φωνή της Ιρέν, μια φωνή που βογκάει, που πνίγει μια κραυγή αλλά μετά δεν μπορεί να την κρατήσει άλλο μέσα της, σαν κραυγή πόνου, κι ύστερα μια μπάσα ανδρική φωνή, αγνώριστη, που ψιθυρίζει τεράστιες λέξεις, λέξεις των στιγμών εκείνων που κανείς ποτέ δε θα \'πρεπε ν\' ακούει, που ούτε μπορώ να τις μεταγράψω εδώ.

Μένω εκεί, όρθιος, άλαλος, κεραυνοβολημένος, είμαι ο φαντάρος που τρεκλίζει, ακόμα όρθιος, ο φαντάρος που τον έχει ξεκοιλιάσει μια οβίδα, που δεν έχει καταλάβει ακόμα πως είναι νεκρός".


Το "W" είναι μία γραμμή τραμ στη Λισαβόνα που έπαιρνε ο Αντόνιο όταν ήταν παιδί για να πάει στο σχολείο. Μετά από δέκα χρόνια απουσίας, ο Αντόνιο επιστρέφει στη Λισαβόνα ως φωτογράφος και συναντά τον Βενσάν με το οποίον θα συνεργαστεί για ένα άρθρο της εφημερίδας στην οποία εργάζονται και οι δύο. Όταν ήταν ακόμα παιδί, ο Αντόνιο είχε συναντήσει ένα κορίτσι, την Πάτα, με την οποία είχε ζήσει τον μυθικό και αμάραντο έρωτα της πρώτης του νιότης, ένα όνειρο που κατέρρευσε, θύμα των πραγματικών συνθηκών της ζωής.

Ο Βενσάν, για τους δικούς του κρυφούς λόγους, θέλει να ξαναβρεί την Πάτα, να γιατρέψει την ανοιχτή πληγή στην ψυχή του Αντόνιο κι έτσι να μπορέσει να κλείσει και τις δικές του ερωτικές πληγές. Αν όμως τα τραμ κινούνται πάνω σε ράγες, οι ζωές των ανθρώπων συνηθίζουν να εκτροχιάζονται και να παίρνουν αναπάντεχη τροπή...