Ένας κόσμος θορυβώδης, απαιτητικός, αλλά και μονότονος. Κουραστικός, με ευχάριστες παρόλα αυτά στιγμές. Βουβός κάποτε και θλιμμένος, γιατί ποιος είναι αυτός που δεν τον κυριεύουν τα αισθήματα, ειδικά όταν η μοναξιά σου χτυπάει την πόρτα; Με λίγα λόγια, ένας κόσμος ζωντανός και γεμάτος. Από καλά, άσχημα, αλλά και βαρετά. Αυτός είναι ο κόσμος του Έκτορα.

Από την άλλη, ένας κόσμος άδειος. Στεγνός. Αφύσικος. Μοναχικός. Επικίνδυνος. Ένας κόσμος που αν και άδειος, ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε σου βήμα και ο τρόμος σε κατακλύζει. Ένας κόσμος που αγγίζει τα όρια της παράνοιας, ακριβώς επειδή τον ζεις μόνος σου. Και αυτός ο κόσμος είναι του Έκτορα.

Όχι, δεν πρόκειται για μια διχασμένη προσωπικότητα, ο Έκτορας δεν είναι ψυχικά ασταθής. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι απείρως χειρότερο. Ο Έκτορας με κάποιο δαιμονικό τρόπο, αποτέλεσμα μιας σατανικής πλεκτάνης, ζει σε δύο παράλληλους κόσμους. Ακροβατεί ανάμεσα στη λογική του κανονικού και την παράνοια του παράλληλου. Μέρα με τη μέρα, ο δεύτερος κόσμος, τον τρελαίνει και τον κάνει ν’ αναρωτιέται αν είναι πραγματικότητα αυτό που ζει ή μια ψευδαίσθηση που τον οδηγεί στην τρέλα. Μέσα στην ίδια πόλη που ζει, γνωρίζει μια άλλη πλευρά. Μια πόλη που μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί από πολλές εποχές μαζί, μια πόλη με έναν μόνο κάτοικο. Αυτόν. Ένας περιπλανώμενος σε μια πόλη – φάντασμα. Ψάχνει τον λόγο που βρίσκεται εκεί. Προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο άλυτο.

Η Ισμήνη θα εμφανιστεί σε αυτό τον κόσμο για να του λύσει απορίες, αλλά και να του δημιουργήσει μεγαλύτερα ερωτηματικά. Ο Έκτορας θα θελήσει να την σώσει και έτσι στον κανονικό του κόσμο, ψάχνει τη σύνδεση. Και δυστυχώς για όλους την βρίσκει. Η αποστολή του τώρα πια είναι ξεκάθαρη. Και η αποτυχία του δεδομένη. Ή μήπως όχι; Ή μήπως τελικά ναι;

Οι “Σκοτεινές Μέρες” του Μάριου Δημητριάδη είναι αυτό ακριβώς και τίποτα λιγότερο. Σκοτεινές. Μαύρες. Παρανοϊκές. Ο Μάριος Δημητριάδης είναι ένας συγγραφέας που ξέρει να γράφει τρόμο. Τον νιώθεις στο πετσί σου σε κάθε σου βήμα σε αυτόν τον ασύλληπτο κόσμο. Και λέω στο πετσί σου, επειδή ο συγγραφέας γνωρίζει καλά πως να σε βάλει μέσα στο βιβλίο του, να ζεις τη ζωή του ήρωα και κατά συνέπεια να νιώθεις όλα όσα αισθάνεται. Φορτώνει τον ήρωά του και με την δική μας αγωνία, με τους δικούς μας φόβους. Έχει μια μοναδική ικανότητα να φορτίζει τον αναγνώστη και να τον κάνει να ζει την κάθε στγμή.

Ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες σε κάθε του σελίδα. Ένα βιβλίο με το μυρωδάτο άρωμα του καφέ που στάζει στην καφετιέρα, αλλά και τη δυσοσμία που πνίγει τον ήρωα στον παράλληλο κόσμο. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα που να μην το νιώσεις, κανένας δρόμος που περπατά ο ήρωας και να μην είσαι εκεί. Δίπλα του, μαζί του.

Τρέχεις να ξεφύγεις από διώκτες, κοιμάσαι δίχως να ξέρεις που θα ξυπνήσεις το πρωί, τρέμεις από τον φόβο σου όταν ψίθυροι μέσα στο σκοτάδι φωνάζουν το όνομά σου χωρίς να βλέπεις κανέναν, αλλά δεν θέλεις ν’ αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου για ένα λόγο. Είσαι ήδη μέσα σε αυτό. Μέχρι να τελειώσει η περιπέτεια του Έκτορα, δεν υπάρχει τρόπος να δραπετεύσεις από την ιστορία και δεν θέλεις κιόλας. Η γραφή του Μάριου Δημητριάδη ξέρει να σ’ αιχμαλωτίζει. Οι εικόνες του σε ταξιδεύουν. Οι λέξεις σε καλούν να τις ακολουθήσεις. Όλα αυτά σε ένα βιβλίο που κάνει περήφανη τη λογοτεχνία τρόμου.

Τελειώνοντας την ανάγνωση, μια καταιγίδα πρωταγωνιστεί, η οποία δεν θα μπορούσε παρά να σου αφήσει την αίσθηση της μπόρας. Δυνατή και απειλητική, σε κάνει να θέλεις να προφυλαχθείς. Ο ήλιος έχει κρυφτεί για τα καλά και όλα πια προμηνύουν πως αυτό που πρόκειται ν’ ακολουθήσει δεν είναι τίποτα άλλο, πέρα από “Σκοτεινές Μέρες”…

Παρα πολυ καλο βιβλιο. Με πλουσια πλοκη και αγωνια. Αναμενω την συνεχεια του με μεγαλα χαρα κ λαχταρα. Το προτεινω ανεπιφυλακτα