Δεν ξέρω γιατί δεν αγάπησα αυτό το βιβλίο. Οι ιστορίες είναι πρωτότυπες, η ατμόσφαιρα της εποχής παραστατικότατη, οι εκπλήξεις και η εξέλιξη των χαρακτήρων δε λείπουν, οπότε τι έφταιγε; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι υπάρχει ΠΟΛΛΗ λεπτομέρεια για την εποχή, για τα κοινωνικά γεγονότα, για την καθημερινότητα των χαρακτήρων, για τα ιστορικά γεγονότα που υπάρχουν ως τοιχογραφία της ιστορίας. Από τις λεπτομέρειες των όπλων, των δρόμων, των εργοστασίων, των ρούχων, της νοοτροπίας και της κουλτούρας των κομμουνιστών που θέλουν να αλλάξουν τη χώρα που τους φιλοξενεί, των αστυνομικών που ζουν με μισθούς πείνας σε ένα περιβάλλον που ολοένα ακριβαίνει, των κατασκόπων και των τρομοκρατών, όλα αυτά ήρθαν και μπούκωσαν κατ’ εμέ την πλοκή και δυσκολεύτηκα να την παρακολουθήσω.

Εξαιρετική η έρευνα του συγγραφέα, δεν άφησε τίποτα ατεκμηρίωτο και ασχολίαστο, όλα άψογα τοποθετημένα στη σωστή σειρά κι όμως όλο αυτό με κούρασε. Κρίμα, γιατί ο μεν Ντάνι Κόφλιν ήταν πολύ καλά δομημένος και χάραξε μια πρωτότυπη και αληθοφανέστατη πορεία, ο δε Λούθερ Λόρενς έζησε μια οδύσσεια της εποχής, έγχρωμος σε έναν κόσμο όπου οι έγχρωμοι είναι εχθροί, με τη δική του προσωπική ιστορία και τα δικά του λάθη. Ως προς τον Μπέιμπ Ρουθ, τον γνωστό αστέρα του μπέιζμπολ των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1920, ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί υπήρξε καν ως χαρακτήρας στο βιβλίο. Για να δώσει αληθοφάνεια; Για να προστεθεί άλλο ένα λιθαράκι στα μικρά περιστατικά που τυλίγουν την κυρίως πλοκή;

Αν σκεφτεί κανείς ότι το βιβλίο ξεκινάει με έναν αγώνα μπέιζμπολ, τον οποίο ο συγγραφέας καταγράφει διεξοδικά, με την ορολογία του, τη συμπεριφορά των παικτών κλπ., ένα παιχνίδι που στην ελληνική αθλητική πραγματικότητα δε λέει τίποτε απολύτως, λογικό ήταν να μη με κρατήσει εξαρχής. Σίγουρα αξίζει μια ευκαιρία, αξίζει μια ματιά, ίσως κάποιος άλλος αγαπήσει ακριβώς αυτό το λεπτοδουλεμένο ιστορικό φόντο, εμένα όμως δε με κράτησε. Ένα μειονέκτημα ακόμη είναι και το βαρύ χαρτί που επέλεξε ο Κέδρος να τυπώσει το μυθιστόρημα, κάτι που έκανε το βιβλίο ασήκωτο!