Σήμερα θα παρουσιάσω, κατ’ εξαίρεση, ένα μυθιστόρημα που στάλθηκε από έναν καλό φίλο, προς ανάγνωση και σκέψη. Δεν αποτέλεσε δική μου επιλογή από το ράφι του βιβλιοπωλείου αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την αξία του, αντίθετα ενισχύσει την παρουσίαση αφού μου κίνησε το ενδιαφέρον, να το διαβάσω και να αναφερθώ σε αυτό..

Ο «Αγαπημένος ήρωας των παιδιών» είναι η πρώτη συγγραφική δουλειά του δημιουργού του, από όσο γνωρίζω. Αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια να μεταφέρει στο χαρτί την ατμόσφαιρα των ταινιών με κατά συρροή δολοφόνους σαν το Seven και ταυτόχρονα να γίνει ένα χρονικό μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, όπως η Ελληνική, του Μνημονίου. Ως εδώ, θα έλεγα ότι έχει πετύχει το σκοπό του. Η κεντρική ιδέα, των παιδιών που εξαφανίζονται και βρίσκονται νεκρά με βγαλμένα μάτια, συνδυάζεται, με την άνοδο ενός νεαρού ποδοσφαιριστή από τα Γρεβενά στον Πειραιά και την βουτιά του στον κόσμο της δόξας. Γρήγορα αυτοκίνητα, σχέση με μαζορέτες του Ολυμπιακού, επισκέψεις σε πορνεία, μπαρ και μια αναμενόμενη μεταγραφή στον Ολυμπιακό, κάνουν το σενάριο ρεαλιστικό. Ταυτόχρονα σε αντίθεση με τα έντονα χρώματα της ζωής του ποδοσφαιριστή, έχουμε μια κοινωνία σε αποσύνθεση. Φτώχεια, άστεγοι, αυτοκτονίες, πρόεδροι ομάδων που ξεκίνησαν από το πουθενά και ξοδεύουν μαύρο χρήμα, πολιτικοί διεφθαρμένοι κλεισμένοι σε μια βουλή που περιτριγυρίζουν διαδηλωτές με δίκια αιτήματα.

Αν και σχηματικός στις περιγραφές του ο Γεωργάκης, λειτουργεί έντονα με το μοντέλο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, στις περιγραφές χαρακτήρων. Άσπρο, μαύρο, φτώχεια, λαϊκά στρώματα vs πλούτος, Βόρεια προάστια, εμπόριο=παράνομο κέρδος, Ολυμπιακός η ομάδα της Ελλάδας και του λιμανιού, η προσέγγιση του αν και έξυπνη, σε σημεία, γίνεται προβληματική σαν να διαβάζω φυλλάδιο για την καπιταλιστική κοινωνία του κέρδους.

Η επιλογή του να εισάγει στοιχεία μεταφυσικού, με την νεαρή κοπέλα που ζωγραφίζει και τον πίνακα του Μίκυ Μάους, είναι έξυπνη και ενισχύει την πρωτοτυπία της γραφής του. Από την άλλη, η σύγκρουση μέσω των νεανικών παραστάσεων του κεντρικού ήρωα σε θεματικό, πολιτιστικό επίπεδο του Μικρού ήρωα, που διαπαιδαγώγησε τον Κώστα Κ. Με τον «Ιμπεριαλιστή «Μίκυ Μάους, προκαλεί τρόμο σε φίλους των κόμικς όπως εγώ, από τον σοβινισμό που περιέχει. Το βιβλίο με την μέθοδο της αναδρομής μέσω μιας τηλεοπτικής εκπομπής που ο Κώστας Κ. Ο Κωστής, για όλους τους άλλους, το λαϊκό παιδί, με το πείσμα και τα όνειρα. Μιλά για την ιστορία που σημάδεψε την ζωή του αν και φέρελπις ποδοσφαιριστής, αναμιγνύει το αστυνομικό θρίλερ των φόνων, με το κοινωνικό μυθιστόρημα περιγράφοντας μια Ελλάδα της κρίσης, φαινόμενα όπως της πορνείας για την κάλυψη επίπλαστων αναγκών, της λατρείας των ποδοσφαιριστών αλλά και την πολιτική κατήχησης του κράτους, της επανάστασης των πολιτών απέναντι στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που την ώρα της κρίσης ζητά συγχώρεση. Παράλληλα το μεταφυσικό, με την μορφή του κακού, που αφήνει υπόνοιες ότι είναι ο ίδιος ο διάβολος που επέλεξε την Ελλάδα για να ξεσπάσει μια κόλαση επί γης, εντείνει την σύγκρουση μεταξύ του «αθώου» ποδοσφαιριστή και του οργανωμένου εγκλήματος που αντιπροσωπεύει το κακό. Η ενσωμάτωση στο βιβλίο μορφών όπως ο αστυνόμος Χάρης, ενός τμήματος που και η ίδια η αστυνομία δεν γνωρίζει, ενισχύει την σκοτεινή και υπόγεια ατμόσφαιρα αλλά αφαιρεί από τον ρεαλισμό του βιβλίου εκτός αν αγαπάτε τις θεωρίες συνωμοσίας.

Μοντέρνο στην σκέψη, με ουσιαστικά προβλήματα σε σημεία γραφής, κουράζει με τηρητορική του, πράγμα που είναι κρίμα. Γραμμένο από συγγραφέα προφανώς Ολυμπιακών αισθημάτων, προσβάλλει (άθελα του υποθέτω) επίσης τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, αλλά και της αστυνομίας, θέλοντας να δείξει το πώς ο οπαδισμός, έχει εισχωρήσει στη ζωή του Νεοέλληνα.

Η πλοκή είναι καλή και η ιδέα ενδιαφέρουσα. Σαν αστυνομικό-κοινωνικό μυθιστόρημα, θα εντυπωσιάσει με την περιγραφή μίας Αθήνας που έχει αρκετά σημεία με την πραγματικότητα. Όμως η ξύλινη γλώσσα και η «λαϊκίστικη» και καταφανώς Ολυμπιακή προσέγγιση του συγγραφέα, με ξένισαν. Αν ο λαός, η μάζα, το πλήθος, η ομάδα του λιμανιού, αγιοποιούνται και σε κάποιο σημείο εξεγείρονται εναντίον του συστήματος, το οποίο καταστρέφουν, είναι πράγματα αποδεκτά για τον συγγραφέα, δυστυχώς, δεν είναι για μένα, όταν τίθενται ως θέσφατα, με τον τρόπο που παρουσιάζονται. Μιλάμε για μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα, στην οποία οι μόνοι που δεν φταίνε είναι ορδές αστέγων και ανέργων, κάτι σαν το «άλλοι τα έφαγαν», μια απλοποίηση του Ελληνικού κοινωνικού φαινομένου της Κρίσης.

Σαν καθαρό αστυνομικό μυθιστόρημα έχει καλά στοιχεία, αν και μετά την κατάλυση του κράτους που περιγράφει, τίθεται ένα θέμα πως ο κεντρικός ήρωας, επέζησε, σε πια Ελλάδα. Συνολικά, αν δεν έχετε θέμα με τις υπεραπλουστεύσεις, καλός Ολυμπιακός, λαϊκά παιδιά, κακοί βάζελοι, πολιτικοί, προάστια, επιχειρηματίες, μυστικές αστυνομίες, το βιβλίο είναι μια αρκετά καλή πρόταση. Αν η έντονη πολιτική χροιά δεν σας κουράζει σε ένα μυθιστόρημα, με πολύ έξυπνο θέμα, που συνδυάζει τον διάβολο έναν ανερχόμενο ποδοσφαιριστή και την εκμετάλλευση ανηλίκων έχετε στα χέρια σας μια ευχάριστη πρόταση ανάγνωσης.

http://www.rockyourlife.gr/vangelis-georgakis-o-agapimenos-iroas-ton-pedion/