Ουρές χιλιομέτρων δημιουργούνται έξω από ένα εμπορικό κέντρο εν όψει μιας ημερίδας εργασίας, όταν ξαφνικά μια Μερσεντές αρχίζει να πέφτει πάνω στο πλήθος, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολύ κόσμο. Ο ντετέκτιβ Μπιλ Χότζες δεν καταφέρνει να βρει τον ένοχο πριν τη συνταξιοδότησή του αλλά ένα χρόνο μετά το χτύπημα ο δολοφόνος τού στέλνει μια επιστολή για να τον γεμίσει τύψεις και να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία. Μόνο που η επιστολή πετυχαίνει το άκρως αντίθετο κι έτσι ξεκινάει ένα ανελέητο παιχνίδι γάτας-ποντικιού με απανωτές ανατροπές και απρόσμενες εξελίξεις.

Ο Stephen King δε χρειάζεται συστάσεις, είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα και ένα πολυπρισματικό ταλέντο. Έχει γράψει βιβλία τρόμου, θρίλερ, αστυνομικά, κοινωνικά, εκ των οποίων κάποια αρέσουν και κάποια όχι. «Ο κύριος Μερσέντες» είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας και είναι ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα, γεμάτο ένταση, εκπλήξεις και αγωνία αλλά και ολοκληρωμένους χαρακτήρες και παραστατικότατες περιγραφές. Ο συγγραφέας στήνει ολόκληρα μικρο-σκηνικά, ζωντανεύοντας εικόνες της καθημερινής αμερικανικής ζωής (αγωνία για ένα καλύτερο αύριο, ατέλειωτες ουρές απελπισμένων ανθρώπων για μόλις «1000 θέσεις εργασίας-εγγυημένες», χάζεμα μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας εφήμερες βλακείες και πολλά άλλα) με τόσο συναρπαστικό τρόπο που είναι καλοδεχούμενες γιατί με τον τρόπο τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης. Αιχμές (και πάλι) απέναντι στον μαλθακό τρόπο ζωής, στην εμπιστοσύνη που εύκολα κερδίζεις αν είσαι καπάτσος, και ανάμεσα σε αυτά κάποιες φορές πετάγονται προσωπικές σκέψεις του συγγραφέα επί παντός σχεδόν επιστητού που σε σταματούν από το διάβασμα: «Όλες οι θρησκείες λένε ψέματα. Όλες οι ηθικές επιταγές είναι πλάνες. Ακόμα και τ’ αστέρια ψευδαίσθηση είναι. Η αλήθεια είναι το σκοτάδι και το μόνο που έχει σημασία πριν διαβεί κανείς το κατώφλι του είναι η δήλωση που θα κάνει. Το πώς θα φτιάξει μια βαθιά χαρακιά στο δέρμα του κόσμου, αφήνοντας το σημάδι του. Αυτό είναι όλο κι όλο η Ιστορία: ένας ουλώδης ιστός» (σελ. 380). Και μέσα στο σκηνικό του σασπένς ξεπετάγονται σκόρπια καλολογικά στοιχεία και ιδιαίτερες παρομοιώσεις και μεταφορές: «…τούτο εδώ το χρώμα ήταν αντι-αυγινό, υγρό και ωχρό σαν το μάγουλο ανθρώπου που έχει πεθάνει εδώ και μια ολόκληρη μέρα» (σελ. 20).

Ο συνταξιούχος πλέον ντετέκτιβ Γουίλιαμ (Μπιλ) Χότζες λαμβάνει μια επιστολή από τον άνθρωπο που είχε θερίσει τον προηγούμενο χρόνο με μια κλεμμένη Μερσέντες τους ανθρώπους που περίμεναν έξω από το εμπορικό κέντρο της πόλης την Ημερίδα Εύρεσης Εργασίας. Ένας δολοφόνος που δεν κατάφερε να πιάσει ο Χότζες τώρα ξαναβγαίνει στο προσκήνιο για να καυχηθεί και να τον προκαλέσει, μιας και, όπως τον βεβαιώνει, δε θα το ξανακάνει γιατί αυτή η μία φορά ήταν υπερ-αρκετή! Ο Χότζες βρίσκει ευκαιρία να ξεφύγει από την τελματωμένη ρουτίνα μπροστά στην τηλεόραση που τον οδηγεί σε αναπόφευκτες σκέψεις αυτοκτονίας τώρα που η αδρεναλίνη του έχει πέσει στα τάρταρα κι επιπλέον η επιστολή τον έχει προσβάλει με την αλαζονεία και την υπεροψία του συντάκτη της, που του επιτίθεται και με προσωπικά υπονοούμενα για την άχαρη και ανούσια ζωή που διάγει τώρα. «Η απροκάλυπτη αλαζονεία της επιστολής του ψυχάκια τον έχει εκνευρίσει άσχημα. Αλλά, παραδέχεται, τον έχει εκνευρίσει άσχημα με καλό τρόπο. Του έχει δώσει αίσθηση του στόχου, του έχει δώσει ένα σκοπό, και μετά από τους τελευταίους λίγους μήνες, αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο» (σελ. 117).

Έτσι ξεκινάει ένα συναρπαστικό κυνήγι θηρευτή και θηράματος, μιας και γνωρίζουμε τον δολοφόνο και τη ζωή του από την αρχή του βιβλίου! Ο πρώην αστυνομικός είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει» και μια σειρά από γεγονότα τον βοηθούν να υψώσει ανάστημα και ν’ αρχίσει να προκαλεί τον δολοφόνο μέσα από την «Μπλε Ομπρέλα της Ντέμπι», ένα κοινωνικό δίκτυο όπου ενδιαφέροντες άνθρωποι ανταλλάσσουν ενδιαφέρουσες απόψεις. Όλο αυτό θα οδηγήσει τον εγκληματία στο να χάσει την ψυχραιμία και τον έλεγχο των πράξεών του. Τι θα συμβεί λοιπόν παρακάτω; Πού θα φτάσει αυτό το παιχνίδι; Με τι συνέπειες; Οι ανατροπές είναι απανωτές και οδηγούν σε μια αναπόφευκτη μετωπική σύγκρουση που την περίμενα με μεγάλη αγωνία.

Ίσως μέσα από αυτές τις δύο προσωπικότητες θέλει να τονίσει ο συγγραφέας ή πλαγίως σκιαγραφεί δύο ιδιαίτερες περιπτώσεις: τη διαλυμένη από αλκοολισμό μονογονεϊκή οικογένεια του δολοφόνου και την ελπίδα ενός παχουλού, εξηντάρη άντρα που ζει τον έρωτα με μια γυναίκα που έρχεται πολύ απαλά και ταυτόχρονα ξαφνικά στη ζωή του και μαζί προχωράνε βήμα βήμα χωρίς υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Η απάνθρωπη προσωπικότητα του δολοφόνου και οι σοκαριστικές για τον αναγνώστη σκηνές που ζει μες στο σπίτι του αντιδιαστέλλονται με τις σχετικά τρυφερές του Χότζες, μιας και λόγω της άκομψης και άχαρης εμφάνισής του αρνείται να πιστέψει πως τελικά αγαπήθηκε κι αυτό με συγκίνησε. Φυσικά και δε μιλάμε για ρομαντικές νότες αλλά για σκληρά, ωμά και ρεαλιστικά λόγια και απόψεις που συγκροτούν έτσι μια δυνατή και απόλυτα πειστική ιστορία. Η πλοκή κλιμακώνεται, η ένταση χτυπάει κόκκινο, οι ηθικές αρχές και τα διλήμματα ως προς το αν πρέπει να ενημερωθεί και επίσημα η αστυνομία (ο Πιτ Χάντλι και η Ίζαμπελ Τζέινς είναι οι ντετέκτιβ που ανέλαβαν τις υποθέσεις του Χότζες όταν εκείνος αποσύρθηκε) σκοντάφτουν στον «εγωισμό» και το πείσμα, μιας και η υπόθεση πλέον «είναι πολύ προσωπική», μπαίνουν πρωτότυποι χαρακτήρες στη ζωή του αστυνομικού, ο εγκληματίας αρχίζει να κάνει λάθη στην προσωπική του ζωή και τελικά μπαίνουμε σ’ ένα «τρενάκι τρόμου» γεγονότων που με κράτησαν με κομμένη ανάσα ως την τελική σύγκρουση μεταξύ καλού και κακού.

Με πολύ μεγάλη χαρά καλωσόρισα την πιο ανορθόδοξη παρέα επίλυσης που θα μπορούσε να συγκεντρωθεί σ’ ένα αστυνομικό βιβλίο, μιας κι εκτός από τον ντετέκτιβ Χότζες, έχουμε τον 17χρονο Τζερόμ Ρόμπινσον που είναι ιδιοφυία στους υπολογιστές, παιδί για τα θελήματα αλλά πάνω απ’ όλα φίλος του αστυνομικού και τη 44χρονη Χόλι Γκίμπνι με τα πολλά ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα και τον δικό της, ιδιόρρυθμο τρόπο σκέψης που ως άτομο προέρχεται από έναν άβουλο πατέρα και μια φορτική, αυταρχική μητέρα! «Ο Χότζες και οι νεοφώτιστοι Γουάτσον του», όπως τους αποκαλεί ο συγγραφέας, δημιουργούν μια πολύ καλή ομάδα που ανυπομονώ να απολαύσω και στα υπόλοιπα δύο βιβλία της σειράς.

«Ο κύριος Μερσέντες» είναι ένα γρήγορο, πολυεπίπεδο και γεμάτο ανατροπές αστυνομικό μυθιστόρημα, με ρεαλιστικούς χαρακτήρες, ένταση και αγωνία, καλοσχεδιασμένο και μελετημένο ως την τελευταία σελίδα. Η ψυχολογία των χαρακτήρων, ο αγώνας ενάντια στον χρόνο, τα βήματα που οδηγούν αργά αλλά σταθερά στον εντοπισμό του δολοφόνου και το τελικό σχέδιο μάχης είναι κάποια από τα θετικά χαρακτηριστικά που με κράτησαν με κομμένη ανάσα ως το τέλος.