Ο Γολγοθάς μιας Ελληνίδας να σπάσει τα ασφυκτικά δεσμά του γάμου της με τον σατράπη Άραβα σύζυγό της και ο αγώνας της να ανταμώσει ξανά με το παιδί της που πέφτει θύμα απαγωγής από τον ίδιο του τον πατέρα είναι το θέμα που διατρέχει το βιβλίο, Σαν ψίθυρος στην έρημο.

Αφήγηση καταιγιστική, απόλυτα ρεαλιστική –αυτό είναι και το «κλειδί», το πλεονέκτημα του μυθιστορήματος– και ρυθμός που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη ως την τελευταία αράδα είναι μερικά από τα συστατικά που αιχμαλωτίζουν εν πρώτοις τον αναγνώστη.

Η πρωτοπρόσωπη, γλαφυρή, χειμαρρώδης αφήγηση ξεκινά με την εξιστόρηση της ζωής της Μαργαρίτας από τη στιγμή που γνωρίζει στην Αμερική τον συνεσταλμένο Άραβα με τα εκφραστικά μάτια –αναφορά γίνεται και στα παιδικά της χρόνια– έως ότου παντρεύονται και εγκαθίστανται στη Μέση Ανατολή, τόπο καταγωγής του συζύγου. Εκεί τα πάντα αλλάζουν καθώς αυτός επηρεασμένος από τις αντιλήψεις της πουριτανικής αραβικής κοινωνίας τής αποκαλύπτει έναν διαφορετικό εαυτό. Στην αραβική κοινωνία η γυναίκα οφείλει πλήρη υποταγή στον άντρα, είναι άβουλη και ασφυκτικά περιορισμένη, εκείνος αποφασίζει για όλα, συχνότατα την κακοποιεί σωματικά και τη συνθλίβει ψυχολογικά. Η Μαργαρίτα συνηθισμένη σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτισμικό περιβάλλον νιώθει να πνίγεται και προσπαθεί να αντιδράσει. Μέρα με τη μέρα χάνει τον εαυτό της, βουλιάζει σε μια κόλαση και ο κόμπος φτάνει στο χτένι όταν ο άντρας της απαγάγει το παιδί τους. Ο αγώνας της να βρει την κόρη της παρακολουθείται καρέ καρέ, κόβει την ανάσα, συγκινεί και η προσωπική της πορεία δίνει μαθήματα θάρρους, αξιοπρέπειας, ζωής.

Παράλληλα, σε τριτοπρόσωπη αφήγηση ένας άλλος αφηγητής, σαν εξωτερικός παρατηρητής ή ίσως ο «άλλος εαυτός» της ηρωίδας αντικειμενικά, χωρίς να κρίνει, εξιστορεί τα γεγονότα και τις σκέψεις της ηρωίδας και δίνει στον αναγνώστη κάθε φορά ένα νέο στοιχείο που θα τον κρατήσει αιχμάλωτο της υπόθεσης.

Λόγος μεστός, που ρέει, φράσεις κοφτές, στακάτες που δίνουν ρυθμό στο κείμενο, γλώσσα φροντισμένη που αποπνέει φρεσκάδα, σε συνδυασμό με την ενδελεχή μελέτη των συνηθειών του αραβικού πολιτισμού σε αντιπαραβολή με αυτές των Ελλήνων και η περιγραφή του εσωτερικού κόσμου της ηρωίδας, των ψυχικών διακυμάνσεών της είναι μερικά από τα «όπλα» της Τσαντίλη για να στήσει το σκελετό του μυθιστορήματός της. Οι περιγραφές των τόπων της Ανατολής, των διάφορων τοπίων και της ερήμου μας ταξιδεύουν και μας χαλαρώνουν από την ένταση των συναισθημάτων που έχουμε εισπράξει διαβάζοντας απνευστί.

Το έργο της πρωτοεμφανιζόμενης Μαριάννας Τσαντίλη προαναγγέλλει λαμπρό μέλλον στα συγγραφικά δρώμενα.