το ποιο ωραιο και το ποιο καλογραμμενο βιβλιο που διαβασα μεσα στο 2019!μου θυμησε την παλια καλη λογοτεχνια !

Πωπω, έφαγα μερικά ξεγυρισμένα χαστούκια με αυτό το βιβλίο..... πολύ τα ευχαριστήθηκα που λένε.

Μας περιγράφει τμηματικά και χωρισμένη σε περιόδους τη ζωή και τη σχέση της Μυρσίνης και του Πανσέληνου, ξεκινώντας από τα παιδικά τους χρόνια και καταλήγοντας στα γεράματα. Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, και από τους δύο εναλλάξ, και εξιστορούν την ίδια χρονική περίοδο εκθέτοντας ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα όπως τα έζησε και εξηγώντας "το γιατί και το πώς".

Αν κάτσω να το αναλύσω σαν μυθιστόρημα είναι μια ιστορία λίγο- πολύ συνηθισμένη, την έχουμε ξαναδιαβάσει, ίσως την έχουμε ζήσει, περιστρέφεται κυρίως γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και τον πρώτο μεγάλο έρωτα που για κάποιους ανθρώπους είναι και ο πιο δυνατός, έντονος και ίσως μοναδικός στη ζωή τους. Οκ, δεν τρέχει και τίποτα.

ΟΜΩΣ.

Ταυτίστηκα τόσο πολύ με τη Μυρσίνη ρε παιδιά... στην παιδική της ηλικία είδα τα λάθη που κάνω εγώ ως μητέρα, είδα λάθη των γονιών μου στην εφηβεία μου (τα οποία σίγουρα θα κάνω και εγώ, ως γονιός καταλαβαίνω και τη λογική των γονιών της και όχι μόνο την καταπίεση τη δική της). Οι έρωτες, η ανάγκη για αγάπη, για αποδοχή, για αναγνώριση και κατανόηση από τον περίγυρο.... Οι συμβιβασμοί που αναγκάζεσαι να κάνεις, το πόσο πολύ μπορεί να συγκρούεσαι με έναν άνθρωπο λόγω διαφορετικών βιωμάτων και χαρακτήρων, η έλλειψη επικοινωνίας, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης που μπορεί να καταστρέψει σχέσεις και να δημιουργήσει παρεξηγήσεις....Βαρέθηκα να σκέφτομαι "Αχ, αυτό το έπαθα και εγώ, θυμάμαι τότε......" Και στο τέλος η λύτρωση από την καταπίεση που έρχεται μόνο όταν μάθεις καλά τον εαυτό σου και πια είσαι ελεύθερος να ζήσεις όπως θέλεις. Τεραστίων διαστάσεων χαστούκια, όχι αστεία.

Και ο Πανσέληνος... η ορφάνια, η αγάπη από τους συγγενείς, ο εγωισμός (; ) και η προσπάθεια συνεχώς να αποδείξει ότι είναι "κάποιος" και δεν υστερεί... Πόσο πολύ μπορεί να επηρεαστεί ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του αγοριού από τον πατέρα του; Από τις κοινωνικές συμβάσεις; Πόσο μετράει ο εγωισμός, γιατί πρέπει να φέρεσαι διαφορετικά από ότι αισθάνεσαι; Και στο τέλος η λύτρωση και για αυτόν, μέσω της μοναδικής διεξόδου που αγάπησε ποτέ...

Και πιο αγαπημένη φιγούρα από όλες (τις επίσης αγαπημένες υπόλοιπες φιγούρες του βιβλίου) η Θεία Ματίνα, η κατεξοχήν μητρική φιγούρα που έχουμε όλοι μέσα στο μυαλό μας για την ιδανική μητέρα.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ από όποιον κακομοίρη μπει στον κόπο να διαβάσει όλο αυτό το σεντόνι που έγραψα, το βιβλίο δεν είναι κανένα δυσκολοδιάβαστο βιβλίο ψυχολογίας. Αντίθετα, είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα στο οποίο όμως έχουν καταγραφεί με θαυμάσιο τρόπο κάποιες βασικές αρχές ψυχολογίας (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα).

Και προφανώς θα το συστήσω, θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους είτε είναι γονείς είτε είναι παιδιά.

Κρυφτό. Ας κρυφτούμε πίσω απο ξένες κουρτίνες, ας κρατήσουμε την αναπνοή μας στο ημίφως για να μη γίνουμε αντιληπτοί. Ας φανταστούμε πως κατασκοπεύουμε κάποιον που διαβάζει νύχτα με τα μάτια κουρασμένα. Πότε άραγε είναι πιο πιθανό να σβήσει το φως στο κομοδίνο του, και να αφήσει κατά μέρος ένα βαρετό βιβλίο;

Μα φυσικά όταν θα φτάσει στο τέλος ενός κεφαλαίου. Ενός κεφαλαίου που θα μοιάζει εκπληκτικά με όλα τα προηγούμενα, ίσως και με όλα τα επόμενα. Βιβλία που διακρίνονται απο άοσμες κι άυλες τριτοπρόσωπες αφηγήσεις και ήρωες δίχως πνοή, μοιάζουν με λεωφορεία που πάντα θα διαδέχονται το ένα το άλλο στις γκρίζες διαδρομές της νυχτερινής ανοίας.

«Κρυφτό». Στη θέση του αναγνώστη, αυτή τη φορά τοποθετώ πρόθυμα τον εαυτό μου. Με αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, οι δύο νύχτες που χρειάστηκα για να το τελειώσω, μεγάλωσαν κι ούτε που το κατάλαβα όταν με βρήκαν οι πρώτες πρωινές ώρες χωμένη στις σελίδες του. Μυρσίνη, Πανσέληνος κι Έρωτας.

Δύο πρωταγωνιστές, ένας ατσάλινος συνδετικός κρίκος. Παιδιά ήταν ακόμη όταν σκίρτησαν οι καρδιές, παιδιά παρέμειναν ο ένας απέναντι στον άλλον, όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν φοβίες, ανασφάλειες, πίκρες, χαρές, διλήμματα κι ενδοιασμούς μα ο έρωτας έχει το χαρακτηριστικό εκείνο που δε μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει.

Μέσα απο την εναλλαγή της πρωτοπρόσωπης αφήγησης πότε διά στόματος Μυρσίνης και πότε διά στόματος Πανσέληνου, η Ελεονώρα Σουρλάγκα μετατρέπει τους ήρωές της σε άτομα προσφιλή και αγαπημένα στον αναγνώστη, μέχρι που ο τελευταίος μετρά με χαρά και κλειστά μάτια όσο αυτοί οι δύο, οι αιώνιοι ρομαντικοί εραστές κρύβονται απο τον κόσμο, απο τα λάθη, απο τον εαυτό τους τον ίδιο. Βαθιά συναισθήματα, όνειρα και χρόνιες προσδοκίες εκφράζονται μέσα απο τους διαλόγους κι η ανθρώπινη ψυχολογία στήνει το δικό της γαϊτανάκι μέσα απο τη λεπτή αίσθηση του χιούμορ, απο χιλιάδες απρόοπτα και μια απόχη που κυνηγά την πλουμιστή πεταλούδα του έρωτα όσο εκείνη πετά πάνω απο τα κεφάλια των πρωταγωνιστών φωνάζοντας «πιάσε με αν μπορείς».

Η αγάπη του Πανσέληνου και της Μυρσίνης. Ένα κρυφτό που διαρκεί σχεδόν μια ζωή. Κρυφτό μεταξύ τους και με τον εαυτό του ο καθένας. Γοητευτικότατοι οι ήρωες χορεύουν στο ρυθμό του δικού τους μονάδικου έρωτα. Πλησιάζουν και απομακρύνονται, άλλωτε ο ρυθμός τους είναι καταιγιστικός και άλλωτε χαλαρός, ακροβατούν μεταξύ ευτυχίας και πόνου μα δεν σταματούν ποτέ.....

Όταν οι χιλιάδες αποχρώσεις της λογοτεχνίας είναι συγκεντρωμένες σε ένα βιβλίο που σέβεται τον αναγνώστη και του ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί τα μυστικά της, τότε μιλάμε για αυτό το βιβλίο. Δε στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι η γραφή, το ύφος, η δεξιοτεχνία της συγγραφέως κατάφεραν να με κρατήσουν ως το τέλος, αλλά στο ότι μια χιλιοειπωμένη ιστορία, προορισμένη πολλές φορές λόγω του μονοδιάστατου θέματός της να γίνει αντικείμενο βαρεμάρας, ήταν τόσο ζωντανή, γλαφυρή, αναπαραστατική που με άγγιξε, τη σεβάστηκα, την αγάπησα!

Ο Πανσέληνος και η Μυρσίνη, με εναλλάξ πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μας εξιστορούν τη ζωή τους, τα αισθήματά τους, τις εμπειρίες τους, τις οικογένειές τους, τις απορίες τους, τα ατοπήματά τους, τις αταξίες τους, τους σπουδές τους, τα λάθη τους. Δεν κρύβονται από τον αναγνώστη αλλά κρύβονται από τον εαυτό τους. Τα δυο παιδιά μεγαλώνουν μαζί στη Μυτιλήνη και αργότερα στην Αθήνα ως την οριστική απόφαση που θα τους οδηγήσει σε παράλληλους δρόμους. Ανακαλύπτουν μαζί τον έρωτα, την αγάπη, το «αντάμα», τα κοινά βιώματα, μεγαλώνουν, αναπτύσσονται αλλά δεν ωριμάζουν. Μετά το σημείο καμπής στη σχέση τους δεν υπάρχει επιστροφή. Ο Πανσέληνος αφοσιώνεται στην καριέρα του ως τενόρος σε συναυλίες και παραστάσεις ανά τον κόσμο και η Μυρσίνη καταφεύγει σε έγγαμο βίο με παιδί, που σύντομα αποδεικνύεται λάθος, ατόπημα, σφάλμα.

Οι δυο ήρωες βρίσκονται και ξαναχάνονται, επικοινωνούν και αδιαφορούν, τιμωρούν και τιμωρούνται, κρύβονται και εμφανίζονται σε ένα ατελειώτο γαϊτανάκι με λάθος μουσικό ρυθμό. Εξαιρετική γραφή, διεισδυτική ματιά στην ανθρώπινη ψυχολογία, κινήσεις και λάθη ανθρώπινα και αληθοφανέστατα, πουθενά η υπερβολή, η παρέκβαση, το τραβηγμένο, πουθενά ανοία, βαρεμάρα ή πλήξη κι ας διαβάζουμε μια ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν χωρίς να αγαπήσουν και χωρίς να τοποθετήσουν την αγάπη στις πραγματικές διαστάσεις της μες στη ζωή τους. Το διάβασα ενδελεχώς, δεν μπορούσα να παραλείψω ούτε μία γραμμή και το κράτησα ως το τέλος. Στο φόντο του μυθιστορήματος κινούνται δευτερεύοντες χαρακτήρες, ήθη και έθιμα τόπων, εποχών και γενεών, σκέψεις και ανάσες μιας εποχής που μεγαλώνει μαζί με τον Πανσέληνο και τη Μυρσίνη.

Το πιο συναρπαστικό σημείο ήταν το υπόγειο της Μυρσίνης στα παιδικά της χρόνια, το δικό της καταφύγιο από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της επάνω ζωή, με τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες της. Και φυσικά μου άρεσε που έσπασε το καλσικό στερεότυπο ότι αν το αγόρι μεγαλώσει με κούκλες και καλλιτεχνικές ανησυχίες θα γίνει ομοφυλόφιλος! Ο Πανσέληνος έκαν αυτό που ήθελε, είχε τα ενδιαφέροντά του και φυσικά δεν αντικατέστησε ποτέ στην καρδιά του τη Μυρσίνη. Υποδόριο χιούμορ, διακριτικά σχόλια, βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας! Και η Μυρσίνη να συνεχίζει να γράφει, φτάνοντας στην εποχή του e-mail, επιστολές! «Το τέλος της αλληλογραφίας έχει καταφέρει ένα γενναίο τραύμα στην ποιότητα του έρωτα», γράφει χαρακτητριστικά η συγγραφέας (σελ. 458).

Ανακαλύψτε την πιο καλογραμμένη, συναρπαστική, λογοτεχνικότατη ιστορία αγάπης που έχετε διαβάσει ποτέ και μη βιαστείτε να το τελειώσετε!