Τα θρίλερ/βιβλία τρόμου δεν ανήκουν στα αγαπημένα μου είδη λογοτεχνίας έτσι χαίρομαι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον το συγκεκριμένο και λυπάμαι που δεν είχα αποφασίσει να το διαβάσω νωρίτερα δίνοντάς του μια ευκαιρία.

Στο το βιβλίο της ΑΜΥ ένας σύγχρονος παραμυθάς μου διηγήθηκε μία ιστορία τρόμου πιτσιλώντας με, με αίμα στο πρόσωπο και κάνοντας την αναπνοή και την καρδιά μου να σταματήσουν πολλές φορές από την αγωνία.

Με έκανε να δω με γυμνό μάτι, τα εύθραυστα υλικά που είμαστε κατασκευασμένοι οι άνθρωποι. Τα συναισθήματα και πώς τα βιώνουμε όλοι μας μα κυρίως πώς τα διαχειρίζονται εκείνα τα ιδιαίτερα παιδιά που γεννήθηκαν ατελή στα μάτια της επιστήμης και της «κανονικότητας». Δηλαδή σχεδόν όλοι μας.

Έντρομη κρυφοκοιτούσα το διαταραγμένο ψυχισμό της ηρωίδας ακινητοποιημένο πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι και από πάνω του ένας ικανός χειρουργός να αφαιρεί με ευλάβεια όλους τους μελανούς εισβολείς από τα μπερδεμένα σωθικά της.

Το υποσυνείδητο, το συνειδητό και το θυμικό κινούνται μπερδεμένα μέσα στο λαβύρινθο του ασφαλές παραμυθένιου σύμπαντος που προσπάθησε να εξασφαλίσει η οικογένεια για το μικρόκοσμό της.

Δυστυχώς αυτό το ιδεατό σύμπαν αποδεικνύεται όχι μόνο χωρίς ικανές προδιαγραφές και δίχτυ ασφαλείας, αλλά τουναντίον, ένα περιβάλλον που με ένα τεράστιο μεγεθυντικό φακό στρέφει προς τα μέσα και φωτίζει ακόμα περισσότερο μια μοναχική ύπαρξη που τρέχει σαν αλλόφρων να ξεφύγει από το δαίμονα κλέφτη-ψυχών.

Μια ψυχή που πονάει, βασανίζει ξένα κορμιά μήπως και ανακουφιστεί.

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας οι πρωταγωνιστές μεταμορφώνονται, χρώμα το χρώμα, από το ονειρικό ροζ της ανακουφιστικής αγκαλιάς, της απόλυτης αγάπης και της αποδοχής, στο απόλυτο έρεβος της αγκαλιάς χωρίς άβυσσο γιατί όπως λέει και ο συγγραφέας «Όταν δεν έχουμε επιλογές, φτιάχνουμε τις δικές μας».

Όλα βιώνονται σ’ αυτό το σύμπαν κάπως υπερβολικά και βίαια και έντονα και ακολουθούμε τη φυγή και τη σιωπή που γίνονται πράξεις υπέρτατης αγάπης και ανιδιοτέλειας. Ο απρόσμενος θεϊκός έρωτας σαν από μηχανής Θεός δείχνει στο τέλος μια κάποια ευσπλαχνία σε ένα εαυτό που είναι ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος εχθρός του.

Τελειώνοντας το βιβλίο έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα να υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν εκεί έξω, στο οποίο η ΑΜΥ να είναι ξαπλωμένη και χαμογελαστή με ένα γαλάζιο αρκουδάκι στην αγκαλιά της και ο αγαπημένος της Μάριος ξαπλωμένος δίπλα της να της διαβάζει τρυφερά τη δικής τους υπέροχη ιστορία αγάπης…

Ανυπομονώντας για τη συνέχεια της συγγραφικής σου ικανότητας σ’ ευχαριστώ Μάριε Καρακατσάνη για το υπέροχο βιβλίο που μας χάρισες.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.

Ιδιαίτερη γραφή από έναν ταλαντούχο συγγραφέα, που απευθύνεται στους νέους κάθε ηλικίας!