Η αρχιτεκτονική, ως θεωρία και πράξη που ασχολείται με ζητήματα του χώρου, καλύπτει σήμερα ένα αχανές πεδίο πολλαπλών προσεγγίσεων, απορροφώντας σημαντικό μέρος του υποβάθρου άλλων επιστημών. Παράλληλα, οι νέες συνθήκες, ως απόρροια της παγκοσμιοποίησης, έχουν διαρρήξει τα "εθνικά" πολιτισμικά περιθώρια, γεγονός που εκφράζεται πλέον καθαρά και στην αρχιτεκτονική γλώσσα και τη χρήση της.

Η ιδιαιτερότητα της ζωντανής ελληνικής γλώσσας -προφορικής και γραπτής- με το μεγάλο ιστορικό βάθος, τις συνεχείς επαφές με άλλους πολιτισμούς και τη δημιουργική αφομοίωση επιδράσεων, εκδηλώνεται αυτούσια στο πεδίο της ελληνικής αρχιτεκτονικής.

Βασικός στόχος υπήρξε να συγκεντρωθεί σε έναν τόμο το λεξιλόγιο της αρχιτεκτονικής σε χρήση σήμερα στην Ελλάδα, ώστε να αναδειχθεί η πολυεπίπεδη συνθετότητά του, μέσα από διαχρονικούς και συγχρονικούς εμπλουτισμούς, αλλά και με συνεχή δάνεια από άλλες περιοχές θεωρίας και πράξης. Με αυτή την έκδοση επιχειρείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα η χαρτογράφηση αυτού του τόσο πλούσιου υποβάθρου της γλώσσας της αρχιτεκτονικής.